Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Μανώλης Μαυροματάκης - "Ο ομορφάντρας υπάρχει και στην παράσταση του Εθνικού"

Τον βρήκα να παραμιλάει. Μόλις είχε τελειώσει την πρόβα του στο Εθνικό και «ήταν ακόμη ο Στροβίλης», ο υπηρέτης του Κουτρούλη. Τον «προετοίμαζε» για υπουργό: «Tόλμην πολλή και αρκετήν αναίδεια και μη σε μέλει. Και δογμάτιζε εις όσα ούτε εννοείς και σούφρωνε τα φρύδια και φοβέριζε και ύβριζε και θα σε εκλάβουν υπουργόν εξαίσιον»...
«Την ξέρεις τη συνταγή», σχολίασα και γελάσαμε.

Ο πατέρας του Μαυροματάκη - του «αληθινού», όχι του ηθοποιού - ήταν νωματάρχης. «Της Χωροφυλακής! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Μιλάω με υπογεγραμμένες. Αλλωστε είμαι με τον Χριστιανόπουλο που λέει: Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη / ιδίως κάτω από το ωμέγα / είναι κρίμα να εκλείψει / η πιο μικρή ασέλγεια / του αλφαβήτου μας». Ο μικρός Μανώλης, όπως και όλη η οικογένεια, ακολούθησε τον νωματάρχη στα χωριά της Εύβοιας και της Σύρου (στην ξακουστή Nτελαγκράτσια, του Βαμβακάρη). Κλώτσησε μπάλες, έπιασε ψάρια και στα διαλείμματα παρακολούθησε μονοθέσια σχολεία. «Θυμάμαι πως ο πατέρας μου έκανε μεγάλα βήματα και για να τον φτάσω έπρεπε να κάνω τεράστιους πήδους! Ενιωθα ότι πετάω». Τελικά «προσγειώθηκε» στον Βύρωνα και σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Στη Δραματική Σχολή του Βεάκη μπήκε το ‘88, στα 26 του. «Και την εφηβεία αργά την πέρασα. Ολα με καθυστέρηση τα κάνω. Ετσι είσαι πάντα λίγο πιο ανώριμος από αυτό που απαιτεί η ηλικία, αλλά από την άλλη είσαι πάντα νέος». Στο καφενείο του Εθνικού το τσάι έχει ένα ευρώ και η μακαρονάδα πέντε. «Τιμές ηθοποιών Εθνικού», λέει και μου κλείνει το μάτι.
Διαφθορά, διαπλοκή, αναξιοκρατία. Εσύ τα υπηρετείς όλα αυτά;
Εγώ βέβαια, ως Στροβίλης, βοηθός ράπτου, «στου Κουτρούλη τον γάμο». Προφητικές ιστορίες του 1840. Από τότε τα ίδια προβλήματα είχαμε. Ολοι και τότε, προσπαθούσαν να διοριστούν στο Δημόσιο.
Οι Ελληνες λοιπόν φταίνε ή οι ξένοι που επιβουλεύονται τις ομορφιές μας; Γιατί κυκλοφορούν και οι δύο εκδοχές.
Ελα ντε. Τα ακραία κόμματα μας παρουσιάζουν ως θύματα και τα «μεσαία» ως συνενόχους. Ή «μαζί τα φάγαμε» ή «μας εξαπάτησαν».
Εσύ πού καταλήγεις;
Αθώοι δεν ήμασταν, αλλά δεν ήμασταν και ένοχοι. Τους όρους του παιχνιδιού δεν τους βάλαμε εμείς, αλλά το πολιτικό σύστημα, αυτοί που είχαν την εξουσία. Τα τελευταία 30-40 χρόνια πάντως ζούσαμε σε μια λάσπη. Το βάδισμά μας γινόταν όλο και πιο λασπώδες. Η διαφθορά και η κλεψιά υπήρχαν από παλιά, αλλά το κρύβαμε. Από ένα σημείο και μετά όμως, έγινε αξία.
Υπερηφάνεια σχεδόν.
Ναι, το μοστράραμε, όπως μοστράρουμε τα τζιπ και τους μεγάλους ποδοσφαιριστές που έρχονται απέξω για να παίξουν σ' ένα πρωτάθλημα από παλτά.
Αυτό είναι στην άλλη διαφήμιση.
Ναι, έχεις δίκιο. Ο Μπρεχτ κάπου λέει «δεν χρειάζεται να είμαστε καλοί, χρειάζεται να φτιάξουμε τις συνθήκες εκείνες που η καλοσύνη δεν θα είναι απαραίτητη». Εν ολίγοις, αν υπήρχαν θεσμοί δεν θα γίνονταν όλα αυτά. Αν αυτός που έκλεβε έμπαινε στη φυλακή, δεν θα είχε γίνει όλο αυτό.
