Δήμητρα Γαλάνη : "Δεν θα ζούσα αν δεν υπήρχε η μουσική"

Κάποτε σε μια συνέντευξη ρώτησαν την Δήμητρα Γαλάνη : 

"Αισθάνεστε μοναξιά στο χώρο? Εννοώ αισθητική μοναξιά, δηλαδή ότι δεν υπάρχουν πια παρέες με κοινή αισθητική, με κοινές αναφορές?"

Κι εκείνη απάντησε :

" Δεν αισθάνομαι μοναξιά στον χώρο, αισθάνομαι μοναξιά στη χώρα. Και πιστεύω ότι εξίσου μοναχικοί είναι και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Αισθάνομαι μοναξιά, γιατί διαπιστώνω ότι επικρατεί η επίμονη προσπάθεια νη μην ανέβουν ούτε μια στιγμή η αισθητική και η παιδεία μας. Υπάρχει μια λαγνεία προς την ευτέλεια, την οποία προτείνουν με νύχια και με δόντια διάφορα κέντρα αποφάσεων. Το βλέπουμε παντού και πρώτα απ΄όλα στην πολιτική μας. 

Αυτό που λέω από μέσα μου, και που λέμε όλοι μας λίγο-πολύ όταν αντικρύζουμε αυτή την αθλιότητα είναι : " Οχι μωρέ! Δεν είμαστε έτσι εμείς!" Δεν θέλω να ανήκω σε μια κοινωνία που γεννά τους Ψωμιάδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τα παράγωγα αυτών. Αισθάνομαι ξένη προς αυτό. Σαφώς και αντιλαμβάνομαι ότι όλοι αυτοί πατάνε σε φοβικά σύνδρομα του κόσμου, τα οποία καλλιεργούν κατά κόρον, ώστε να έχουν τη δική τους πλατφόρμα για να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Σαφώς και αντιλαμβάνομαι γιατί τους προβάλλουν καθημερινά και γι΄αυτό γυρίζω το κανάλι. Η παύω να τους ακούω. Κλείνω τον ήχο και-έτσι που φαίνονται μόνο σαν εικόνα, χωρίς ήχο-είναι και πολύ αστείο. 

Και εγώ είμαι άνθρωπος και εγώ μπορεί να φοβάμαι. Δεν αντιδρώ όμως έτσι παθητικά. Κάθομαι και σκέφτομαι, εμπλουτίζω τις γνώσεις μου, διαβάζω και άλλα εκτός από περιοδικά και αθλητικές φυλλάδες, ενημερώνομαι, δεν κολλάω στην εικονική πραγματικότητα που μου σερβίρουν και, με αυτόν τον τρόπο, διώχνω την άγνοια άρα και τους φόβους μου. Συμμετέχω στα κοινά, αντιμετωπίζω την  αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι, παρατηρώ και συμπάσχω. Πάνω από όλα δεν κλείνομαι στο καβούκι μου. 

Θέλω να πω με αυτά ότι κάποτε πρέπει να αντιδράσουμε και εμείς οι ίδιοι σε όσα μας σερβίρουν. Πρόκειται για θέμα πολιτισμού. Αυτοί δεν θα σταματήσουν ποτέ. Ετσι ήταν πάντα εδώ. Οι συμπατριώτες μου όμως τότε αντιδρούσαν και ήταν πάντα κοσμοπολίτες, ανοιχτοί, γελαστοί, γλετζέδες και φέρονταν σαν πλούσιοι. Σαν, όμως....Δεν το είχαμε πάρει και τόσο σοβαρά αυτό το θέμα του πλούτου. Τι έγινε τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω....Και δεν θέλω να πιστέψω με τίποτα ότι τα καταφέρανε όλοι αυτοί να μας κάνουν έτσι. Αυτό δηλαδή δεν θα το αντέξω.

Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε?

Υπάρχει εκεί και μας περιμένει. Ο ήχος δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, απλά υπάρχει. Η μουσική θα υπάρχει πάντα, εφόσον υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θα μπαίνουν σε αυτή για να συναντήσουν την αλήθεια και να σώσουν την ψυχή τους. Εγώ προσωπικά, έχω σώσει τη ζωή μου από τη μουσική. 

Δεν θα ζούσα, αν δεν υπήρχε η μουσική. 

*Η συνέντευξη δόθηκε στο περιοδικό Δίφωνο (Ιούλιος Αύγουστος 2009)

*Στη φωτό η Δήμητρα Γαλάνη στην πρώτη συναυλία με τον Δήμο Μούτση στο "Rex" το 1969