Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Το τσίπουρο μπαίνει στα σαλόνια

Για τους κατοίκους της πρωτεύουσας ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που συνειδητοποιούν οριστικά ότι το καλοκαίρι τελείωσε. Για τους κατοίκους κυρίως των ορεινών περιοχών της Ελλάδας, Οκτώβριος σημαίνει το πρώτο άναμμα του τζακιού, έναρξη της χειμερινής σεζόν και φυσικά άναμμα της φουφούς και του καζανιού για να ψήσουν κάστανα και να ετοιμάσουν το τσίπουρο όλης της χρονιάς.

Από πάλαι ποτέ ποτό της φτωχολογιάς, το τσίπουρο, χύμα ή εμφιαλωμένο, με γλυκάνισο ή χωρίς, τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθμιστεί στις προτιμήσεις των Ελλήνων. « O βασικός λόγος είναι ότι η εμφιάλωσή του επιτρέπεται από το 1988. Ετσι το ποτό πλέον μεταφέρεται ευκολότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα και μπαίνει στα ράφια των καλών καταστημάτων. Επιπλέον τα τσιπουράδικα, από εκεί όπου ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Θεσσαλίας, κατακτούν σιγά σιγά όλη την Ελλάδα» τονίζει ο κ. Αλέξανδρος Παπράς, ιδιοκτήτης αποστακτηρίου στον Τύρναβο. « Πλέον πουλάω τσίπουρο στην Αθήνα σε εστιατόρια που πριν το υποτιμούσαν» συμπληρώνει. « Ο κόσμος θέλει ποιοτικά προϊόντακαι το σπιτικό τσίπουρο είναι ίσως το πλέον φυσικό αλκοολούχο ποτό, αφού φτιάχνεται κατευθείαν από το σταφύλι » σχολιάζει ο κ. Χρήστος Διαμαντόπουλος, από την Ανω Ναυπακτία. Αύριο Σάββατο οι κάτοικοι της Ανω Χώρας, έδρας του Δήμου Αποδοτίας, θα γιορτάσουν την καθιερωμένη εδώ και 11 χρόνια γιορτή του κάστανου και του τσίπουρου. Το προϊόν για το οποίο είναι περήφανοι οι κάτοικοι της περιοχής είναι το παραδοσιακό τσίπουρο, χωρίς γλυκάνισο, που παράγουν για οικιακή χρήση οι περισσότεροι στα καζάνια που ο δήμος διαθέτει για αυτό τον σκοπό. « Το μυστικό για τη γεύση του είναι ότι ανάμεσα στα σταφύλια που χρησιμοποιούμε είναι και η ορεινή ποικιλία Μαλαγούζια που φυτρώνει στην περιοχή» λέει ο κ. Νίκος Σούζας, ιδιοκτήτης καφέ μπαρ και τσιπουροπαραγωγός ο ίδιος. Το τσίπουρο έχει ιστορία αιώνων στην περιοχή και παραμένει ακόμη και σήμερα με διαφορά το νούμερο ένα ποτό κατοίκων και επισκεπτών. « Κρασί ή ούζο πολύ δύσκολα θα ζητήσει κάποιο ς» λέει ο κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου, κάτοικος της Ανω Χώρας.

Η απάντηση στο... προαιώνιο αυτό ερώτημα όσων αγαπούν το τσίπουρο εξαρτάται συνήθως από την καταγωγή του ερωτώμενου. Στη Δυτική Ελλάδα το τσίπουρο είναι χωρίς γλυκάνισο, ενώ Θεσσαλοί και Μακεδόνες συνήθως επιμένουν αρωματικά. Πάντως κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματά της που τα υποστηρίζει με θέρμη. «Αν ήθελα να πιω κάτι που να έχει γεύση γλυκάνισο θα έπινα ούζο» λέει ο κ. Διαμαντόπουλος. «Το τσίπουρο με γλυκάνισο έχει πιο γλυκιά γεύση και σε ηρεμεί περισσότερο» έρχεται η πληρωμένη απάντηση από τον κ. Αλέξανδρο Παπρά, ο οποίος πάντως παράγει και από τα δύο είδη. «Εγώ μεγάλωσα στη Θεσσαλία πίνοντας τσίπουρο με γλυκάνισο, όμως πλέον προτιμώ το άλλο. Θεωρώ ότι έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τη γεύση και τα αρώματα του σταφυλιού. Αλλωστε και οι πωλήσεις σε πανελλήνιο επίπεδο δείχνουν ότι το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο προηγείται» σχολιάζει ο κ. Κωνσταντίνος Τσιλιλής από την ομώνυμη αποσταγματοποιία.