Οι κλέφτες πολιτικοί;
Μα είναι φανερό ότι πολλοί έκλεψαν τις τελευταίες δεκαετίες. Η χώρα έγινε έρμαιο των λαϊκιστών που έλεγαν «πάρε κι εσύ κόσμε». Δανεικά ήταν, δικά τους ήταν; Κάνανε και κάποια έργα για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους, αλλά αυτό που κυρίως τους ενδιέφερε ήταν ο εαυτός τους και η παρέα τους.
Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η κρίση μπορεί να μας βοηθήσει να συνέλθουμε;
Ναι, όπως λέμε «ευτυχώς που κάηκε το δάσος, γιατί από τα αποκαΐδια θα ξαναγεννηθεί κάτι καινούργιο». Αλλά το δάσος κάηκε, κάποιοι θα πεινάσουν, κάποιοι θα φύγουν. Διάβαζα προ ημερών ότι οκταπλασιάστηκε ο αριθμός των γκασταρμπάιντερ Ελλήνων στη Γερμανία. Εγώ δεν πιστεύω πάντως στον εξωτερικό καταναγκασμό. Ολα αυτά τα βίαια μέτρα - στα οποία μάλιστα πρωτοστατούν και ορισμένοι από αυτούς που κατάκλεψαν τη χώρα - δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Οι αλλαγές σε μια κοινωνία γίνονται μόνο όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφασίσουν να αλλάξουν.
Ναι, αλλά πώς αλλάζουν οι άνθρωποι; Πατάς ένα κουμπί και αλλάζουν;
Αν το ήξερα θα ήμουν πολιτικός και θα είχα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Σε ατομικό επίπεδο πάντως, να πάψουμε να στηρίζουμε την αυτοπεποίθησή μας στα εξωτερικά στοιχεία. Στα λούσα, στα ακριβά αυτοκίνητα, στις γυναίκες -μοντέλα. Να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε άξιοι τεχνίτες, άξιοι καλλιτέχνες, άξιοι υπάλληλοι.
Εσύ σε ποιες υπερβολές ενέδωσες αυτά τα χρόνια;
Μπορεί και σε όλες, αλλά με μέτρο. Ηταν κι η καταγωγή μου εμένα… Δηλαδή οι γονείς μου μού είχαν μάθει να μη χρωστάω ούτε ένα δίφραγκο. Ούτε πολύ ακριβά ρούχα αγόραζα, άντε 1-2 φορές να ζήλεψα κάτι και να το πήρα, ούτε πολυτελή αυτοκίνητα - το ίδιο έχω εδώ και 15 χρόνια.
Ωραίες γυναίκες;
Ωραίες γυναίκες είχα ευτυχώς κατά καιρούς, αλλά δεν τις είχα για να τις μοστράρω στις πρωινές εκπομπές. Δεν έβγαινα μαζί τους για να φωτογραφιστώ.
Μίλαγα πρόσφατα με έναν γέρο αναρχικό - έχει φύγει από την Αθήνα, μην έχει μπερδέματα - και του λέω «τι έφταιξε για τη κρίση;». Και μου λέει η απληστία μας.
Ναι, μάλλον αυτός τα βλέπει καλύτερα. Η απληστία μας όμως τροφοδοτήθηκε. Οι τράπεζες βγάλανε λεφτά. Δηλαδή έλεγαν στον άλλο, πάρε σπίτι, πάρε αμάξι. Συνέχεια τον βομβαρδίζανε, ε τι να κάνει και αυτός, ενέδωσε.
Εσύ πόσες κάρτες έχεις;
Πιστωτικές; Μία, γιατί χωρίς πιστωτική ούτε αυτοκίνητο δεν μπορείς να νοικιάσεις, ούτε να πάρεις ένα βιβλίο από το Iντερνετ, αλλά ποτέ δεν έχω αγοράσει κάτι χωρίς να έχω το αντίστοιχο αντίτιμο στη τράπεζα.
Αληθεύει ότι έχουμε τα περισσότερα θέατρα;
Και καλά κάνουμε και έχουμε πολλά θέατρα. Δεν είναι φούσκα αυτό το πράγμα. Τα πιο πολλά από αυτά τα θέατρα ζούσαν εκ των ενόντων, δηλαδή περισσότερο πλήρωναν οι άνθρωποι για να παίζουν, παρά πληρωνόντουσαν.
