Καλά κρασιά.....

Η Ελλάδα έγινε γνωστή κάπου εκεί στη δεκαετία του '60 για την greek salada, τον moussaka, το tzatziki αλλά και την retsina η οποία ταυτίστηκε με το "ελληνικό κρασί". Εκτοτε έννοιες όπως "ρετσίνα" και "βαρελίσιο κρασί" ταυτίστηκαν, έγιναν συνώνυμα και συνηθίζονται σε κάθε επιπέδου εστιατόρια και ταβέρνες. Κάποτε πρόκειται στα αλήθεια για ελληνικό βαρελίσιο κρασί μα πολλές φορές το κρασί που πίνουμε στους χώρους εστίασης είναι αγνώστου προελεύσεως και σίγουρα καμία σχέση δεν έχει με τα τόσα γευστικά κρασιά που κυκλοφορούν στον τόπο μας και τους αναρίθμητους παραγωγούς που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει φοβερές προόδους στον τομέα της παραγωγής κρασιού. Το οξύμωρο είναι πως ενώ η ποιότητα στην παραγωγή αλλά και την ποικιλία των ελληνικών κρασιών έχει αυξηθεί, ο Ελληνας καταναλωτής τα τελευταία χρόνια φαίνεται να εγκαταλείπει την εδώ και χιλιάδες χρόνια αγαπημένη συνήθειά του που είναι το κρασάκι. Ολο και πιο πολύ στρέφεται στη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και μάλιστα εισαγόμενων. Τι έγινε και άλλαξαν ξαφνικά αυτές οι συνήθειες ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές????

Μου φαίνεται πως η σοβαρότερη αιτία είναι ακριβώς αυτή η ποιότητα των αμφιβόλου προελεύσεως κρασιών από τα περισσότερα "ξενυχτάδικα", "ορθάδικα", "μπουζουξίδικα" και γενικότερα κέντρα διασκέδασης τα οποία προσκυνώντας τον θεό "κέρδος" αδιαφορούν για την ποιότητα του παρεχομένου προϊόντος στους πελάτες τους. Πιστεύω λοιπόν πως ένας από τους κύριους λόγους της στροφής του καταναλωτή στην ασφάλεια μιας σφραγισμένης φιάλης αλκοολούχου ποτού είναι τα κακής ποιότητας χύμα κρασιά που κυκλοφορούν σε αυτού του είδους τα μαγαζιά .

Ομως δεν φταίνει μοναχά τα "ξενυχτάδικα" και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι θα πρέπει να αναφέρουμε πως δεν είναι μοναχά οι νεότερες γενιές που άλλαξαν γούστα....Ακόμη και στα πανηγύρια όπου συχνάζω, με έκπληξη διαπίστωσα πολλάκις πως ακόμη και ηλικιωμένοι κάτοικοι μακρυνών και απομονωμένων χωριών του τόπου μας προτιμούν πλέον το "κέρασμα" μιας φιάλης ουίσκυ κατά τη διάρκεια ενός παραδοσιακού γλεντιού από το κέρασμα μιας φιάλης κρασιού. Θεωρείται πιο "in" πιο "σικ" άραγε???? Τι να σας πω???

Εγώ πάντως σας ομολογώ πως από την ώρα που αποφάσισα να εξερευνήσω τα ελληνικά κρασιά ενθουσιάστηκα και δεν σκοπεύω να κάνω πίσω....Επιμένω ελληνικά στο κρασάκι....Πιστεύω ακράδαντα πως τα ελληνικά κρασιά είναι ικανά να καλύψουν όλες τις ιδιοτροπίες, όλα τα γούστα ακόμη και τα πιο δύσκολα και νομίζω πως θα πρέπει να στηρίξουμε τους Ελληνες οινοπαραγωγούς σε αυτή τους την προσπάθεια (γιατί ειλικρινά πρόκειται για μια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια)...Ας αφήσουμε λοιπόν την Ευρωπαϊκή Ενωση να τσαμπουνάει πως επιδοτεί το ξερίζωμα των αμπελιών λόγω υπερπαραγωγής (δείτε εδώ) και όχι, να μην ξεριζωθούν τα αμπελάκια με τις τοπικές ποικιλίες....Αντ΄αυτού να μειωθεί η παραγωγή των λοιπών αλκοολούχων ποτών από τις βιομηχανίες....