Τ ο κάστανο είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής, αφού σε υψόμετρο 1.050

μέτρων υπάρχουν συνολικά 2.000

στρέμματα στα οποία το συγκεκριμένο δέντρο κυριαρχεί μαζί με το έλατο. Πάνω από τα μισά από αυτά είναι δασικές εκτάσεις, στα οποία οι οικογένειες που ζουν από πολύ παλιά στην περιοχή έχουν δημιουργήσει δικαιώματα...

χρησικτησίας. «Εχουμε μοιράσει ανά οικογένειατα δέντρα τα οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να εκμεταλλεύεται μαζεύοντας τον καρπό κάθε Οκτώβρη. Δεν έχουν υπάρξει ποτέ προστριβές, άλλωστε ο καρπός είναι άφθονοςκαι δυστυχώς δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που υπήρχε παλαιότερα όταν το κάστανο ήταν το βασικό μέσο διατροφής των κατοίκων» λέει ο κ. Παπαδημητρίου.

Το κάστανο τρώγεται ψητό, βραστό ή ακόμη και γλυκό του κουταλιού. « Είναι ακριβότερο από τα άλλα γλυκά του κουταλιού, επειδή και η πρώτη ύλη είναι ακριβή. Ενα κιλό κάστανο κοστίζει περίπου 4 ευρώ το κιλό, ενώ η διαδικασία του ξεφλουδίσματος προκειμένου να φτιαχτεί το γλυκό είναι επίπονη και χρονοβόρα. Ετσι το ένα βαζάκι κοστίζει 10 ευρώ » λέει στο «Βήμα» η κυρία Αντωνία Διαμαντοπούλου-Δούρου που διατηρεί κατάστημα με γλυκά του κουταλιού. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣΤΣΙΛΙΛΗΣ
Παραγωγός και ταμίας του Συνδέσμου Ελληνικών Αποσταγμάτων και Οινοπνευματωδών Ποτών
«Ναι στην παράδοση, όχι στην παρανομία»
«Μέχρι πριν από έναν χρόνο οι πωλήσεις του τσίπουρου ανέβαιναν διαρκώς, με διψήφιο ρυθμό ετήσιας αύξησης» λέει ο κ. Κωνσταντίνος Τσιλιλής, ιδιοκτήτης της ομώνυμης φίρμας τσίπουρου. «Ομως οι διαδοχικές αυξήσεις της φορολογίας στο αλκοόλ, αλλά και η γενικότερη οικονομική κρίση που κρατάει τον κόσμο σπίτι, μας έχουν επηρεάσει. Το τσίπουρο είναι ποτό της παρέας, αν ο κόσμος δεν βγαίνει έξω, δεν υπάρχει κατανάλωση» σημειώνει.

Το σπιτικό τσίπουρο είναι ίσως το πλέον φυσικό αλκοολούχο ποτό, αφού φτιάχνεται κατευθείαν από το σταφύλι
Τονίζει επίσης ότι πρόβλημα δημιουργείται και με το... χύμα τσίπουρο. «Εχουμε να αντιμετωπίσουμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό από το χύμα,κάτι που δεν συμβαίνει με κανένα άλλο προϊόν. Δεν είμαστε κατά της παράδοσης ούτε εναντίον της δυνατότητας να παράγει ο αμπελουργός το τσίπουρό του για οικιακή χρήση. Ομως μέσα από τη δήθεν παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων λειτουργεί ένα ολόκληρο κύκλωμα» σημειώνει. «Το χύμα δεν ελέγχεται από κανέναν με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία του καταναλωτή. Το τσίπουρο δεν είναι όπως το κρασί, που στη χειρότερη περίπτωση θα πιεις ένα χαμηλής ποιότητας προϊόν. Ενα ακατάλληλο τσίπουρο μπορεί να περιέχει υψηλή ποσότητα μεθανόλης και μολύβδου, κάτι που το καθιστά επικίνδυνο για την υγεία. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του συνδέσμου μας, το κράτος χάνει περίπου 300 εκατ.

