Είναι παράξενο πως μια τυχαία σύμπτωση μπορεί να οδηγήσει το όνομα ενός ανθρώπου στην αθανασία. Η ημέρα των γενεθλίων της μικρής Annie Moore την Πρωτοχρονιά του 1892 έμελλε να είναι σημαδιακή :
την κατέγραψαν ως την πρώτη μετανάστρια που πάτησε το πόδι της στην Αμερική.
την κατέγραψαν ως την πρώτη μετανάστρια που πάτησε το πόδι της στην Αμερική.

Μετά από ένα ταξίδι 12 ημερών, τα αδελφάκια που είχαν γιορτάσει τα Χριστούγεννα πάνω στο πλοίο, το πρωί της 1ης Ιανουαρίου του 1892 (ημέρα που η Annie έκλεινε τα 15 της χρόνια) μεταφέρθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους 145 ταξιδιώτες στο νεοσύστατο κέντρο υποδοχής μεταναστών το Ellis island που άρχισε να λειτουργεί εκείνη την ίδια Πρωτοχρονιά του 1892 .


Ο τελευταίος άνθρωπος που καταγράφηκε στις λίστες του Ellis island ήταν το 1954 ένας Νορβηγός ναυτικός (μηχανικός) με το όνομα Arne Peterssen. Μετά το 1924 στην Αμερική κατέφθαναν από τις άλλες χώρες (κυρίως) είτε πρόσφυγες πολέμου είτε φυγάδες.
Η Annie έζησε την υπόλοιπη ζωή της στην Αμερική.
Πέθανε σε ηλικία μόλις 46 ετών από αυτοκινητιστικό δυστύχημα (το 1923 στο Manhattan).
Το ειρωνικό είναι πως εδώ και ενάμισυ (περίπου) αιώνα κανείς από τους απογόνους της δεν είχε φωτογραφία της.
Μόλις πρόσφατα κάπου βρέθηκαν τελικά φωτογραφίες της γυναίκας που κάπου εκεί στα τέλη του 19ου αι. σηματοδότησε την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης προς την Αμερική κυνηγώντας το Αμερικανικό όνειρο ......
Πέθανε σε ηλικία μόλις 46 ετών από αυτοκινητιστικό δυστύχημα (το 1923 στο Manhattan).
Το ειρωνικό είναι πως εδώ και ενάμισυ (περίπου) αιώνα κανείς από τους απογόνους της δεν είχε φωτογραφία της.
Μόλις πρόσφατα κάπου βρέθηκαν τελικά φωτογραφίες της γυναίκας που κάπου εκεί στα τέλη του 19ου αι. σηματοδότησε την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης προς την Αμερική κυνηγώντας το Αμερικανικό όνειρο ......
Προς τιμήν της στήθηκαν 2 αγάλματα, ένα στην είσοδο του λιμανιού του Ellis island και ένα στην γενέτειρά της, την Ιρλανδία.
*Στην εικόνα 4 το άγαλμα της Annie στο Ellis island και στην εικ. 6 η Annie και τα νεότερα αδέλφια της στο Cobh της Ιρλανδίας
2 σχόλια:
ωραία ιστορία.. και το αφιέρωμα στην πιάφ.. :):)
όσο προκάμω ακόλουθώ :):)
την καλησπέρα μου :):)
Νάσαι καλά φίλε μου.
Σε ευχαριστώ που είσαι συνοδοιπόρος σε αυτό το ταξίδι
Δημοσίευση σχολίου