Μήπως είχαμε όμως περισσότερους πρωταγωνιστές από όσους χρειαζόμασταν;
Είχαμε πολλούς περισσότερους. Αλλά σου λέω, αυτό που ήθελαν οι περισσότεροι ήταν να εκφραστούν και όχι να μοστραριστούν. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την τέχνη γι' αυτό που ζούμε σήμερα, για τον απλούστατο λόγο ότι το κομμάτι της ευθύνης που αναλογεί στην τέχνη είναι τόσο μικρό όσο και η κόχη ενός μαχαιριού.
Στο θέαμα πάντως υπήρξαν υπερβολές. Σίριαλ, σόου, παιχνίδια, λες και ζούσαμε στο τηλεοπτικό Χόλιγουντ!
Ναι, υπήρχαν υπερβολές, αλλά ξέρω ηθοποιούς που έβγαζαν λεφτά από τα σίριαλ και αγόραζαν σπίτια και αυτοκίνητα και ξέρω και ηθοποιούς οι οποίοι με την τηλεόραση χρηματοδοτούσαν τις θεατρικές τους παραγωγές. Δηλαδή, δεν μπορείς να τους δαιμονοποιήσεις όλους και να τους βάλεις στο ίδιο τσουβάλι. Αν και είναι κάτι που το συνηθίζει η ελληνική κοινωνία.
Ολα είναι ή μαύρα ή άσπρα.
Ναι, είναι και σύμπτωμα της Αριστεράς. «Κάτω το κεφάλαιο και η πλουτοκρατία». Οχι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Υπάρχουν αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους και άλλοι που πρέπει να πάνε φυλακή. Αλλωστε από παλιά ήμασταν η «αυλή» των διαφόρων Λουδοβίκων. Τους χρειαζόμαστε για να μας χρηματοδοτούν κι εμείς τους τη φέρναμε από κάτω.
Τους τη φέρνουμε ή συμβιβαζόμαστε;
Αλλοι συμβιβαζόμαστε, άλλοι τους τη φέρνουμε. Η άλλη λύση είναι να πάμε στην έρημο και να κάνουμε καθαρή τέχνη, πάνω σε έναν στύλο, όπως οι στυλίτες. Γίνεται; Δεν γίνεται; Ετσι κι αλλιώς η τέχνη είναι λίγο βρικόλακας, τρέφεται από την κόπρο της κοινωνίας. Πώς αλλιώς θα ξέρεις τι είναι η ζωή; Μόνο μέσα σε αυτόν τον βόθρο μπορούμε να διερευνήσουμε τα όριά μας, κι όχι σε ένα πράσινο λιβάδι με κόκκινες παπαρούνες.
Για δυστυχής αριστερός μου κάνεις.
Ευτυχής, πρώην αριστερός, θα έλεγα. Ναι, πλέον δεν μπορώ να περιμένω την επανάσταση για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία. Πρέπει να δούμε τι κάνουμε εδώ και τώρα. Και χαίρομαι όταν βλέπω ότι διάφορες κοινότητες, συλλογικότητες όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, δημιουργούν καινούργια πράγματα.
Κόμμα δεν έχεις δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά...
Οχι. Μακριά από μένα. Θα ψηφίσω όμως. Ακόμη δεν ξέρω τι. Θα δούμε γιατί μπορεί να δημιουργηθούν και καινούργια κόμματα.
Πες μου κάτι που ανακάλυψες τις μέρες της κρίσης και σ' αρέσει.
Πιο πολύ το ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους και να καταλαβαίνουν τι μπορεί να σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη. Ο άλλος δεν σου έλεγε ούτε καλημέρα στην Αθήνα. Τώρα ναι μεν θα αγριέψουν τα πράγματα γιατί κάποιοι θα πεινάσουν και κάποιοι θα επιτεθούν, αλλά και κάποιοι άλλοι θα δουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνο η αλληλεγγύη και η συνεννόηση.
Τπυ Στάυρου Θεοδωράκη
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
29.1.2012




Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Κωνσταντίνος Κοπέλης : Ο τελευταίος καροποιός στην Ελλάδα (Λαγκαδάς)

Αυτοί που δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του πηγαίνουν στην Αίγυπτο ή sτην Ιταλία. Αυτοί που τον γνωρίζουν, τρέχουν να μπουν στη σειρά αναμονής για να συντηρήσουν τα κάρα και τις άμαξές τους. Tα χέρια του Κωνσταντίνου Κόπελη κρατούν σφιχτά μια παράδοση που έχει σχεδόν εκλείψει, και με τις κινήσεις ενός καλλιτέχνη δημιουργεί και επισκευάζει «οχήματα» που προκαλούν συγκίνηση και νοσταλγία.

Τον συναντήσαμε στο εργαστήρι του στην Ασσηρο, χωμένο ανάμεσα σε αμόνια, άξονες και ρόδες. Στην αυλή του διάσπαρτα κάρα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Προηγείται το κάρο ενός γεωργού της περιοχής και η άμαξα που προορίζεται για έναν γάμο στην Αίγινα. Το εργαστήρι είναι γεμάτο το μισό με ξύλα και το μισό με σίδερα. Μας δείχνει τους κορμούς των ξύλων, της πρώτης ύλης της χειροποίητης δουλειάς του, και λέει ότι τα προμηθεύεται από υλοτόμους της περιοχής του Αγίου Ορους. Οξιά, πουρνάρι, ακακία, δρυς. Το κάθε είδος για συγκεκριμένο κομμάτι της άμαξας. «Αυτό το ξύλο γίνεται κάρο που περπατάει», «οι ρόδες γίνονται από πουρνάρι, τον βασιλιά των ξύλων, και ο σκελετός από οξιά». Παρά τα 72 του χρόνια, ο χαρούμενος αυτός άνθρωπος δεν έχει σταματήσει να δουλεύει -και δεν το επιθυμεί άλλωστε.

Γεννήθηκε στην Ασσηρο, 22 χλμ. έξω από τη Θεσσαλονίκη, από πατέρα γεωργό. Στα δεκατρία του έφυγε για τη συμπρωτεύουσα, για να μαθητεύσει πλάι στον Νικόλαο Χαφούζ, πρόσφυγα από την Ανδριανούπολη, και να μάθει την τέχνη του καροποιού. Η δημιουργική αυτή δουλειά τον συνεπήρε και διοχέτευσε σε αυτήν όλο του το μεράκι και την αγάπη. Είκοσι πέντε χρόνια μέσα σε εκείνη τη παράγκα από λαμαρίνες, της οδού Λαγκαδά 44. Μετά τον θάνατο του Χαφούζ το καροποιείο πέρασε στα χέρια του, μεταφέρθηκε στη Σταυρούπολη και εκείνος έγινε το αφεντικό. Ηταν η εποχή όπου η Θεσσαλονίκη είχε 40 καροποιούς. Το επάγγελμα γνώριζε άνθηση, καθώς τα κάρα και οι άμαξες εξακολουθούσαν να αποτελούν μέσο μεταφοράς κι εξυπηρέτησης. «Εκείνη την εποχή έφευγαν 6 άμαξες και κάρα τη βδομάδα, είχε πολύ δουλειά. Τώρα επισκευάζουμε ό,τι απέμεινε».
Το 1980 πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ασσηρο και να συνεχίσει εκεί να ασκεί το επάγγελμα που τόσο εξαιρετικά γνώριζε. Ο κ. Κόπελης είναι ξυλουργός, σιδεράς, τορναδόρος, ηλεκτροσυγκολλητής, εφαρμοστής, ακόμη και ζωγράφος. Εχει, όπως ο ίδιος λέει, δέκα ειδικότητες και φτιάχνει ανοιχτές και κλειστές άμαξες, σούστες, παϊτόνια, κάρα, όλα από το μηδέν και όλα χειροποίητα. «Υπάρχουν ορισμένοι ερασιτέχνες που μπορεί να δουλεύουν την οξυγονοκόλληση και να εφαρμόζουν τα υφάσματα, αλλά ρόδες δεν μπορεί να φτιάξει κανείς», λέει κατηγορηματικά.
Τα κάρα που επιστρέφουν

