Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Δήμητρα Γαλάνη : "Δεν θα ζούσα αν δεν υπήρχε η μουσική"

Κάποτε σε μια συνέντευξη ρώτησαν την Δήμητρα Γαλάνη : 

"Αισθάνεστε μοναξιά στο χώρο? Εννοώ αισθητική μοναξιά, δηλαδή ότι δεν υπάρχουν πια παρέες με κοινή αισθητική, με κοινές αναφορές?"

Κι εκείνη απάντησε :

" Δεν αισθάνομαι μοναξιά στον χώρο, αισθάνομαι μοναξιά στη χώρα. Και πιστεύω ότι εξίσου μοναχικοί είναι και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Αισθάνομαι μοναξιά, γιατί διαπιστώνω ότι επικρατεί η επίμονη προσπάθεια νη μην ανέβουν ούτε μια στιγμή η αισθητική και η παιδεία μας. Υπάρχει μια λαγνεία προς την ευτέλεια, την οποία προτείνουν με νύχια και με δόντια διάφορα κέντρα αποφάσεων. Το βλέπουμε παντού και πρώτα απ΄όλα στην πολιτική μας. 

Αυτό που λέω από μέσα μου, και που λέμε όλοι μας λίγο-πολύ όταν αντικρύζουμε αυτή την αθλιότητα είναι : " Οχι μωρέ! Δεν είμαστε έτσι εμείς!" Δεν θέλω να ανήκω σε μια κοινωνία που γεννά τους Ψωμιάδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τα παράγωγα αυτών. Αισθάνομαι ξένη προς αυτό. Σαφώς και αντιλαμβάνομαι ότι όλοι αυτοί πατάνε σε φοβικά σύνδρομα του κόσμου, τα οποία καλλιεργούν κατά κόρον, ώστε να έχουν τη δική τους πλατφόρμα για να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Σαφώς και αντιλαμβάνομαι γιατί τους προβάλλουν καθημερινά και γι΄αυτό γυρίζω το κανάλι. Η παύω να τους ακούω. Κλείνω τον ήχο και-έτσι που φαίνονται μόνο σαν εικόνα, χωρίς ήχο-είναι και πολύ αστείο. 

Και εγώ είμαι άνθρωπος και εγώ μπορεί να φοβάμαι. Δεν αντιδρώ όμως έτσι παθητικά. Κάθομαι και σκέφτομαι, εμπλουτίζω τις γνώσεις μου, διαβάζω και άλλα εκτός από περιοδικά και αθλητικές φυλλάδες, ενημερώνομαι, δεν κολλάω στην εικονική πραγματικότητα που μου σερβίρουν και, με αυτόν τον τρόπο, διώχνω την άγνοια άρα και τους φόβους μου. Συμμετέχω στα κοινά, αντιμετωπίζω την  αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι, παρατηρώ και συμπάσχω. Πάνω από όλα δεν κλείνομαι στο καβούκι μου. 

Θέλω να πω με αυτά ότι κάποτε πρέπει να αντιδράσουμε και εμείς οι ίδιοι σε όσα μας σερβίρουν. Πρόκειται για θέμα πολιτισμού. Αυτοί δεν θα σταματήσουν ποτέ. Ετσι ήταν πάντα εδώ. Οι συμπατριώτες μου όμως τότε αντιδρούσαν και ήταν πάντα κοσμοπολίτες, ανοιχτοί, γελαστοί, γλετζέδες και φέρονταν σαν πλούσιοι. Σαν, όμως....Δεν το είχαμε πάρει και τόσο σοβαρά αυτό το θέμα του πλούτου. Τι έγινε τώρα, δεν μπορώ να καταλάβω....Και δεν θέλω να πιστέψω με τίποτα ότι τα καταφέρανε όλοι αυτοί να μας κάνουν έτσι. Αυτό δηλαδή δεν θα το αντέξω.

Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε?
Υπάρχει εκεί και μας περιμένει. Ο ήχος δεν έχει χώρο, δεν έχει χρόνο, απλά υπάρχει. Η μουσική θα υπάρχει πάντα, εφόσον υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θα μπαίνουν σε αυτή για να συναντήσουν την αλήθεια και να σώσουν την ψυχή τους. Εγώ προσωπικά, έχω σώσει τη ζωή μου από τη μουσική. 

Δεν θα ζούσα, αν δεν υπήρχε η μουσική. 

*Η συνέντευξη δόθηκε στο περιοδικό Δίφωνο (Ιούλιος Αύγουστος 2009)
*Στη φωτό η Δήμητρα Γαλάνη στην πρώτη συναυλία με τον Δήμο Μούτση στο "Rex" το 1969

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Βεντούζες....



Διαβάζω στην εφμ Το Εθνος από όπου και η φωτογραφία :

"Η θεραπεία με Βεντούζες είναι μια αρχαία Κινέζικη πρακτική στην οποία μια βεντούζα προσκολλάται στο δέρμα, αφού πρώτα μειωθεί από αυτήν η πίεση। Στην Κινέζικη Ιατρική, η θεραπεία με βεντούζες χρησιμοποιείται για να τραβήξει παθογόνους παράγοντες στην επιφάνεια, προκειμένου να ελευθερωθούν από το σώμα, ενώ βελτιώνει ακόμη και την κυκλοφορία του αίματος। Ο άντρας της φωτογραφίας, υποβάλλεται σε θεραπεία με βεντούζες προκειμένου να χάσει βάρος। Το συγκεκριμένο κέντρο στο οποίο νοσηλεύεται είναι ένα κέντρο στην επαρχία Jilin, που βοηθάει τους ασθενείς στην απώλεια βάρος। Ιδρύθηκε το 2004 και μέχρι σήμερα έχει θεραπεύσει πάνω από 100 παχύσαρκους ασθενείς"

Αρχαία Κινεζική πρακτική η χρήση της βεντούζας???? Καλά και η προγιαγιά μου που ούτε στην Κίνα είχε ταξιδέψει ποτέ ούτε Κινέζικα μιλούσε που τις έμαθε αυτές τις πρακτικές??? Ασε που κόντεψε μια φορά (ήμουν παιδάκι αλλά το θυμάμαι από την τρομάρα που πήρα) να βάλει φωτιά στο σπίτι κατά λάθος.....

Τις πρώτες γραπτές αναφορές για τις βεντούζες τις βρίσκουμε στον Ιπποκράτη। Στον κλινικό του κατάλογο συνιστά τις βεντούζες μεταξύ άλλων, για την αντιμετώπιση της στηθάγχης και των διαταραχών του εμμηνορησιακού κύκλου। Μάλιστα προτείνει βεντούζες μικρές σε διάμετρο, κωνικές σε σχήμα και ελαφρές।

Οι βεντούζες χρησιμοποιήθηκαν ευρέως σε ολόκληρη την Ευρώπη ως ένα βασικό θεραπευτικό μέσο। Πολλοί διάσημοι ιατροί όπως ο Παράκελσος (1493-1541) και ο Ambroise Pare (1509-1590) τις χρησιμοποιούσαν τακτικά।

Μόνο από τα τέλη του 19ου αι। οι πρακτικές αυτές μέθοδοι κατακρίθηκαν έντονα από τους εκπροσώπους της επίσημης ιατρικής με αποτέλεσμα να πάψουν να χρησιμοποιούνται επίσημα। Παρ΄όλα αυτά σε κάθε σπιτικό ήταν η συνήθης πρακτική αντιμετώπισης των κρυωμάτων (και όχι μόνο)।Θυμάμαι χαρακτηριστικά από τα παιδικά μου χρόνια πως σε όποιον έκαναν βεντούζες θεραπευόταν αμέσως। Συγκεκριμένα, έπαιρναν ένα πιρούνι με μπαμπάκι, το πότιζαν με οινόπνευμα, έβαζαν φωτιά και με αυτό έκαιγαν πρόσκαιρα το εσωτερικό της βεντούζας και έπειτα άρχιζαν να τις κολλάνε στην πλάτη του ασθενή। Αν και έμενε ένα σημάδι στη πλάτη του ασθενή, αυτό ήταν πρόσκαιρο κι έφευγε μετά από μερικές ημέρες.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ μην πάτε και βάλετε καμιά φωτιά όπως έκανε (κατά λάθος η προγιαγιά μου)

Αρκετά ζωντανή είναι η παρακάτω μαρτυρία :