από φορολογικά έσοδαεξαιτίας του χύμα σε μια περίοδο που τα έχει απόλυτη ανάγκη» καταλήγει, τονίζοντας πάντως ότι διαχωρίζει την οικιακή παραγωγή.

Του Γ. Πουλιόπουλου
Πηγή Το Βήμα
8.10.2010

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Παλιατζής; Οχι, ανακύκλωση επίπλων

Παλιά αντικείμενα ανασκευάζονται δημιουργικά και ξαναζωντανεύουν για νέες χρήσεις

Μπορεί η Ελλάδα να βρέθηκε στην τελευταία θέση της λίστας των χωρών της ΕΕ στο θέμα της ανακύκλωσης, ωστόσο, αν και στα απόβλητα δεν τα πάμε καλά, φαίνεται ότι στα έπιπλα... σκίζουμε. Μόδα ή ανάγκη, όλο και περισσότεροι... ορκίζονται στο όνομα της αναμόρφωσης επίπλων και μικροαντικειμένων σε νέα χρηστικά αντικείμενα.

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου παλαιά έπιπλα, που περνούν από γενιά σε γενιά, χρειάζονται οπωσδήποτε μια ανανέωση για να ταιριάξουν στο μοντέρνο σπίτι. Αντί να καταλήξουν σε κάδους σκουπιδιών, παλιατζήδες και υπόγεια σπιτιών, οι επίμονοι επιπλοποιοί επιστρατεύουν όλες τις νέες τεχνικές για να τα μεταμορφώσουν σε καινούργια. Πέρα από οικολογικά, τα οφέλη είναι και οικονομικά, καθώς το κόστος είναι σαφώς χαμηλότερο από την αγορά νέων επίπλων. Αλλοι θιασώτες της μεθόδου τονίζουν και την αισθητική παράμετρο, καθώς τα μεταποιημένα έπιπλα κατά παραγγελία κουβαλούν την προσωπική σφραγίδα του πελάτη, εκφράζοντας το μοναδικό του γούστο.

Ετσι, η παλιά βιβλιοθήκη της γιαγιάς μετουσιώνεται σε μια στυλάτη βιτρίνα για κοσμήματα, τα φθαρμένα συρτάρια της ντουλάπας μεταμορφώνονται σε μια καλαίσθητη ζαρντινιέρα, ακόμη και το καπάκι μιας μηχανής αυτοκινήτου μπορεί να μεταμορφωθεί σε βάζο με λίγη φαντασία και πολύ μεράκι από τους επαγγελματίες... Τζεπέτο. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείτε να ξεφορτωθείτε την αντίκα της γιαγιάς, επισκεφτείτε ένα από τα εργαστήρια των ταλαντούχων δημιουργών, όπως για παράδειγμα του κ. Γιάννη Καθέρη στο Χαϊδάρι.

«Πιστεύω ότι όλα τα “σκουπίδια” είναι αξιοποιήσιμα» λέει ο κ. Καθέρης. «Είμαι ένας από τους υπεύθυνους για τις...μεταμοσχεύσεις τους. Για παράδειγμα,είχα πάρει κάποια ξύλινα συρτάρια με τα οποία έφτιαξα μια ζαρντινιέρα, φτιάχνω βιτρό κολλώντας μικρά γυαλάκια σε καθρέφτη, είχα ανανεώσει μια ρετρό πιατοθήκη.Θεωρώ ότι ειδικά στους καιρούς που ζούμε τίποτε δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο.Το να παίρνεις κάτι από τα σκουπίδια, να το αξιολογείς και να του δίνεις εκ νέου ζωή είναι πολύ όμορφο...Επιπλέον, επειδή ασχολούμαι εν γένει με την κατασκευή μικροαντικειμένων και διακοσμητικών, ο πελάτης δεν έχει παρά να μου περιγράψει τι τον ενδιαφέρει και θα το φτιάξω» επισημαίνει ο κ. Καθέρης.