Το πιο συγκινητικό είναι όταν βλέπει τα κάρα και τις άμαξες που έφτιαξε πριν από πολλά χρόνια, να έρχονται ξανά στο εργαστήρι του για επισκευή. Παρότι έχει κατασκευάσει αμέτρητα, τα αναγνωρίζει αμέσως και χαίρεται πολύ. «Νιώθω σαν να μου φέρνουν έναν ασθενή που θα τον βάλω στο χειρουργικό τραπέζι να τον κάνω καλά. Ο χειρότερος εχθρός του κάρου είναι ο καιρός. Ζει ανάλογα με τη χρήση και τη φροντίδα που έχει. Ο κ. Κόπελης δηλώνει εργάτης. Το χαρούμενο πρόσωπό του μαρτυρά μόνο την καλοσύνη του κι όχι τους κόπους του. Ο ίδιος, αν και θεωρεί πως είναι στο ηλιοβασίλεμα της ζωής του, δεν τα παρατάει. «Οσο αντέχουν τα χέρια μου, θα δουλεύω. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα, αλλά θα έφτιαχνα ένα εργοστάσιο για να δουλεύουν κι άλλοι άνθρωποι. Δυστυχώς, όμως, στις μέρες μας δεν υπάρχει κανείς να τη συνεχίσει. Δεν ενδιαφέρονται οι νέοι, είναι βαριά δουλειά. Και να σκεφτείς ότι αυτήν τη στιγμή οι μόνοι ανταγωνιστές μας είναι οι Ιταλοί. Αυτοί ξέρουν να φτιάχνουν μέχρι και τις ρόδες».

Αυτήν τη στιγμή οι εναπομείναντες πελάτες του παραδοσιακού καροποιού είναι οι αμαξάδες που κάνουν βόλτες τους τουρίστες. Αίγινα, Χανιά, Κέρκυρα, Ζάκυνθος, Σπέτσες, Μεσολόγγι, Νάουσα, Εδεσσα και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πελάτες του, όμως, είναι κι αρκετοί επώνυμοι, παρουσιαστές, γιατροί, καλλιτέχνες κ.ά., που έχουν τις δημιουργίες ως διακοσμητικό στοιχείο του εξωτερικού τους χώρου. Ο ίδιος έχει σκεφτεί να φτιάξει ένα μουσείο με όλα τα είδη κάρου. Ηδη στο Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης φιλοξενούνται ως εκθέματα πολλές χειροποίητες κατασκευές, ενώ πολλά σχολεία τον επισκέπτονται κατά καιρούς για να πάρουν μια ιδέα από τη τέχνη του.
Εξήντα δύο χρόνια σκυμμένος πάνω από το αμόνι υπηρετεί τον συνάνθρωπό του με αγάπη. Χρήματα δεν έβγαλε πολλά γιατί, όπως λέει, «είχα να κάνω με φτωχούς ανθρώπους». Του έφτασαν, όμως, να ζήσει την οικογένειά του και να σπουδάσει τα δυό παιδιά του. Ο ίδιος δεν κατάλαβε ποτέ πως είναι θεματοφύλακας της ελληνικής παράδοσης. Οταν το National Geographic του έκανε αφιέρωμα και το Υπουργείο Πολιτισμού της Ολλανδίας τον συμπεριέλαβε σε λεύκωμα με επαγγέλματα που χάνονται, εκείνος το αντιμετώπισε στωϊκά...

  • Ενας καλλιτέχνης στο είδος του
    Ξυλουργός, σιδεράς, τορναδόρος, ηλεκτροσυγκολλητής, ακόμη και ζωγράφος, ο Κωνσταντίνος Κόπελης, ανάβει τη φωτιά για να πυρώσει το σίδερο που προορίζεται για κάποιο τμήμα της άμαξας. Με τη λαβίδα βγάζει το πυρωμένο σίδερο και με τη βοήθεια μιας σφήνας το χτυπάει στο αμόνι για να του δώσει την επιθυμητή μορφή. Μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία και το σίδερο πάρει τη τελική μορφή, το σβήνει μέσα στο νερό.
ΕΥΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΕΡΗ
nikolerix@yahoo.com