"Πονάνε ρε, πώς δεν πονάνε। Βελάζεις। Μου κοβε η γιαγιά μου όταν κρύωνα βαριά μικρός, και μάλιστα με χαράκωνε μ' ένα ξυραφάκι στην πλάτη "για να φύγει το ζουρλό αίμα" όπως έλεγε। Και στο καπάκι τρίψιμο με μπλέ οινόπνευμα ή πετρέλαιο. Ειδικά αυτό το υγρό "πλόπ" που ακούγεται όταν στην τραβάει είναι πολύ χάρντκορ. Ασε που μερικές φορές την ξεχνάει αρκετή ώρα και μετα δε βγαίνει με τίποτα και την τραβάει η γριά και το δέρμα από κάτω έχει γίνει μπλέ κι έχει γεμίσει το ποτήρι αίμα και βρωμάει καμένο πετρέλαιο και αιματίλα κι εσύ μουγκρίζεις σαν θηρίο. Μπρρρ. Ε, μετά από τέτοιο τραμπάκουλο υποτίθεται οτι γίνεσαι καλύτερα, τα κλάνει και φεύγει ο ιός, ή πεθαίνει, δεν ξέρω, εδώ κόντεψες να τα κακαρώσεις εσύ ο ίδιος, ο ιός θα γλίτωσε από το χόστελ; "


Οκ η Κίνα μας έχει καπελώσει σε ότι αφορά τα προϊόντα της, αλλά μην ισχυριζόμαστε πως οι βεντούζες είναι αρχαία Κινεζική πρακτική..... Θα αρχίσω να ψάχνω που είχα δει βεντούζες σε αρχαιολογική ανασκαφή στην Ελλάδα....ίσως να βρίσκονταν εκεί από॥ την προϊστορική περίοδο ακόμη....

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Βιβλία + Σελίδες ελλήνων λογοτεχνών ελεύθερα στο Διαδίκτυο



1. Με πρωτοβουλία του ΕΚΕΒΙ δημιιουργήθηκαν οι παρακάτω λογοτεχνικές ιστοσελίδες που περιλαμβάνουν την εργογραφία, βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα αλλά και κάποια από τα ίδια τα βιβλία του :

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=6118&cnode=200

http://kavvadias.ekebi.gr/

 http://tsirkas.ekebi.gr/

http://ritsos.ekebi.gr/

http://pentzikis.ekebi.gr/

http://karagatsis.ekebi.gr/

Οι λογοτεχνικές ιστοσελίδες για τους Νίκο Καββαδία, Στρατή Τσίρκα, Γιάννη Ρίτσο, Νίκο Γαβριήλ Πετζίκη και Μ. Καραγάτση κατασκευάστηκαν τα τελευταία χρόνια, με αφορμή ειδικά επετειακά αφιερώματα.

Τα ψηφιακά αρχεία-αφιερώματα του ΕΚΕΒΙ θα εμπλουτιστούν προσεχώς με ιστοσελίδες για μεγάλους λογοτέχνες που τιμήθηκαν στο παρελθόν (2005 - Γιώργος Θεοτοκάς, 2004 - Νίκος Καζαντζάκης, 2003 - Κωστής Παλαμάς, 2001 - Ανδρέας Εμπειρίκος, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Άγγελος Σικελιανός, 2000 - Γιώργος Σεφέρης) αλλά και για πολλούς άλλους.

Επίσης, τα επετειακά λευκώματα που εξέδωσε το ΕΚΕΒΙ για τους παραπάνω λογοτέχνες, ψηφιοποιήθηκαν και θα αναρτηθούν στον σχετικό κόμβο του.

Αξίζει να σημειωθεί για το ψηφιακό αρχείο «Γιάννης Ρίτσος», ότι είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται για κάποιον συγγραφέα ένα τόσο πλήρες αρχείο, προϊόν μακρόχρονης μελέτης και έρευνας.

 
2. Επίσης είναι σημαντικό πως εδώ και λίγο μόλις καιρό δημιουργήθηκαν ειδικές ιστοσελίδες που λειτουργούν ως online βιβλιοθήκες. Σε αυτές τις ειδικές  ιστοσελίδες εκατομμύρια τίτλοι βιβλίων ελεύθεροι πνευματικών δικαιωμάτων διατίθενται για free download επειδή είτε ο δημιουργός τους έχει πεθάνει εδώ και πάνω από 70 χρόνια, είτε επειδή από μόνος του ο δημιουργός παραιτήθηκε από τα πνευματικά του δικαιώματα. 

Στις παρακάτω ιστοσελίδες μπορείτε να αναζητήσετε τον τίτλο του βιβλίου για το οποίο ενδιαφέρεστε :

http://www.gutenberg.org/wiki/Gutenberg:The_Audio_Books_Project
(Συλλογή 30,000 τίτλους βιβλίων σε όλες τις γλώσσσες)
http://www.scribd.com/
(Δωρεάν πλατφόρμα "αυτοέκδοσης" με χιλιάδες βιβλία)
www.perseus.tufts.edu/
(Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Tufts)
www.audiobooksforfree.com/
(Αρχεία ήχου με αναγνώσεις βιβλίων για άτομα με ειδικές ανάγκες)
www.archive.org/details/texts/
(Πάνω από 1 εκατομμύριο βιβλία)
Επίσης κάποιοι συγγραφείς διαθέτουν μερικά από τα βιβλία που έγραψαν μέσω των προσωπικών ιστοσελίδων τους όπως

-ο Ν. Δήμας στο www.ndimou.gr και
-ο Θανάσης Τριαρίδης στο www.triaridis.gr .
 

Καλά διαβάσματα.....

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Μην το πετάς, καλύτερα...."xariseto"!

«Αυτό που για σένα είναι “για πέταμα”, για άλλον είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται». Πάνω σε αυτό το αξίωμα βασίστηκε η δημιουργία ενός πανελλήνιου δικτύου ανταλλαγής χωρίς χρήματα, το οποίο ξεκίνησε από μια ομάδα φίλων από τη Θεσσαλονίκη και σήμερα, δύο χρόνια αργότερα, αριθμεί ήδη 12.000 μέλη από όλη την Ελλάδα, τα οποία χαρίζουν και λαμβάνουν κάθε είδους αντικείμενα, μέσω της ιστοσελίδας «www.xariseto.gr».

Ολα άρχισαν όταν ο κ. Μάκης Προδρόμου, υδραυλικός από τη Θεσσαλονίκη, αποφάσισε να μετακομίσει στα τέλη του 2008 και δεν είχε ιδέα τι να κάνει με τα παλιά του έπιπλα. Αφενός δεν ήθελε να τα πουλήσει, αφετέρου ούτε και να τα πετάξει του φαινόταν λογικό, μιας και βρίσκονταν σε πολύ καλή κατάσταση.

Αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να τα χαρίσει σε κάποιον που τα είχε ανάγκη, ωστόσο δεν γνώριζε κανέναν.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα ενός δικτύου στο Ιnternet όπου ο καθένας θα μπορούσε να βάζει αγγελίες για αυτά που ήθελε να χαρίσει αλλά δεν ήξερε σε ποιον.

«Δεν είχα γνώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών και ξεκίνησα το εγχείρημα δειλά, δημιουργώντας ένα φόρουμ στο Ιnternet. Σιγά σιγά άρχισαν να αναρτούν αγγελίες όλο και περισσότερα άτομα και σύντομα είχαμε 300 μέλη.
Τότε αποφασίσαμε να οργανώσουμε το δίκτυο σε άλλη βάση και μεταφερθήκαμε σε δικό μας server» λέει στο «Βήμα» ο κ. Προδρόμου.

Δύο χρόνια αργότερα, το δίκτυο του www.xariseto.gr έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 14.000 αγγελίες στις οποίες τα 12.000 μέλη του χαρίζουν και λαμβάνουν κάθε είδους αντικείμενα: από έπιπλα και οικιακές συσκευές ως ρούχα και παπούτσια, κοσμήματα και παιδικά είδη.

Τους τελευταίους μήνες, μάλιστα, τα μέλη του δικτύου έχουν κάνει ένα ακόμη βήμα: εξελίσσουν σταδιακά τις μεμονωμένες αγγελίες σε ένα οργανωμένο δίκτυο φιλανθρωπικής προσφοράς. «Αρκετά συχνά βλέπαμε αγγελίες που παρέμεναν αναρτημένες στο δίκτυο για εβδομάδες, χωρίς κανένας να δείξει ενδιαφέρον. Ωστόσο, ήμασταν σίγουροι ότι κάπου εκεί έξω υπήρχαν άνθρωποι που χρειάζονταν όλα αυτά τα πράγματα και για τους προσωπικούς του λόγους, δεν είχαν πρόσβαση στο δίκτυό μας» αναφέρει ο κ. Προδρόμου, ο οποίος δεν παρέμεινε με σταυρωμένα χέρια.