Ωστόσο η μεταποίηση επίπλων μπορεί να έχει και ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η Αϊνόα από τη Βαρκελώνη και η Μίριαμ από τη Ναντ της Γαλλίας είναι δύο νέες κοινωνικές λειτουργοί με πολλή αγάπη για τη δουλειά τους αλλά και για την αναμόρφωση επίπλων. Αφού γνωρίστηκαν στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων Βούλας, θέλησαν να συνδυάσουν τις δύο ενασχολήσεις τους και αποφάσισαν να συνεργαστούν σε ένα κοινό πρότζεκτ: τη δημιουργία ενός εργαστηρίου αποκατάστασης επίπλων με τη συμμετοχή ατόμων με αναπηρία.

Το εργαστήριο ονομάζεται «Χylo Νuevo» («Καινούργιο Ξύλο»). «Ξεκινήσαμε πριν από έναν χρόνο με την ιδέα να ενημερώσουμε τους νέους για να έρθουν και να συμμετάσχουν στη διαδικασία μεταποίησης παλαιών επίπλων. Το μότο μας είναι “Μην πετάτε τα έπιπλα,καλέστε μας να τα μαζέψουμε και να τους δώσουμε και πάλι ζωή”.
Ετσι λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας, εμείς συλλέγουμε τα έπιπλα και τους τα παραδίδουμε ανανεωμένα» λέει η Γαλλίδα Μίριαμ. Τα παιδιά με αναπηρία συναντιούνται στο εργαστήριο στη Γλυφάδα και επιδίδονται σ΄ αυτή τη δημιουργική διαδικασία υπό την επίβλεψη των κοινωνικών λειτουργώνεπιπλοποιών. Το «Χylo Νuevo» μετεξελίχθηκε προσφάτως σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση και έτσι το κόστος της μεταποίησης ανέρχεται στην προσωπική συνεισφορά που επιθυμεί να κάνει ο εκάστοτε πελάτης στον οργανισμό.

Η κυρία Ιφιγένεια Ματαράγκα μεταποιεί έπιπλα τα τελευταία 15 χρόνια. Ξεκίνησε ως δημιουργική ενασχόληση με τις φίλες της και εξελίχθηκε σε κύρια εργασία τα τελευταία τρία χρόνια με το δικό της εργαστήριο. «Ο πελάτης μπορεί να φέρει μια παλιά πολυθρόνα,ένα σκαμπό,μια καρέκλα σαλονιού και με μια απλή αλλαγή στο ύφασμα μπορεί να πάρει ένα “φρέσκο” έπιπλο» μας λέει η κυρία Ματαράγκα. Η διαδικασία είναι απλή: η κυρία Ματαράγκα επισκέπτεται το σπίτι του πελάτη για να δει το έπιπλο και στη συνέχεια επιστρέφει με ιδέες και κοστολόγιο. «Ο πελάτης μπορεί να επισκέπτεται το ατελιέ και να προσθέτει ιδέες στην πορεία. Ή μπορεί απλώς να αφήσει τη δημιουργία επάνω μου». Οσο για το κόστος, η δημιουργός σημειώνει: «Για μια εντελώς κατεστραμμένη πολυθρόνα που πρέπει να μεταποιηθεί εξαρχής, ίσως απαιτηθούν ως και 1.300 ευρώ. Σκεφτείτε βέβαια ότι το τελικό προϊόν είναι κάτι μοναδικό που σ΄ ένα αντίστοιχης αισθητικής κατάστημα θα κόστιζε γύρω στις 4.000 ευρώ».