Πηγή Εθνος
31.12.2011


Επιστροφή στις διατροφικές ρίζες

Μπίρα από ελληνικά κριθάρια, γαλακτοκομικά προϊόντα αποκλειστικά από ελληνικό γάλα, προϊόντα αγροτικών συνεταιρισμών σε ξένες εκπτωτικές αλυσίδες. Την αξία των ελληνικών προϊόντων, των πρώτων υλών που παράγονται εντός Ελλάδος ανακαλύπτουν όχι μόνο οι καταναλωτές, αλλά και η βιομηχανία τροφίμων, είτε πρόκειται για αμιγώς ελληνικές είτε για πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις η βιομηχανία τροφίμων προηγήθηκε της καταναλωτικής τάσης που καταγράφεται το τελευταίο διάστημα. Εκτός από τη χρήση πρώτων υλών από την Ελλάδα, η βιομηχανία τροφίμων επιχειρεί να μας φέρει σε επαφή με το παρελθόν για να ανακαλύψουμε ξεχασμένες γεύσεις, όπως τα παραδοσιακά ζυμαρικά ή γεύσεις που τις είχαμε συνδέσει μόνο με εισαγόμενα προϊόντα, όπως το βούτυρο.

Μπίρα από ντόπιο κριθάρι
Τον δρόμο για τη χρήση ελληνικών κριθαριών στην παρασκευή της μπίρας άνοιξε το 2008 η Αθηναϊκή Ζυθοποιία. Από τότε μέχρι και σήμερα η εταιρεία για τις ανάγκες της παρασκευής της Amstel και της Αλφα προμηθεύεται κριθάρι από παραγωγούς της βόρειας και κεντρικής Ελλάδας. Την περίοδο 2008 - 2010 προμηθεύτηκε περίπου 40.000 τόνους κριθαριού αξίας 8 εκατ. ευρώ, ενώ για το 2011 υπολογίζεται ότι προμηθεύτηκε άλλους 18.000 τόνους. Στόχος της εταιρείας είναι μέχρι το 2014 να φτάσει τους 70.000 τόνους. Ομως, δεν περιορίστηκε εκεί. Φέτος εγκαινίασε στη Λαμία, τη Νιγρίτα Σερρών, τη Νίκαια Λάρισας και τη Λιβαδειά πειραματικές καλλιέργειες κριθαριού με στόχο τη δημιουργία νέων ποικιλιών με καλύτερα χαρακτηριστικά και ανώτερη ποιότητα.
Φέτος, ωστόσο, ήταν και η σειρά της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας, που παράγει την μπίρα FIX, να δραστηριοποιηθεί στην παραγωγή ελληνικού κριθαριού, δημιουργώντας στη Θήβα πειραματικό αγρό έκτασης 200.000 τ.μ. Στον αγρό αναπτύσσονται δύο διαφορετικές ποικιλίες κριθαριού και η εταιρεία προσδοκά στην παραγωγή 100.000 κιλών έως τις αρχές του καλοκαιριού του 2012. Στόχος της είναι τα επόμενα χρόνια οι ανάγκες της σε κριθάρι να καλύπτονται κατά 100% από την εγχώρια παραγωγή μέσω προγραμμάτων συμβολαιακής γεωργίας.

Εγχώριο γάλα
Αποκλειστικά ελληνικό γάλα, το 15% της εγχώριας γαλακτοπαραγωγής, χρησιμοποιεί πλέον στη νέα της μονάδα στην Πάτρα μια από τις πιο γνωστές παγκοσμίως εταιρείες γαλακτοκομικών προϊόντων, η FrieslandCampina. Με τη βιομηχανία συνεργάζονται οι κτηνοτρόφοι του θεσσαλικού συνεταιρισμού ΘΕΣγάλα που δημιουργήθηκε πρόσφατα, καθώς και 40 μεμονωμένοι παραγωγοί.
Το ολιγοπώλιο των εισαγόμενων προϊόντων στην κατηγορία του βούτυρου (ζωικού και όχι φυτικού) αποφάσισε να «σπάσει» η Μινέρβα φέρνοντάς μας ξανά στο μυαλό μυρωδιές και γεύσεις χωριού με το ομώνυμο προϊόν της. Μάλιστα, αν και η εταιρεία στο ελληνικό κοινό είναι γνωστή για το ελαιόλαδό της, οι πωλήσεις βούτυρου «τρέχουν» με διψήφιο ποσοστό.