Μαζί με τους συντονιστές του www.xariseto.gr αποφάσισαν να οργανώσουν μεγάλα χαριστικά παζάρια όπου όλα αυτά τα αναξιοποίητα αντικείμενα θα μπορούσαν να διατεθούν στο πλαίσιο μιας διοργάνωσης που θα έμοιαζε με γιορτή και θα προσέλκυε πολύ κόσμο.

Ηδη έγιναν πέντε παζάρια στη Θεσσαλονίκη και αναμένεται το πρώτο της Αθήνας, ενώ τα μέλη δηλώνουν ότι τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά.


Ο πάγκος με τις φιλικές προσφορές του
«Η προσέλευση ήταν πολύ μεγάλη και μάλιστα η πλειοψηφία ήταν νέοι άνθρωποι, οι οποίοι κατορθώνουν σιγά σιγά να απενοχοποιήσουν την έννοια του “να λάβουν κάτι που κάποιος άλλος δεν χρειάζεται πια”. Εχω παρατηρήσει ότι αυτοί που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ντρέπονται να ζητήσουν, σαν να το θεωρούν κάτι κακό. Αυτό συνδέεται με τη γενικότερη νοοτροπία των Ελλήνων που δεν έχουν εξοικειωθεί με τα ανταλλακτικά δίκτυα» σχολιάζει η κυρία Γωγώ Δημούδη.

Στα δύο χρόνια που συμμετέχει στο δίκτυο η ίδια έχει χαρίσει καναπέδες, βιβλία, παιδικά είδη και κοσμήματα, όχι μόνο δικά της αλλά και των φίλων της, μια και οι ίδιοι «διστάζουν να μπουν στη διαδικασία της εξεύρεσης κάποιου λήπτη, αλλά δεν έχουν αντίρρηση να κάνω εγώ τον μεσάζοντα»!

Γιατί, όμως, διστάζουν; Οταν οι παππούδες μας δεν χρειάζονταν κάτι στο χωριό, ρωτούσαν όλους τους συγγενείς και τους φίλους μήπως μπορούσε κάποιος να το αξιοποιήσει.

Πώς καταλήξαμε να είμαστε τόσο επιφυλακτικοί απέναντι στην ανταλλαγή; «Πιστεύω ότι το εύκολο χρήμα μέσω δανείων και πιστωτικών καρτών τις περασμένες δεκαετίες μας έκανε όλους να σκεφτόμαστε “δεν βαριέσαι, θα αγοράσω άλλο” και να πετάμε στα σκουπίδια με πολλή ευκολίααντικείμενα που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Η οικονομική κρίση και οι γενικότερη δύσκολη κατάσταση, ωστόσο, είναι μια ευκαιρία για νέο επίπεδο αλληλεγγύης ανάμεσα στους πολίτες» σχολιάζει η κυρία Δημούδη.

Αλλωστε, η ανταλλαγή μπορεί να ειδωθεί και ως μια πολύ δημιουργική διαδικασία, μέσω της οποίας άγνωστοι κάνουν «δώρα» ο ένας στον άλλον, χωρίς απαραίτητα να βρίσκονται σε ανάγκη.

Η κυρία Μαρία Παξινού έχει χαρίσει παπούτσια, κοσμήματα και ένα κινητό, ενώ έχει λάβει σπάνια κομμάτια για την ασυνήθιστη συλλογή της από... οτιδήποτε σχετίζεται με την μπίρα! «Μέσω του www.xariseto.gr έχουμε λάβει συλλεκτικά ανοικτήρια, παλιές διαφημίσεις μπίρας και παράξενα ποτήρια για τη συλλογή μας. Για κάποιους αυτά ήταν άχρηστα αντικείμενα, αλλά για μας είναι αληθινοί θησαυροί. Αυτή είναι η μαγεία της ανταλλαγής» λέει στο «Βήμα».

Της Ελλης Ισμαηλίδου
Πηγή Το Βήμα
17.6.2010



Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Γραφεία που μυρίζουν...γεμιστά (τα ταπεράκια εν δράσει)

Την ανάγκη φιλοτιμία κάνουν οι Ελληνες. Η οικονομική κρίση κατόρθωσε αυτό που διατροφολόγοι και γιατροί δεν κατάφεραν επί σειρά ετών μέσω επιστημονικών άρθρων: να μας πείσουν να εγκαταλείψουμε το «ντελίβερι» στους χώρους εργασίας και να στραφούμε στο... ταπεράκι και στο υγιεινό σπιτικό φαγητό από το σπίτι. 

Η κυρία Δέσποινα Ντεβετζιδάκη, 26 ετών, φωτογραφίζεται στο γραφείο της, τρώγοντας από το τάπερ τα φασολάκια που μαγείρεψε από το προηγούμενο βράδυ και δηλώνει ότι... «επιτέλους δεν ντρέπομαι για αυτό». Τα πράγματα, ωστόσο, δεν ήταν πάντα έτσι. «Στο Πανεπιστήμιο οι συνήθεις τροφές ήταν τα γνωστά “junk food”- σουβλάκια, πίτσες και τυρόπιτες-, ενώ αν κάποιος τολμούσε να εμφανίσει τάπερ με σπιτικό φαγητό, γινόταν κυριολεκτικά περίγελως! Η ίδια νοοτροπία δυστυχώς επικρατούσε μέχρι πρότινος και στον χώρο εργασίας» αναφέρει η ίδια. Στο αντίθετο άκρο βρίσκονται οι ευρωπαίοι εταίροι μας, οι οποίοι εδώ και δεκαετίες ετοιμάζουν με θρησκευτική ευλάβεια τα περιβόητα «lunch boxes» (κυριολεκτικά μεταφράζονται ως «κουτιά γεύματος»), γεμίζοντάς τα με υγιεινές σπιτικές λιχουδιές για τη δουλειά. «Οταν πέρασα έξι μήνες στην Ολλανδία, έμεινα έκπληκτη από τη λεπτομέρεια με την οποία προετοίμαζαν τη διατροφή τους στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά. Το τάπερ εκεί ήταν λόγος για να... καμαρώνεις, όχι να ντρέπεσαι!» προσθέτει η κυρία Ντεβετζιδάκη.

Η οικονομική κρίση και ο περιορισμός του μηνιαίου προϋπολογισμού, ωστόσο, ανάγκασαν τους Ελληνες να αλλάξουν συνήθειες καθώς ένα έτοιμο γεύμα κοστίζει ως και δέκα φορές περισσότερο από το αντίστοιχο γεύμα μαγειρεμένο στο σπίτι. «Εχουμε παρατηρήσει τους τελευταίους μήνες μείωση και στη συχνότητα και στην ποσότητα των παραγγελιών. Ατομα που παράγγελναν κάθε ημέρα, τώρα μας τηλεφωνούν λιγότερες φορές, ενώ οι παραγγελίες τους είναι πιο συγκρατημένες» εξηγεί στο «Βήμα» ο κ. Γρηγόρης Σπυρίδωνος, ιδιοκτήτης της αλυσίδας έτοιμων γευμάτων «Cadillac 99 γεύσεις». Σύμφωνα, άλλωστε, με την κυρία Δέσποινα Κουκλινού, ιδιοκτήτρια του εστιατορίου διανομής γευμάτων «Μελίλωτος», που δραστηριοποιείται στο κέντρο της Αθήνας, η κρίση έχει μεταβάλει και τις προτιμήσεις των πελατών. «Τον τελευταίο καιρό τα πιάτα που τελειώνουν πρώτα είναι τα πιο φθηνά του καταλόγου, ενώ λόγω και της καλοκαιρινής περιόδουδύο στις τρεις παραγγελίες είναι σαλάτες» σημειώνει.
Στις νέες οικονομικές συνθήκες οι επιχειρήσεις έτοιμου φαγητού προσπαθούν να προσαρμοσθούν με εκπτώσεις ή προσφορές οι οποίες έχουν κατακλύσει μενού και διαφημίσεις, με γνωστά ρητά του τύπου «με ένα χάμπουργκερ δώρο οι πατάτες». Δεν λείπουν, βέβαια, και οι εναλλακτικές προσεγγίσεις: «Προωθούμε τις εύπεπτες συνταγές, κυρίως σαλάτες, χωρίς βαριά καρυκεύματα, σκόρδο και κρεμμύδι, για να προσελκύσουμε τους εργαζομένους που επιθυμούν να “τσιμπήσουν” κάτι ελαφρό στη δουλειά» αναφέρει η κυρία Κουκλινού. Από την άλλη ο κ. Σπυρίδωνος σχολιάζει ότι η αλυσίδα του προχωρεί «σε μείωση τιμών και εισάγει την επιλογή του “μενού”, δηλαδή ενός πλήρους γεύματος με γαρνιτούρα και ψωμί, σε μικρότερη ποσότητα και άρα σε πιο οικονομική τιμή».
Ωστόσο, ακόμη και οι πιο γενναιόδωρες προσφορές δεν μπορούν να συγκριθούν με την παρασκευή του ίδιου γεύματος στο σπίτι, όχι μόνο σε κόστος αλλά και σε διατροφική αξία. Οπως εξηγεί ο κ. Κωνσταντίνος Ξένος, κλινικός διατροφολόγος-διαιτολόγος, «ακόμη και το καλύτερο έτοιμο φαγητό είναι χειρότερη επιλογή από οτιδήποτε φτιάξουμε μόνοι μας! Ο λόγος είναι ότι μόνο για ό,τι παρασκευάζουμε μόνοι μας έχουμε απόλυτη γνώση των πρώτων υλών που χρησιμοποιήσαμε και της ποσότητας σε λάδι, βούτυρο, αλάτι κτλ.». 