Είναι σημείο των καιρών η μεταποίηση; «Τώρα πια έχει γίνει και ένα είδος trend» λέει η κυρία Ματαράγκα. «Φανταστείτε ότι το 1993 που ξεκίνησαο κόσμος το θεωρούσε λίγο τσιγγουνιά ή ντροπή να παίρνεις ένα παλαιό έπιπλο και να το φτιάχνεις. Σήμερα η μεταποίηση επίπλων αλλά και ρούχων είναι στη μόδα και λόγω κρίσης» σημειώνει. «Είναι αλήθεια όμως ότι το να μετατρέπεις βίντατζ έπιπλα είναι κάτι πολύ δημιουργικό,διότι ξέρεις ότι φτιάχνεις κάτι που δεν το έχει κανείς άλλος» σημειώνει η κυρία Ματαράγκα.

Της Λίνας Ψαϊλα
Πηγή Το Βήμα
30.9.2010

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα πήλινα κερδίζουν πάλι τους καλοφαγάδες

Αν είστε από εκείνους για τους οποίους το φαΐ αποτελεί ανάγκη την οποία καλύπτουν γρήγορα και εύκολα, μην συνεχίζετε την ανάγνωση του κειμένου. Αν όμως θέλετε το κάθε γεύμα να είναι και μια μικρή απόλαυση, τόσο στην παρασκευή όσο και στην κατανάλωση, το κρητικό πυρομάχι και τα πήλινα μαγειρικά σκεύη είναι όσα σάς χρειάζονται. Ο κ. Παντελής Λιοδάκης από τα Χανιά είναι ίσως ο μοναδικός τεχνίτης πηλού στην Κρήτη που συνεχίζει να κατασκευάζει το παραδοσιακό πυρομάχι. «Με την κεραμική ασχολούμαι περίπου 30 χρόνια. Πριν από μια δεκαετία αποφάσισα να ασχοληθώ αποκλειστικά με την κατασκευή παραδοσιακών πήλινων μαγειρικών σκευών, δηλαδή πυρομάχι και τσικάλια» δηλώνει σήμερα στο «Βήμα». «Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα σπίτια επιλέγουν να μαγειρεύουν σε αυτό. Πρόκειται για οικονομική λύση αφού μαγειρεύεις σε φωτιά και όχι με ηλεκτρικό ρεύμα. Βέβαια, η κυριότερη αιτία είναι η γενικότερη στροφή του κόσμου στην παραδοσιακή διατροφή. Ακόμη και πολλοί ξένοι που έχουν αγοράσει σπίτι στο νησί επιλέγουν να μαγειρέψουν σε αυτό, ενώ δεν είναι λίγες οι ταβέρνες που έχουν επιστρέψει στην εποχή του... πηλού».

Τι είναι όμως το πυρομάχι; Πρόκειται για πήλινο σωλήνα, κούφιο και από τις δύο πλευρές, μέσα στον οποίο καίγονται ξύλα ενώ στο επάνω μέρος τοποθετείται το τσικάλι, δηλαδή η πήλινη κατσαρόλα με το φαγητό. Στην εποχή του θεωρούνταν η αντίστοιχη «χύτρα ταχύτητος», αλλά φυσικά δεν μπορεί να συναγωνιστεί τις σύγχρονες κουζίνες. «Για γεύματα τα οποία στην ηλεκτρική κουζίνα χρειάζονται μια ώρα να ετοιμαστούνεδώ θα χρειαστείς διπλάσιο χρόνο. Η γεύση τους όμως είναι πραγματικά ξεχωριστή» τονίζει.

