Σπίτι στο νησί, δουλειά στην πόλη...από το νησί....

Εγκατέλειψε την Αθήνα 31 χρόνων και εγκαταστάθηκε στο νησί έχοντας ανάγκη "τη φύση και ρυθμούς διαφορετικούς"

«Ηταν πέρυσι τον Μάιο, τέτοια εποχή, που περπατούσα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας. Είχα την αίσθηση ότι κυνηγούσα την ουρά μου. Σε κείνο το σημείο, το αποφάσισα. Ψαχνόμουν βέβαια να δω τι θα κάνω, κοιτούσα και τις εναλλακτικές στο εξωτερικό. Κάθε φορά που γύριζα από διακοπές, κάτι δεν μου πήγαινε, κι όλο έλεγα “ τι κάνω εγώ εδώ πέρα...”. Είχα ανάγκη τη φύση, και ρυθμούς διαφορετικούς. Είμαι πολύ ευτυχισμένοςτώραστη Μυτιλήνη».

Με φωνή ξεκούραστη και ζωηρή, ο κ. Βαγγέλης Κατάνιας περιγράφει πώς αποφάσισε να κάνει στροφή στα 31 του και να μετεγκατασταθεί στο νησί του Μυριβήλη . Το- εγκαταλελειμμένο- πατρικό της μητέρας του έγινε κίνητρο για το ταξίδι στον νέο τόπο διαμονής.

Οκτώ- εννιά μήνες μετά, λέει με σιγουριά ότι δεν το έχει μετανιώσει.

« Δυσκολεύτηκα τον χειμώνα, η Λέσβος δεν έχει τις διεξόδους πολιτισμού και αναψυχής της Αθήνας, γίνονται πράγματα αλλά με μικρότερη συχνότητα. Προσαρμόστηκα. Εδώ άλλωστε έκανα νέους φίλους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γνώριζα, ανθρώπους που κάποτε ζούσαν όπως κι εγώ. Ο Θεόφιλος, απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, έχει καφενείο στο Πλωμάρι, την “Ελευθερία”- από τα πιο παλιά στην περιοχή. Οταν έλθεις στη Μυτιλήνη, θα σε κεράσω τον καλύτερο freddo στο νησί».

Ο ίδιος παραδέχεται ως γεγονός ότι η ζωή στην περιφέρεια δεν συνοδεύεται από ισχυρά κίνητρα.

« Το ζήτημα των υποδομών, για παράδειγμα, χωράει πολλή συζήτηση:για να μπορώ να εργάζομαι από το σπίτι στο χωριό, αναγκάζομαι να πληρώνω από 50 ως 150 ευρώ τον μήνα για ασύρματο Ιnternet, καθώς το δίκτυο δεν υποστηρίζει παντού συνδέσεις ΑDSL. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσε η Πολιτεία να θεσπίσει ασφαλιστικές απαλλαγές σε περιοχές με μικρό πληθυσμό; Ή οι εταιρείες να καθιερώσουν φθηνότερα αεροπορικά εισιτήρια; Τον χειμώνα αρκετές πτήσεις είναι σχεδόν άδειες. Χρειάζεται μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πολύ κόσμος εδώ αισθάνεται αφημένος στην τύχη του».

Το design και η Αθήνα

Δεν έχει πάντως κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Αθήνα. Οχι ότι την επισκέπτεται συχνά- τρεις φορές, όλες κι όλες, έχει έλθει για να δει συγγενείς και φίλους. Βιοπορίζεται από την οικονομία της, μέσω συνεργασιών ως free lancer με δημιουργικά γραφεία. Βιομηχανικός σχεδιαστής το επάγγελμα, αναλαμβάνει δουλειές γραφιστικής, «και πιο συχνές και πιο προσοδοφόρες στην αγορά από το design, που μοιάζει πεδίο ανεξερεύνητο στην Ελλάδα».

Το e-mail να ΄ναι καλά και ο Βαγγέλης μπορεί να κάνει το μπάνιο του το πρωί στον Μόλυβο ή στην Εφταλού και να σχεδιάζει το βράδυ. Αυτός επιλέγει το πότε και πόσο θα δουλέψει.

«Στο παρελθόν είχα μπει σε εταιρεία, δεν μου πήγαινε το ωράριο, η ρουτίνα που συνεπάγεται μια τέτοια θέση. Προτιμούσα να είναι πιο ανοιχτά τα πράγματα. Τελικά, οι εξωτερικές συνεργασίες μού επέτρεψαν να είμαι εδώ, μου εξασφαλίζουν τη ζωή μου σήμερα».

Οι επαγγελματικές δυνατότητες στη νέα πατρίδα είναι άραγε καθοριστικές για μια τέτοια κίνηση;

«Αν τη θέλεις πολύ, αλλάζεις και επάγγελμα! Νομίζω ότι δεν πρέπει να κάμπτεται κανείς από την έκπληξη και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντός του. Και μένα, όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου, πρώτη φορά, μου έλεγαν συνεχώς ότι “πάω να τα τινάξω όλα στον αέρα”. Αργότερα, βρήκα κατανόηση».

Λιτότητα και Αργεντινή

Στη στερεότυπη ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» ο Βαγγέλης είχε κατά νουν τη γλυπτική. Τον συναρπάζει η δουλειά με τα χέρια, ό,τι έχει σχέση με τη δημιουργία αντικειμένων. Αρκεί να εξυπηρετεί τον άνθρωπο. «Περιτριγυριζόμαστε από σκουπίδια, αντικείμενα λαϊφστάιλ, από υλικά διόλου ελκυστικά. Βρήκα τον εαυτό μου διαβάζοντας το “Design for the real world: human ecology and social change”, για το σχέδιο με άξονα τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Μιλούσα με έναν φίλο που ζει στην Αργεντινή και σκεφτόμουν πόσο συναρπαστικό θα ήταν να σχεδίαζα αντικείμενα προς εξυπηρέτηση βασικών αναγκών των ανθρώπων που ζουν χωρίς ιδιαίτερα μέσα και πόρους, σε αγροτικές περιοχές. Αντικείμενα για να κουβαλούν νερό ή παγίδες για έντομα.

Δεν αγαπώ την ιδέα τού να μας “διοικούν” τα αντικείμενα, αρκούν τα απαραίτητα.

Οταν έφυγα από την Αθήνα, χάρισα πολλά από τα πράγματα που είχα στο σπίτι μου. Ακόμη και τώρα, κοιτάζω ώρες-ώρες γύρω μου και διαπιστώνω απίστευτη σπατάλη ενέργειας και πρώτων υλών».

Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η ομορφιά της Λέσβου, σε ύπαιθρο και πόλεις, μάγεψε τον Βαγγέλη.

Αλλά και οι άνθρωποι:

«Εδώ έκανα νέους φίλους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γνώριζα»

Της Ελευθερίας Κόλλια

Πηγή Το Βήμα

18.6.2010