Αλλωστε, όπως υπογραμμίζει ο κ. Ξένος, τα μενού των καταστημάτων «ντελίβερι» είναι έτσι διαμορφωμένα ώστε να διεγείρουν το αίσθημα λαιμαργίας των καταναλωτών, με φωτογραφίες και προσφορές που αφορούν σχεδόν πάντα παχυντικές, τηγανητές ή λιπαρές τροφές. «Συνεπώςτο τάπερ με το σπιτικό φαγητό αποτελεί και συνειδητή επιλογή να μείνει κανείς μακριά από τους άσκοπους πειρασμούς και να προγραμματίσει εκ των προτέρων το διατροφικό του πλάνο» καταλήγει.

Της Ελλης Ισμαηλίδου
Πηγή Το Βήμα
24.6.2010

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Στη Γαλλία άνοιξε το πρώτο γυμναστήριο του νου....

Καλωσορίσατε στο πρώτο «γυμναστήριο του μυαλού», όπου μπορείτε να ακονίσετε τη μνήμη, τη φαντασία και τις άλλες γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου σας με κάποιες απλές ασκήσεις. Το κέντρο άθλησης του νου, ιστορική πρωτιά των Γάλλων, λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες στις Βερσαλλίες, λίγο έξω από το Παρίσι.

Η υγεία του εγκεφάλου θεωρείται μεγάλη υπόθεση διεθνώς. Στην Ιαπωνία ο νευροεπιστήμονας Ριούτα Καβασίμα κέρδισε μεγάλη φήμη και περιουσία με το πρόγραμμα εκγύμνασης του μυαλού που δημιούργησε για την εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών Νintendo.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίθουν ψυχολόγων που ισχυρίζονται ότι μπορούν να σε κάνουν πιο έξυπνο με μεθόδους όπως η παρακολούθηση των εγκεφαλικών κυμάτων.

Κανένας όμως δεν είχε τολμήσει να πει ότι το ανώτερο γαλλικό πνεύμα είναι ντεφορμέ και χρειάζεται εξάσκηση, ώσπου ο φιλόδοξος επιχειρηματίας Ζερό Ντιτριέ συνάντησε τον νευρολόγο και διευθυντή της Κλινικής για τη Μνήμη ΖερόμΜπλεν.

Οι δυο τους ήταν πεπεισμένοι ότι όσο και αν ορκίζονταν οι συμπατριώτες τους πως είναι οι φυσικοί κληρονόμοι του Καρτέσιου, λίγη πνευματική γυμναστική δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πρόγραμμα που δημιούργησαν δεν έχει καμία σχέση με τη νευροεπιστήμη των Ιαπώνων και την ψυχολογία των Αμερικανών.

Οι ασκήσεις τους περιλαμβάνουν ανάγνωση, μελέτη, ερωτήσεις και απαντήσεις σε ζητήματα τεχνών, επιστημών, λογοτεχνίας, ιστορίας, ακόμη και οινογνωσίας. «Πρέπει κανείς να ενδιαφέρεται με πάθος για το θέμα που μελετά ώστε να το μάθει καλά» λέει ο κ. Ντιτριέ.

Μία από τις ασκήσεις περιλαμβάνει επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία, όπως τα κοντινά ανάκτορα στις Βερσαλλίες, συνοδεία ξεναγού. Επειτα οι συμμετέχοντες, που πληρώνουν 25 ευρώ για κάθε ώρα πνευματικής γυμναστικής, προσπαθούν να θυμηθούν τι είπε ο ξεναγός. Σε μια άλλη εξόρμηση, τα μέλη της ομάδας καλούνται να μελετήσουν και να κρατήσουν στη μνήμη τους πίνακες του Μονέ. Μια τρίτη άσκηση απαιτεί την αποστήθιση ενός ποιήματος.

Οι γυμναστές επιβλέπουν και δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να εκτελούνται οι ασκήσεις, όπως η σύνδεση νέων πληροφοριών με εικόνες που δημιουργεί κανείς στο μυαλό του. Αλλά ο κ. Ντιτριέ προειδοποιεί ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε μαγικές συνταγές. «Για να διατηρήσεις το σώμα σου σε φόρμα, πρέπει να ιδρώσεις και να δουλέψεις σκληρά. Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα» λέει.

© Τhe Τimes, 2010

Πηγή Το Βήμα
19.6.2010

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ζητείται ελπίς διακοπών (εναλλακτικές διακοπές, εθελοντισμός/camping/ανταλλαγές)


Η οικονομική κρίση οδηγεί φέτος σε εναλλακτικές λύσεις

«Κάνε τον χειμώνα καλοκαίρι, κάνε το μπαλκόνι σου νησί» προτείνει γνωστό τραγούδι, που φέτος ηχεί εξαιρετικά επίκαιρο.

Τα χρήματα που λιγοστεύουν, το επίδομα αδείας που περιορίζεται, τα δελτία κοινωνικού τουρισμού που σπανίζουν και η απειλή ενός πολύ δύσκολου οικονομικά χειμώνα ενεργοποιούν το ελληνικό δαιμόνιο, που ψάχνει εναγωνίως λύσεις για διακοπές, έστω οικονομικές.

Το ίδιο, βεβαίως, από την άλλη πλευρά, ισχύει και με τους τουριστικούς επιχειρηματίες. Οι οποίοι αφουγκράζονται την ανάγκη των πελατών και φτάνουν μέχρι του σημείου να προσφέρουν, σε διάφορες μορφές, έως και δωρεάν διαμονή σε τουριστικές περιοχές. Είτε μέσω προσφορών που κάνουν γνωστά και μη... πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ είτε μέσω διαγωνισμών που διοργανώνουν ραδιοφωνικοί σταθμοί, τηλεοπτικές εκπομπές κ. λπ.

Βέβαια, πρώτη εναλλακτική οδός διακοπών παραμένει η... φιλοξενία. «Από τον Μάρτιο που ξεκίνησε η συζήτηση για τη μείωση του μισθού μου άρχισα να ψάχνω λύσεις», εξηγεί στην «Κ» ο Στέφανος Π., υπάλληλος ΔΕΚΟ και πατέρας δύο παιδιών. «Μέχρι και πέρυσι περνούσαμε δύο εβδομάδες στο χωριό μου στην Πελοπόννησο και δύο σε κάποιο νησί», λέει. «Φέτος θα μας φιλοξενήσουν μία εβδομάδα οι κουμπάροι μας στην Κεφαλονιά, θα συνεχίσουμε στο χωριό και θα μείνουμε και αρκετές μέρες στην Αθήνα».

Στον... καναπέ
Για τους πιο τολμηρούς και πεπειραμένους υπάρχει βεβαίως και η δυνατότητα φιλοξενίας όχι μόνον από γνωστούς, αλλά και από αγνώστους.

Μέσω της ιστοσελίδας www. couchsurfing. com, για παράδειγμα, πάνω από 1.000.000 άνθρωποι σε 230 χώρες και 67.000 πόλεις προσφέρουν τον... καναπέ τους σε έναν ταξιδιώτη, προκειμένου να γνωρίσει μια διαφορετική χώρα και κουλτούρα.

Επίσης, μεγάλο ποσοστό επίδοξων εκδρομέων θα επιλέξει φέτος το camping, οργανωμένο ή ελεύθερο. «Είχα ξεχάσει για πολλά χρόνια τη σκηνή μου στο πατάρι, αφού έκανα camping όταν ήμουν φοιτητής», θυμάται ο Βασίλης Κ., 45 χρόνων, εκπαιδευτικός σήμερα. «Την κατέβασα όμως και ετοιμάζομαι να θυμηθώ τα νιάτα μου!». Η διαμονή σε camping κυμαίνεται για τους ενήλικες από 4 έως 8 ευρώ την ημέρα και η τιμή για τη σκηνή από 2 έως 8 ευρώ. «Δεχόμαστε καταιγισμό τηλεφωνημάτων από Ελληνες», δηλώνει ιδιοκτήτης camping σε Κυκλαδονήσι, «και οι περισσότεροι μας λένε ότι θα είναι η πρώτη τους φορά».