Ο κ. Λιοδάκης έμαθε το πυρομάχι από την παιδική του ηλικία, τότε που οι γυναίκες στο χωριό του τον Στύλο Αποκορώνου μαγείρευαν με αυτόν τον τρόπο. Τα πυρομάχια που κατασκευάζει όμως φέρουν στοιχεία από πολύ παλαιότερες, όχι και τόσο... γκουρμέ εποχές. «Το σχέδιό του είναι δικής μου έμπνευσης. Μοιάζει με ένα αντίστοιχο μινωικό που είχα δει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κισσάμου, ενώ πήρα και κάποια στοιχεία από σκεύος που χρησιμοποιείται στο Μαρόκο».
Στο εστιατόριο «Ντουνιάς» του κ. Στέλιου Τριλυράκη, στο χωριό Δρακώνα Χανίων, λέξεις όπως ηλεκτρικό μάτι ή φούρνος μικροκυμάτων είναι απαγορευμένες. «Κρητική διατροφή σημαίνει ποιότητα. Οχι μόνο στις πρώτες ύλες αλλά και στον τρόπο μαγειρέματος . Μαγειρεύοντας στο πυρομάχι με τσικάλιτο φαγητό σιγοψήνεται και παίρνει πολύ καλύτερη γεύση» σημειώνει. «Ακόμη και ταπεινά φαγητά όπως η φασολάδα ή τα ρεβίθια μαγειρεμένα στο πυρομάχι έχουν τη γεύση του ακριβότερου μεζέ του κόσμου. Αλλωστεοι πελάτες δεν θα περίμεναν τόση ώρα για την παρασκευή φαγητού , αν δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό» . Εκτός από την ποιότητα των πρώτων υλών και τη μαστοριά του μάγειρα έχει σημασία και η ποιότητα του ξύλου που θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να δημιουργηθεί θερμότητα. «Το φαγητό παίρνει μυρωδιά από το ξύλο που καίγεται. Το καλύτερο άρωμα το δίνει το ξύλο της ελιάς» δηλώνει ο κ. Τριλυράκης.

Το νησί των τσικαλάδων

ΜΟΝΤΕΡΝΑ Η ΠΑΛΙΑ ΚΟΥΖΙΝΑ «Ως πριν από κάποια χρόνια κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη μαγειρική σε πυρομάχι, σήμερα όλο και περισσότεροι την ανακαλύπτουν ξανά» λέει ο χανιώτης κεραμοποιός κ. Παντελής Λιοδάκης (επάνω). «Τα πήλινα της Σίφνου ήταν ονομαστά ήδη από την αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν νέα εμπορική άνθηση» επισημαίνει ο κ. Γιάννης Λεμπέσης (κάτω)
Σε περίπτωση κατά την οποία βρεθείτε στη Μινεσότα των ΗΠΑ, πάντως, μην ξαφνιαστείτε αν ο οικοδεσπότης σάς κεράσει κάτι που έχει μαγειρευτεί σε πήλινο τσικάλι από τη... Σίφνο. «Πριν από μερικά χρόνια,μέσω μιας ελληνοαμερικανίδας καθηγήτριας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου, συμμετείχαμε σε κάποια σεμινάρια. Οι Αμερικανοί λάτρεψαν τα πήλινα σκεύη της Σίφνου. Από τότε, και ειδικά με την έναρξη λειτουργίας της ιστοσελίδας μας (keramics.gr), δεχόμαστε πολλές παραγγελίες από το εξωτερικό» εξηγεί ο κ. Νίκος Λεμπέσης , η οικογένεια του οποίου κατασκευάζει τσικάλια, κανάτες και μαστέλα εδώ και επτά γενιές.