Θα αναρωτηθείτε προς τι αυτό το παραλήρημά μου υπέρ των ελληνικών κρασιών????
Μα είναι η εποχή του τρύγου ντε....Σε πολλές περιοχές της χώρας μας αυτή τη περίοδο τρυγούν τα σταφύλια. Πρώτα στις πεδινές περιοχές όπου το κλίμα είναι πιο ζεστό και αργότερα στις πιο ορεινές περιοχές. Αυτή την εποχή μάλιστα η ευχή "Καλά κρασιά" δίνει και παίρνει με την πραγματική έννοιά της και όχι με αυτήν που απέκτησε στη σύγχρονη εποχή . Δηλαδή εύχονται ο ένας στον άλλον τα σταφύλια τους να τους δώσουν καλό κρασί δίχως καμία ειρωνική διάθεση όπως έχει εξελιχθεί αυτή η φράση σήμερα.

Βλέπεις είναι και τα βιώματα που έχει κανείς από την παιδική του ηλικία...Σαν παιδί κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες παρακολουθούσα τον πατέρα μου να καθαρίζει με θρηκευτική ευλάβεια το ξύλινο βαρελάκι στη θάλασσα και να το ετοιμάζει για να υποδεχτεί το καινούργιο μούστο...Επειτα ακολουθούσε η τελετουργία να μαζεύονται όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γείτονες για να ανοίξουν το βαρέλι για πρώτη φορά (κάπου εκεί κοντά στου Αγ. Δημητρίου ή και αργότερα) και να δοκιμάσουν το καινούργιο κρασί. Επειτα άρχιζε η σύγκριση ποιανού το κρασί είναι καλύτερο.....και οι σχετικοί διαξιφισμοί και ανταγωνισμοί και γινόταν το έλα να δεις.....

Αλλά και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο δεν υπήρχε σκηνή που να μην περιλαμβάνει τον πρωταγωνιστή με την παρέα του να απολαμβάνει το κρασάκι κι έπειτα να ακολουθεί το σχετικό τραγούδι άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε λυπημένο ανάλογα με την περίσταση.....Οποια και νάταν η αιτία της κρασοκατάνυξης, το κρασάκι ήταν ο μόνιμος σύντροφος για κάθε στιγμή....

- σε στιγμές δήλωσης της ερωτικής αφοσίωσης στην αγαπημένη.....

"Εγώ θα κόψω το κρασί" - Τόνης Μαρούδας



-σε στιγμές απενταρίας...
"Το καπηλειό" - Ιωάννα Γεωργακοπούλου (του Γιώργου Μητσάκη)




- αλλά και σε στιγμές στενάχωρες......

"Αγαπημένο μου κρασί" - Ορέστης Μακρής
(ο αντιπροσωπευτικότερος "μπεκρής" του κινηματογράφου)



- Ομως με το κρασί μπορεί κανείς να κάνει ένα διάλειμμα από τη στρυφνή καθημερινότητα, αρκεί.....
"Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου" - Μαρινέλλα 1974



Διάλειμμα λοιπόν λίγων ημερών....Για λίγο ας ζήσουμε κοντά στη φύση....ας παρακολουθήσουμε κάποιο τρύγο....εκεί όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να διατηρούν και να φροντίζουν τα αμπελάκια τους....εκεί που κάποιοι τιμούν το κρασάκι....εκεί που κάποιοι ξέρουν να το απολαμβάνουν.......

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ......

*Ο πίνακας είναι της Σοφίας Βλάχου "Ο τρύγος"