Επίσης, η καλοκαιρινή εργασία σε παιδικές κατασκηνώσεις έχει αρχίσει να γίνεται περιζήτητη μεταξύ των νέων. «Η προσφορά ήταν πρωτοφανής», λέει ξαφνιασμένος στην «Κ» ιδιοκτήτης μεγάλης ιδιωτικής κατασκήνωσης. «Oι νέοι ήταν πρόθυμοι να δουλέψουν παρ’ όλο που ο μισθός σε κάποιες περιπτώσεις μειώθηκε από πέρυσι, πολλοί επέμεναν λέγοντας ότι είναι η μοναδική τους επιλογή για το καλοκαίρι».

Με έκπληξη υποδέχονται το καλοκαίρι της κρίσης και οι επικεφαλής εθελοντικών προγραμμάτων. «Διαπιστώνουμε αύξηση του ενδιαφέροντος για τα προγράμματά μας της τάξεως 30% - 40%», λέει στην «Κ» η κ. Ντόρα Βουγιούκα από την «ΕΛΙΞ - προγράμματα εθελοντικής εργασίας», «τόσο για τις θέσεις ομαδαρχών όσο και για την καθαρά εθελοντική εργασία σε Ελλάδα και εξωτερικό». Ο 31χρονος οικονομολόγος Ηλίας Αθανασιάδης, που επέστρεψε στην Ελλάδα και αναζητάει δουλειά, θα βρεθεί για 15 μέρες στην Ιορδανία προσφέροντας κοινωνική εργασία σε ένα ορφανοτροφείο. «Το κίνητρό μου δεν ήταν το οικονομικό», διευκρινίζει στην «Κ», «ακόμη κι αν δούλευα, θα επιδίωκα να πάω σ’ αυτήν την αποστολή, γιατί η εμπειρία που θα μου προσφέρει είναι μοναδική»...

Της Ιωαννας Φωτιαδη
20.6.2010


Σημείωση δική μας :
Εναντι ολιγόωρης ελαφράς εργασίας μπορείτε να συνδυάσετε διακοπές με εθελοντισμό  :
- στην ΜΟΜ (πληροφορίες εδώ
- στην ορνιθολογική εταιρεία (πληροφορίες εδώ
- στην εταιρεία προστασίας της θαλάσσιας χελώνας (πληροφορίες εδώ)

Υπάρχουν και άλλες, αυτές θυμήθηκα σε πρώτη ματιά διαβάζοντας το άρθρο.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Σπίτι στο νησί, δουλειά στην πόλη...από το νησί....


Εγκατέλειψε την Αθήνα 31 χρόνων και εγκαταστάθηκε στο νησί έχοντας ανάγκη "τη φύση και ρυθμούς διαφορετικούς"

«Ηταν πέρυσι τον Μάιο, τέτοια εποχή, που περπατούσα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας. Είχα την αίσθηση ότι κυνηγούσα την ουρά μου. Σε κείνο το σημείο, το αποφάσισα. Ψαχνόμουν βέβαια να δω τι θα κάνω, κοιτούσα και τις εναλλακτικές στο εξωτερικό. Κάθε φορά που γύριζα από διακοπές, κάτι δεν μου πήγαινε, κι όλο έλεγα “ τι κάνω εγώ εδώ πέρα...”. Είχα ανάγκη τη φύση, και ρυθμούς διαφορετικούς. Είμαι πολύ ευτυχισμένοςτώραστη Μυτιλήνη».

Με φωνή ξεκούραστη και ζωηρή, ο κ. Βαγγέλης Κατάνιας περιγράφει πώς αποφάσισε να κάνει στροφή στα 31 του και να μετεγκατασταθεί στο νησί του Μυριβήλη . Το- εγκαταλελειμμένο- πατρικό της μητέρας του έγινε κίνητρο για το ταξίδι στον νέο τόπο διαμονής.

Οκτώ- εννιά μήνες μετά, λέει με σιγουριά ότι δεν το έχει μετανιώσει.
« Δυσκολεύτηκα τον χειμώνα, η Λέσβος δεν έχει τις διεξόδους πολιτισμού και αναψυχής της Αθήνας, γίνονται πράγματα αλλά με μικρότερη συχνότητα. Προσαρμόστηκα. Εδώ άλλωστε έκανα νέους φίλους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γνώριζα, ανθρώπους που κάποτε ζούσαν όπως κι εγώ. Ο Θεόφιλος, απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, έχει καφενείο στο Πλωμάρι, την “Ελευθερία”- από τα πιο παλιά στην περιοχή. Οταν έλθεις στη Μυτιλήνη, θα σε κεράσω τον καλύτερο freddo στο νησί».
Ο ίδιος παραδέχεται ως γεγονός ότι η ζωή στην περιφέρεια δεν συνοδεύεται από ισχυρά κίνητρα.

« Το ζήτημα των υποδομών, για παράδειγμα, χωράει πολλή συζήτηση:για να μπορώ να εργάζομαι από το σπίτι στο χωριό, αναγκάζομαι να πληρώνω από 50 ως 150 ευρώ τον μήνα για ασύρματο Ιnternet, καθώς το δίκτυο δεν υποστηρίζει παντού συνδέσεις ΑDSL. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσε η Πολιτεία να θεσπίσει ασφαλιστικές απαλλαγές σε περιοχές με μικρό πληθυσμό; Ή οι εταιρείες να καθιερώσουν φθηνότερα αεροπορικά εισιτήρια; Τον χειμώνα αρκετές πτήσεις είναι σχεδόν άδειες. Χρειάζεται μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πολύ κόσμος εδώ αισθάνεται αφημένος στην τύχη του».

Το design και η Αθήνα
Δεν έχει πάντως κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Αθήνα. Οχι ότι την επισκέπτεται συχνά- τρεις φορές, όλες κι όλες, έχει έλθει για να δει συγγενείς και φίλους. Βιοπορίζεται από την οικονομία της, μέσω συνεργασιών ως free lancer με δημιουργικά γραφεία. Βιομηχανικός σχεδιαστής το επάγγελμα, αναλαμβάνει δουλειές γραφιστικής, «και πιο συχνές και πιο προσοδοφόρες στην αγορά από το design, που μοιάζει πεδίο ανεξερεύνητο στην Ελλάδα».

Το e-mail να ΄ναι καλά και ο Βαγγέλης μπορεί να κάνει το μπάνιο του το πρωί στον Μόλυβο ή στην Εφταλού και να σχεδιάζει το βράδυ. Αυτός επιλέγει το πότε και πόσο θα δουλέψει.

«Στο παρελθόν είχα μπει σε εταιρεία, δεν μου πήγαινε το ωράριο, η ρουτίνα που συνεπάγεται μια τέτοια θέση. Προτιμούσα να είναι πιο ανοιχτά τα πράγματα. Τελικά, οι εξωτερικές συνεργασίες μού επέτρεψαν να είμαι εδώ, μου εξασφαλίζουν τη ζωή μου σήμερα».
Οι επαγγελματικές δυνατότητες στη νέα πατρίδα είναι άραγε καθοριστικές για μια τέτοια κίνηση;
«Αν τη θέλεις πολύ, αλλάζεις και επάγγελμα! Νομίζω ότι δεν πρέπει να κάμπτεται κανείς από την έκπληξη και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντός του. Και μένα, όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου, πρώτη φορά, μου έλεγαν συνεχώς ότι “πάω να τα τινάξω όλα στον αέρα”. Αργότερα, βρήκα κατανόηση».

Λιτότητα και Αργεντινή

Στη στερεότυπη ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» ο Βαγγέλης είχε κατά νουν τη γλυπτική. Τον συναρπάζει η δουλειά με τα χέρια, ό,τι έχει σχέση με τη δημιουργία αντικειμένων. Αρκεί να εξυπηρετεί τον άνθρωπο. «Περιτριγυριζόμαστε από σκουπίδια, αντικείμενα λαϊφστάιλ, από υλικά διόλου ελκυστικά. Βρήκα τον εαυτό μου διαβάζοντας το “Design for the real world: human ecology and social change”, για το σχέδιο με άξονα τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Μιλούσα με έναν φίλο που ζει στην Αργεντινή και σκεφτόμουν πόσο συναρπαστικό θα ήταν να σχεδίαζα αντικείμενα προς εξυπηρέτηση βασικών αναγκών των ανθρώπων που ζουν χωρίς ιδιαίτερα μέσα και πόρους, σε αγροτικές περιοχές. Αντικείμενα για να κουβαλούν νερό ή παγίδες για έντομα.