Εως πριν από 15 χρόνια οι εναπομείναντες αγγειοπλάστες στο πηλοφόρο νησί της Σίφνου μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η τουριστική ανάπτυξη του νησιού, όμως, σε συνδυασμό με τη στροφή του κόσμου σε παραδοσιακά προϊόντα και την ανάδειξη της καλλιτεχνικής αξίας τους ώθησαν το επάγγελμα να γνωρίσει εκ νέου άνθηση. «Σήμερα είμαστε περίπου 25 αγγειοπλάστες στο νησί, νέοι άνθρωποι μπαίνουν στο επάγγελμα, ενώ στόχος μας είναι να δημιουργηθεί μια σχολή όπου να μπορούν οι επόμενοι να μάθουν την τέχνη» υποστηρίζει ο κ. Γιάννης Λεμπέσης, που δημιούργησε το πρώτο πήλινο σκεύασμά του σε ηλικία 7 ετών. «Ο άργιλος της Σίφνου είναι πυρίμαχος, ιδιαίτερα ανθεκτικός στη φωτιά. Καμία σχέση δεν έχει με τα εισαγόμενα προϊόνταπου μπορούν να σπάσουν με το παραμικρό. Τα δικά μας σκεύη με την κατάλληλη συντήρησηαντέχουν για πολλά χρόνια» συμπληρώνει. Οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται το νησί αγοράζουν τα πήλινα μαγειρικά σκεύη όπως και άλλα προϊόντα από πηλό για διακοσμητικούς λόγους. Οι σιφνιές νοικοκυρές όμως τα χρησιμοποιούν καθημερινά. Αλλωστε το σουβλιστό αρνί κάθε Πάσχα είναι άγνωστο έθιμο. «Το παραδοσιακό μας γεύμα ονομάζεται μαστέλο.Πρόκειται για αρνί ή κατσίκι με κόκκινο κρασί και πιπέρι, το οποίο σιγοψήνεται στο αντίστοιχο πήλινο σκεύασμα κλειστό με λαδόκολλα. Δεν το αλλάζω με όλα τα παϊδάκια του κόσμου» καταλήγει ο κ. Λεμπέσης.

Η γνώμη του ειδικού
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΑΡΜΟΥΤΣΟΣ
«Νοστιμότερο μεν, αλλά...»
«Ο,τι μαγειρεύεται σε γάστρα ή πήλινο μού φαίνεται πιο νόστιμο.

Η συγκεκριμένη μέθοδος έχει το πλεονέκτημα ότι το φαΐ σιγοψήνεται, επομένως γίνεται πιο γευστικό.

Φυσικά για τα μεγάλα εστιατόρια η μέθοδος είναι πολύ χρονοβόρα, απευθύνεται πιο πολύ σε μερακλήδες. Πάντως τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη μαγειρική έχει την τάση να απαγορεύει τη μαγειρική σε πηλό ή σε ξυλοκάρβουνο, αφού υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσον αυτές οι μέθοδοι είναι υγιεινές. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτε που να μας εμποδίζει να μαγειρέψουμε αργά και σωστά στην κουζίνα του σπιτιού μας».

Ο κ. Δημήτρης Σκαρμούτσος είναι σεφ του εστιατορίου «Αλάτσι»
Του Γ. Πουλιόπουλου
Πηγή Το Βήμα
28.9.2010 

*Κι ενώ οι άνθρωποι ξαναγυρνούν στην χρήση κεραμικών σκευών,  την 11.3.2007 έσβησε το τελευταίο παλιό καμίνι που έκαιγε στον Σωρό του Αμαρουσίου (το μοναδικό ξυλοκάμινο που είχε απομείνει στην κάποτε αποκαλούμενη "Κεραμούπολη") . 


Εγραφε τότε η εφμ το Εθνος :
"Σβήνει σήμερα το τελευταίο ξυλοκάμινο
Σήμερα, από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ., θα ανάψει για
τελευταία φορά το παλιό καμίνι (Bέροιας & Kαλλέργη)
στον Σωρό Aμαρουσίου. Tο μοναδικό ξυλοκάμινο που
έχει απομείνει στην «Kεραμούπολη», όπως κάποτε έ-
λεγαν την περιοχή. «Eίναι το τελευταίο εν ενεργεία κα-
μίνι που λειτουργούσε επί 50 χρόνια δίνοντας σκεύη
καθημερινής χρήσης» λέει ο κ. K. Γαλάνης, πρόεδρος
της Πανελλήνιας Eνωσης Kεραμιστών Aγγειοπλαστών
 
Τότε έλεγε ο δήμαρχος Αμαρουσίου Γ. Πατούλης πως...... 
"Το καμίνι αποτελεί κομμάτι της πολιτιοστικής μας κληρονομιάς. Σκοπός μας είναι να μετατρέψουμε το κτίσμα σε μουσείο κεραμικής"


Μέχρι στιγμής δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου να έχει δημιουργηθεί τέτοιο μουσείο πέρα από κάποια εκπαιδευτικά προγράμματα που εκτελούνται από τον Συνεταιρισμό Κεραμιστών....


Αναμένουμε....

ShareThis