Ελληνικά σιτηρά Τη στροφή των καταναλωτών στα ελληνικά προϊόντα επιχειρεί να αξιοποιήσει η Misko. Βεβαίως, όλα τα προϊόντα της εταιρείας παράγονται στην Ελλάδα από ελληνικά σιτηρά, αλλά η εταιρεία αποφάσισε να λανσάρει τη σειρά προϊόντων Misko Παραδοσιακά, τα οποία μοιάζουν με χειροποίητα ζυμαρικά από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Την ίδια ώρα εξαιρετικά δημοφιλή, παρά το γεγονός μάλιστα ότι οι τιμές τους είναι υψηλότερες, έχουν γίνει προϊόντα μικρότερων ελληνικών εταιρειών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα χειροποίητα ζυμαρικά και άλλα προϊόντα της εταιρείας Μυλέλια ή τα προϊόντα της εταιρείας Gaea (ελαιόλαδο, σάλτσες κ.ά.), που κατακτούν την ελληνική αλλά και ξένες αγορές.
Η ίδια τάση εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα τόσο στον κλάδο της εστίασης όσο και στα ξενοδοχεία. Η κυρίαρχη τάση είναι πλέον η κουζίνα που βασίζεται στη μεσογειακή διατροφή και στα παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα. Στα ξενοδοχεία από την άλλη είτε μέσα από οργανωμένες πρωτοβουλίες του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος είτε μέσω κινήσεων μεμονωμένων ξενοδόχων τα ελληνικά προϊόντα βρίσκονται στο επίκεντρο. Τελευταίο παράδειγμα η υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΞΕΕ) και του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου, ενώ πριν από λίγους μήνες είχε εγκαινιασθεί η πρωτοβουλία «Ελληνικό Πρωινό».
Πριν από κάποια χρόνια η επιστροφή στις ρίζες θα ήταν μάλλον μόδα και σαν τέτοια παροδική. Ισως τώρα, που έχει προκύψει περισσότερο από ανάγκη, να αποκτήσει μεγαλύτερη διάρκεια και βάθος. Οσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, λέει ο λαός. Στην περίπτωση αυτή μάλλον ισχύει το «όσα φέρνει η κρίση δεν τα φέρνει ο χρόνος».

Ο κρίσιμος παράγοντας «made in Greece» Την τάση των καταναλωτών, αλλά και των επιχειρήσεων, για επιστροφή στα ελληνικά προϊόντα ερμηνεύει, μιλώντας στην «Κ», ο κ. Γεώργιος Μπάλτας, καθηγητής του Μάρκετινγκ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας:
«Αντιμετωπίζουμε σήμερα την κρίση και την κατάρρευση ενός μη βιώσιμου μοντέλου βασιζόμενου σε εισαγωγές και εξωτερικό δανεισμό. Τα σκληρά βιώματα και οι συζητήσεις της κρίσης έκαναν αντιληπτή σε πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού την κρισιμότητα της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής για την οικονομία και την κοινωνία. Οι καταναλωτές δείχνουν σήμερα, μέσα στην κρίση, έντονο ενδιαφέρον για το “made in Greece”. Θέλουν μέσα από τις αγορές τους να στηρίξουν τη δοκιμαζόμενη ελληνική αγροτική και βιομηχανική παραγωγή και τις συνδεδεμένες θέσεις εργασίας. Καθώς η προέλευση των προϊόντων αναδεικνύεται ένα βασικό αγοραστικό κριτήριο, οι επιχειρήσεις δίνουν με τη σειρά τους έμφαση στον παράγοντα “made in Greece”, που διαδραματίζει πλέον σημαντικό ρόλο στην προϊοντική και επικοινωνιακή στρατηγική παραγωγών και εμπόρων. Οι εξελίξεις αυτές είναι θετικές. Οι ενισχυμένες προτιμήσεις των καταναλωτών για ελληνικά προϊόντα μπορούν να συμβάλουν στην απασχόληση και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Της Δήμητρας Μανιφάβα
Πηγή Καθημερινή
24.12.2011

ShareThis