Δεν αγαπώ την ιδέα τού να μας “διοικούν” τα αντικείμενα, αρκούν τα απαραίτητα.

Οταν έφυγα από την Αθήνα, χάρισα πολλά από τα πράγματα που είχα στο σπίτι μου. Ακόμη και τώρα, κοιτάζω ώρες-ώρες γύρω μου και διαπιστώνω απίστευτη σπατάλη ενέργειας και πρώτων υλών».

Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η ομορφιά της Λέσβου, σε ύπαιθρο και πόλεις, μάγεψε τον Βαγγέλη.
Αλλά και οι άνθρωποι:
«Εδώ έκανα νέους φίλους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που δεν γνώριζα»

Της Ελευθερίας Κόλλια
Πηγή Το Βήμα
18.6.2010


Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

18 μήνες χωρίς "μία" - "Ζωή χωρίς χρήματα" (The moneyless man) - Μία άλλη προσέγγιση του life anti style


«O Μαχάτμα Γκάντι είπε:“Να γίνεις εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο”.
Αυτό με ενέπνευσε να θέσω σε εφαρμογή τη “ζωή χωρίς χρήματα”. Ηδη από την πρώτη στιγμή που...», η τηλεφωνική σύνδεση διακόπτεται απότομα για πέμπτη συνεχή φορά. Καθόλου παράξενο αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο Μαρκ Μπόιλ βασίζεται σε ένα ηλιακό κινητό τηλέφωνο παρ΄ ότι ζει στο (σχεδόν πάντα) βροχερό Μπρίστολ, στο νοτιοδυτικό άκρο της Βρετανίας. Σίγουρα πάντως είναι εκνευριστικό, ειδικά αν προσπαθεί να δώσει συνέντευξη σε αγχωμένους δημοσιογράφους από την Ελλάδα, όπου «ο χρόνος είναι χρήμα». Για τον Μαρκ Μπόιλ ωστόσο ούτε ο χρόνος ούτε τίποτε άλλο στη ζωή είναι χρήμα, καθώς εδώ και 18 μήνες έχει αποκηρύξει εξ ολοκλήρου τα χρήματα σε κάθε πτυχή της ζωής του και έχει αποφασίσει να ζει «free» - το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται ως «δωρεάν», αλλά και ως «ελεύθερος».

«Συγγνώμη, ξέρετε, ο καιρός εδώ είναι άστατος και η ηλιοφάνεια δεν διαρκεί πολύ» λέει μόλις επανακτηθεί το σήμα. «Τα τελευταία πράγματα που αγόρασα προτού αρχίσω τη ζωή χωρίς χρήματα ήταν ένα ηλιακό κινητό και ένα ηλιακό λάπτοπ. Φυσικάδεν είναι η τέλεια λύση, αλλά είναι ο πιο οικολογικός τρόπος για να διατηρήσω την επαφή με τον κόσμο και να μεταδώσω το μήνυμα ότι μια άλλη κοινωνία είναι δυνατή». Πράγματι, στους 18 μήνες που ο οικονομολόγος από την Ιρλανδία και πρώην στέλεχος επιχειρήσεων ζει χωρίς χρήματα σε ένα τροχόσπιτο λίγο έξω από το Μπρίστολ, καλλιεργώντας τη δική του τροφή και κατασκευάζοντας μόνος του ό,τι χρειάζεται. «Πιστεύω ότι τα χρήματα είναι το μαγικό πέπλο που καλύπτει τις καταστρεπτικές συνέπειες των πράξεών μας. Αν καλλιεργούσαμε μόνοι μας την τροφή μαςδεν θα πετούσαμε στα σκουπίδια το ένα τρίτο,όπως κάνουμε σήμερα.Αν κατασκευάζαμε τα έπιπλά μας μόνοι μαςδεν θα τα πετούσαμε μόλις αλλάζαμε τη διακόσμηση. Και αν έπρεπε να καθαρίσουμε μόνοι μας το νερό που πίνουμεδεν θα το ξοδεύαμε αλόγιστα» αναφέρει. Εκεί στηρίζονται οι τρεις βασικές αρχές του δικού του συστήματος: «“Οχι” στα χρήματα, “όχι” στην άμεση ανταλλαγή προϊόντων, “ναι” στην ελεύθερη προσφορά».

Γεύμα για 1.000 από... σκουπίδια

«Προκειμένου να αρχίσω τη νέα μου ζωή χρειαζόμουν ένα μέρος για να μένω χωρίς χρήματα» θυμάται. Σύντομα βρήκε τη λύση: ένας γνωστός τού χάρισε ένα παλαιό τροχόσπιτο που ήθελε να ξεφορτωθεί και ο Μαρκ το εγκατέστησε σε μια οργανική φάρμα στα περίχωρα του Μπρίστολ. Προκειμένου να ευχαριστήσει τους ιδιοκτήτες για τη «φιλοξενία» προσφέρθηκε να δουλεύει εθελοντικά στη φάρμα τρεις φορές την εβδομάδα και έτσι είχε μια πρώτη πηγή τροφής που καλλιεργούσε μόνος του. Ωστόσο, αυτό δεν αρκούσε και έτσι στράφηκε στη φύση για συλλογή άγριων καρπών, λαχανικών και φρούτων που φυτρώνουν στη βρετανική επαρχία. Τέλος, συμπλήρωσε το «καλάθι της νοικοκυράς» με τα προϊόντα που οι άλλοι άνθρωποι «πετούν αλόγιστα». Προτού αναφωνήσετε: «Δηλαδή τρώει... από τα σκουπίδια;»... ο Μαρκ εξηγεί ότι με τον τρόπο που λειτουργούν τα σύγχρονα πολυκαταστήματα δεκάδες τόνοι προϊόντων πετιούνται καθημερινά, «με μόνο κριτήριο την ημερομηνία λήξεως, παρ΄ ότι βρίσκονται σε καλή κατάσταση». Για να αποδείξει μάλιστα τον παραλογισμό του εν λόγω συστήματος ο Μαρκ ανέλαβε ένα πολύ προκλητικό εγχείρημα τον περασμένο Νοέμβριο: διοργάνωσε ένα μεγάλο δείπνο όπου μαγείρεψε για 1.000 άτομα αποκλειστικά με τροφές που συνέλεξε ή καλλιέργησε μόνος του, ή μάζεψε από τα σκουπίδια! «Οι “καλεσμένοι” μου ήταν άνθρωποι κάθε είδους: νέοι και μεσήλικες, άστεγοι και καλοπληρωμένα στελέχη,ντόπιοι ή τουρίστες. Και πιστέψτε με, έμειναν όλοι πολύ ευχαριστημένοι!» σχολιάζει γελώντας.

Ενα ποτάμι κοντά στη φάρμα μετατράπηκε στο «μπάνιο» του Μαρκ, ενώ μια μαύρη σακούλα γεμάτη νερό κρεμασμένη σε ένα δένδρο έγινε ο αυτοσχέδιος θερμοσίφωνάς του για τις ημέρες που έχει ήλιο, δηλαδή σπάνια. «Σαπούνι δεν χρησιμοποιώ, εκτός αν μου χαρίσει κάποιος χειροποίητο. Για οδοντόκρεμα χρησιμοποιώ ένα μείγμα από σπόρους άγριου μάραθου και κόκαλο σουπιάς ξεπλυμένο από το θαλασσινό κύμα» αναφέρει. Το μεταφορικό του μέσο είναι ένα ποδήλατο με φωτάκι που λειτουργεί με δυναμό και η κουζίνα του είναι ένα κατασκεύασμα από τέσσερις τενεκέδες λαδιού, στοιβαγμένοι σε στήλη και τρυπημένοι από έναν σωλήνα που τους διαπερνά. «Στο κάτω άκρο του σωλήνα τοποθετώ κούτσουρα και με την καύση τους η θερμότητα φτάνει στο πάνω άκρο και ζεσταίνει το φαγητό» εξηγεί ο Μαρκ.

«Ναι» στην αλληλοβοήθεια, «όχι» στο αντάλλαγμα
Το βιβλίο «Τhe moneyless man» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οneworld, ενώ εξετάζεται η έκδοσή του και στην Ελλάδα. Περισσότερες πληροφορίες για τον Μark Βoyle στην ιστοσελίδα του: www.justfortheloveofit.org Ακούγεται αυτάρκης και χαρούμενος,ωστόσο η ερώτηση βγαίνει αυθόρμητα: Αν κάτι πάει στραβά; Αν για παράδειγμα αρρωστήσει ή σπάσει το πόδι του...θα αρνηθεί να νοσηλευτεί επειδή τα νοσοκομειακά ιδρύματα λειτουργούν σε χρηματική βάση; «Η απάντηση δεν είναι εύκολη...»λέει διστάζοντας προς στιγμή.«Εχει να κάνειόμωςμε το μοντέλο κοινωνίας που οραματίζομαι.Αν όλοι οι άνθρωποι προσφέραμε ο ένας στον άλλον ό,τι μπορούμε ένας γιατρός της κοινότητας θα με βοηθούσε χωρίς χρήματα αν αρρώσταινα» απαντά.

Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν να αποφεύγει να απαντήσει ευθέως,στην πραγματικότητα ο Μαρκ ήδη έχει θέσει σε εφαρμογή το μοντέλο κοινωνίας που οραματίζεται: μία φορά την εβδομάδα οργανώνει τα λεγόμενα «Freeskilling», στα οποία κάθε μέλος της τοπικής κοινότητας διδάσκει δωρεάν μια «ικανότητά» του (στα αγγλικά «skill»), δηλαδή«κάτι που ξέρει να κάνει καλά».«Ενας διδάσκει πρώτες βοήθειες, άλλος πώς να φτιάχνεις ψωμί ή πώς να φτιάχνεις έπιπλα. Το μοντέλο στηρίζεται στην προσφορά όχι για το αντάλλαγμα αλλά για την αλληλοβοήθεια»εξηγεί.Και φυσικά ο ίδιος εφαρμόζει στην πράξη όσα ευαγγελίζεται: με το βιβλίο του «Τhe moneyless man» («Ο άνδρας χωρίς χρήματα») διδάσκει στους ανθρώπους τη δική του «ικανότητα»: το πώς να ζει κάποιος καλά χωρίς λεφτά!«Φυσικά και έχω ήδη παραιτηθεί από τα έσοδα του βιβλίου,τα οποία θα διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς»διευκρινίζει,αν και δεν χρειαζόταν.Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο απ΄ αυτόν...

Της Ελλης Ισμαηλίδου
Πηγή Το Βήμα
13.6.2010

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Κυριακή, γιορτή και σχόλη νάταν η βδομάδα όλη - Πικνικ στους δρόμους της Αθήνας με τους "lunch streeters"

Επιστροφή στις όμορφες συνήθειες αλλοτινών εποχών? Μάλλον! Μια όμοιρφη πρωτοβουλία ξεκίνησε με σκοπό την επανάκτηση και αξιοποίηση των χώρων της Αθήνας από πολίτες που επιθυμούν να δώσουν και πάλι αξία στις έννοιες "κοινωνικοποίηση" και "αλληλεγγύη" με την συμμετοχή σε κοινές δραστηριότητες και όχημα την εθελοντική προσφορά.

"Ανοιχτά τάπερ, ποδήλατα διάσπαρτα στον πεζόδρομο, μπογιές και ασβέστης, καρέκλες και πλουμιστά τραπέζια, πολυχρωμία και καλή διάθεση. Καλώς ήρθατε στον κόσμο του lunch street ή αλλιώς στην προσπάθεια επανάκτησης και αξιοποίησης των χώρων της Αθήνας από πολίτες που στοχεύουν στην επαναξιολόγηση των όρων «κοινωνικοποίηση» και «αλληλεγγύη» και στη συμμετοχή σε κοινές δραστηριότητες με βάση την εθελοντική πρωτοβουλία. Τις προηγούμενες ημέρες το ραντεβού για φαγητό, παιχνίδι και διασκέδαση στον πεζόδρομο ή στην πλατεία της γειτονιάς είχε κλειστεί στον πεζόδρομο της οδού Γιατράκου στο Μεταξουργείο. Τραπέζια και καρέκλες διατέθηκαν από τους γείτονες και τους διοργανωτές, μαγειρευτό φαγητό και σαλάτες έτερψαν τους ουρανίσκους, παιδιά και μεγάλοι ζωγράφισαν με ασβεστομπογιές. Ακόμη και ένα μικρό φιλέ για μπάντμιντον στήθηκε. «Ηταν η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια να διαμορφώσουμε έναν εξωτερικό χώρο φιλόξενο και προσιτό για όλους προκειμένου να αξιοποιηθεί προς όφελος της καθημερινότητας των κατοίκων και όχι μόνο» επισημαίνει η ερασιτέχνις ποδηλάτισσα και κατασκευάστρια κοσμημάτων κυρία Πεπίτα Μιλιάτσο, η οποία έχει συμμετάσχει ενεργά στα lunch street.
Τις προηγούμενες δύο φορές η ομάδα των πρωτοπόρων που οργάνωσαν lunch street στην Αθήνα ανέβηκαν, τον Ιανουάριο, στον λόφο του Στρέφη, όπου «τα χάλασε σύντομα ο καιρός, καθώς άρχισε να πέφτει χαλάζι» και, στα τέλη Μαρτίου, σε μια πάροδο της Κωνσταντινουπόλεως, στο Γκάζι.

Η προσπάθεια και η πρώτη κινητοποίηση για να τρώει κανείς έξω μαζί με την παρέα, τους φίλους ή τους γείτονές του διαμορφώθηκε σε μία από τις πολλές συναντήσεις και συζητήσεις ποδηλατών. Η ιδέα όμως προέρχεται από τη Μεγάλη Βρετανία, αν και το μοντέλο οργάνωσης που ακολουθούν εκεί δεν εμπνέει παρά μόνο στον πυρήνα του τους εδώ μιμητές. «Στην Αγγλίαυπάρχει πληθώρα χορηγών και διαφήμισης για το ετήσιο Βig Lunch, όπου ολόκληρες οικογένειες βγαίνουν σε πάρκα και πεζοδρόμια.Εμάς δεν μας αφορά η χρηματοδότηση και η υποστήριξη από εταιρείες.Ούτε βέβαιαο όγκος των υπαιθρίως συνδαιτυμόνων,που φθάνει ορισμένες φορές το 1.000.000,είναι άμεσα εφικτός στην Ελλάδα. Στο Λεκανοπέδιο και στις άλλες περιοχές και μεγάλες πόλειςθα ήταν ευτύχημα κατ΄ αρχάςνα καταγράψει κανείς τους εγκαταλελειμμένους και ξεχασμένους δημόσιους χώρους της γειτονιάς του και κατόπιν να “κοινωνικοποιήσει΄΄ τους ανθρώπους τηςγύρω από αυτόν τον χώροπροσφέροντας εθελοντικά και όλοι μαζί φαγητό και δυνατότητες παιχνιδιού για τα παιδιά» επισημαίνει η Πεπίτα.

Πριν από την επιλογή του εκάστοτε πεζοδρόμου ή πλατείας που θα «καταλάβουν» οι ομοτράπεζοι ξεκινά μια μικρή έρευνα ενδιαφέροντος ανάμεσα στους γείτονες καθώς απαιτείται ένα μίνιμουμ προετοιμασίας αλλά και για να ελαχιστοποιούνται οι πιθανές αντιδράσεις. Η ομάδα των πρωτεργατών ποδηλατών του lunch street διατηρεί μια μικρή αποθήκη στο Γκάζι όπου συντηρούνται και κατασκευάζονται πολύχρωμα τραπέζια και καρέκλες. Αυτά χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση όσων προσέρχονται στο υπαίθριο γεύμα, ενώ προηγείται απαραιτήτως η καθαριότητα του χώρου. Η μαρτυρία της Πεπίτας για όσα συνάντησαν στη Γιατράκου είναι χαρακτηριστική: «Η μικρή αλάνα στον πεζόδρομο ήταν εγκαταλελειμμένη. Κανονική εστία μόλυνσης. Υπήρχαν σύριγγες και πεταμένα σύνεργα χρήσης ναρκωτικών, πολλά περιττώματα και σκουπίδια. Αφού εξοπλιστήκαμε με γάντια,τα μαζέψαμε,τα πετάξαμε στους κάδους και κατόπιν ασβεστώσαμε τον χώρο και την περίμετροπροκειμένου από άποψη υγιεινής και ασφάλειας να αποδοθεί ο χώρος σε καλύτερη κατάσταση στους κατοίκους».

Οι περίοικοι ανταποκρίθηκαν, σε γενικές γραμμές, με θέρμη στο εγχείρημα. «Τους άρεσε η διαδικασία.Τους πληροφορήσαμε ότι, αν υπήρχε οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή παρατήρηση για την έντασητης μουσικής,μπορούσαν να την κάνουν αμέσως. Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα» . Εκείνο που ξένισε όσους κατέβηκαν, έφαγαν, έπαιξαν και συζήτησαν στη διάρκεια του lunch street ήταν η απόσταση που κράτησαν οι μετανάστες. «Το Μεταξουργείο κατοικείται κυρίως από Ινδούς και Πακιστανούς. Μας έβλεπαν από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια,μας έγνεφαν,χαμογελούσαν,αλλά,παρά τις παρακλήσεις μας,δεν κατέβηκαν.Υπήρχε ένα χαμόγελο και μια ντροπή ζωγραφισμένα ταυτόχρονα στα πρόσωπά τους. Πιθανώς δεν ταίριαζε η κουλτούρα τους με την όλη κατάσταση,ίσως δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους κινήσεις φιλοξενίας από τους Ελληνες».


Συνολικά στις περίπου πέντε ώρες που κράτησε το lunch street στο Μεταξουργείο συμμετείχαν πάνω από 300 άτομα κάθε ηλικίας. Παράλληλα η απήχηση που συναντά η ιδέα αυτή εξαπλώνεται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ενδεικτικά έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από την Καλαμάτα και τα Χανιά. Οσο για τους εν Αθήναις συνδαιτυμόνες, προετοιμάζουν το επόμενο ραντεβού τους για τον Σεπτέμβριο πιθανότατα στα Πετράλωνα. "
Πηγή Το Βήμα
8.6.2010

Εμείς να ευχηθούμε καλή αρχή σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες  ως αντίδραση στη κρίση και στην μελαγχολία των ημερών. Ετοιμάστε λοιπόν τα ταπεράκια σας.......και που ξέρετε? Ισως κάπου να ανταμώσουμε και να μοιραστούμε......κανένα κεφτεδάκι.....
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο blog των lunch streeters στη διεύθυνση :
από όπου "έκλεψα" τη φωτό (την βρήκα στην ανάρτηση με τίτλο "Κυριακή, γιορτή και σχόλη νάταν η βδομάδα όλη" )

ΥΓ. Μία ένσταση μόνο : Αν και λέγεται πως αυτή η κίνηση ξεκίνησε από τη Μ. Βρεττανία, η τελετουργία του συντρώγειν αποτελεί μία πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων που δεν ήταν καθόλου άγνωστη στον τόπο μας. Πολλοί Αθηναίοι θα θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια πως στην Αθήνα το ταπεράκι πήγαινε σύνεφο την εποχή που οι άνθρωποι δεν χάζευαν μπροστά στην TV και στους υπολογιστές, τότε που τα παιδάκια δεν αποβλακώνονταν μπροστά σε ένα gadget....τότε που οι άνθρωποι νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον....

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Ανακύκλωση...ρούχων ενάντια στην κρίση

Εκτός από τα κουτάκια αναψυκτικών, το χαρτί και το πλαστικό, στην... «ανακύκλωση» μπαίνουν τώρα και τα είδη ρουχισμού. Το κίνημα της ανταλλαγής και της αγοράς ρούχων από «δεύτερο χέρι» έχει διαδοθεί σε μεγάλες μητροπόλεις του εξωτερικού την τελευταία τριακονταετία. Στην Ελλάδα αυτού του τύπου οι αγορές αντιμετωπίζονταν με καχυποψία και πολλές φορές με υπεροψία. Σήμερα τείνουν να γίνουν συνήθεια, αφού ανακουφίζουν το ταλαιπωρημένο πορτοφόλι, προσφέρουν διασκέδαση και δίνουν τη χαρά στον καταναλωτή να αποκτήσει κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο. Οι νέοι ευρηματικοί fashionistas της χώρας μας διεξάγουν πάρτι σε νυχτερινά κέντρα για να ανταλλάξουν ρούχα και αξεσουάρ, για να «παζαρέψουν» την εκλεκτική γκαρνταρόμπα τους ή απλώς να διαθέσουν συλλεκτικά κομμάτια στον καταναλωτή που έχει οικονομική συνείδηση- δηλαδή σε όλους μας πλέον. Ο όρος «vintage» αφορά καινούργια ή μεταχειρισμένα ενδύματα που έχουν δημιουργηθεί σε προηγούμενες εποχές και αποτελούν σημείο αναφοράς των αντίστοιχων τάσεων της μόδας.

Οπως για παράδειγμα η κυρία Αννυ Χασομέρη . Οι κυριακάτικες βόλτες στο Μοναστηράκι, καθώς και οι περιπλανήσεις της στις αγορές του εξωτερικού τής έδωσαν το έναυσμα να ανοίξει το δικό της κατάστημα vintage ενδυμάτων και αξεσουάρ στο Κολωνάκι. «Εχω ιδιαίτερη αδυναμία σε οτιδήποτε παλαιό και μεταχειρι σμένο με τη σφραγίδα της φθοράς» λέει. Το vintage shopping έχει την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητας του κάθε ρούχου και αγγίζει μια «πράσινη» φιλοσοφία λόγω της ανακυκλώσιμης φύσης του. Εκτός από τις χαμηλές τιμές, η επιτυχία του vintage έγκειται στη διαφορετικότητα που προσφέρει σε μια εποχή όπου η μαζική παραγωγή φθηνών κυρίως ενδυμάτων κατακρεουργεί την έννοια του προσωπικού.

«Τα ιδιαίτερα,ποιοτικά ρούχα με άποψη είναι ακριβότερα και απευθύνονται σε λίγους. Τα vintage και second hand ρούχα έχουν τη δυνατότητα να συνδυάσουν την οικολογική και την ηθική φιλοσοφία της εποχής μας, εφόσον βρίσκονται ήδη στον πλανήτη και δεν απαιτούν κατανάλωση πόρων και ενέργειας.

Οσον αφορά τη μόδα, πιστεύω ότι απευθύνονται σε κάθε ηλικία, ενώ μπορούν να διαμορφώσουν διαφορετικά στυλ ανάλογα με την προσωπική αισθητική του καθενός» επισημαίνει η κυρία Χασομέρη. Στο κατάστημα μπορεί να βρει κανείς βραδινά φορέματα, t-shirts, παντελόνια, σορτς, δερμάτινα, ζώνες και μικροαξεσουάρ, καθώς και κάποια ανδρικά σε χαμηλές τιμές που ξεκινούν από 3 ευρώ.

Η αγαπημένη συνήθεια της κυρίας Ιωάννας Κινγκ όσο ζούσε στο Βερολίνο ήταν να ανακαλύπτει κρυμμένους θησαυρούς σε second hand καταστήματα. Πριν από οκτώ χρόνια ήρθε στην Ελλάδα και άρχισε να διαθέτει τα βερολινέζικα ρούχα της σε αθηναϊκά παζάρια, αλλά και στο καφέ της Σχολής Καλών Τεχνών. Η ανταπόκριση ήταν ενθουσιώδης, με αποτέλεσμα να ανοίξει τη δική της εναλλακτική μπουτίκ. «Ολα τα ρούχα που διατίθενται στο κατάστημα προέρχονται από το Βερολίνο. Σε μια γωνία στη σοφίτα έχω τοποθετήσει μεταχειρισμένα αντικείμενα του ΄60 και του ΄70,ενώ έχω και χειροποίητα αντικείμενα, ρούχα, κοσμήματα και αξεσουάρ,είτε δικά μου είτε άλλων» λέει η κυρία Κινγκ. Στην μπουτίκ της δεν ανακυκλώνονται μόνο ρούχα. Εχει επιλέξει πλαστικές σακούλες για να δημιουργήσει τα διαφημιστικά φυλλάδιά της, ενώ χρησιμοποίησε σπάνια υφάσματα για να φτιάξει τις ετικέτες των ρούχων. Μπορεί να βρει κανείς γυναικεία και ανδρικά ρούχα από δεύτερο χέρι, καθώς και ορισμένα επώνυμα κομμάτια παλαιότερων δεκαετιών σε πολύ χαμηλές τιμές.

Χαμηλές τιμές μετά μουσικής!
Ο Ηoly Μustache δεν επιθυμεί να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα, επιθυμεί όμως να διοργανώνει τα πιο επιτυχημένα bazaar πάρτι (πάρτι-παζάρι) όπου διαθέτει τα κομμάτια της γκαρνταρόμπας του σε χαμηλές τιμές μετά μουσικής! «Αρχικά ξεκίνησα πουλώντας ρούχα σε παζάρια, όπως το γνωστό Μeet Μarket όπου συμμετέχουν γύρω στα 40 άτομα. Στη συνέχεια έκανα τα δικά μου και μετά ήρθαν τα πάρτι» λέει. Αυτοχαρακτηρίζεται συλλέκτης, πωλητής, στυλίστας, παραγωγός, διοργανωτής και φωτογράφος (για το promotion των επικείμενων πάρτι). «Στα πάρτι δίνουμε ένα θέμα γύρω από το οποίο οι καλεσμένοι καλούνται να εμπνευστούν και να κάνουν μια... στυλιστική υπέρβαση. Ο καθένας ερμηνεύει τη θεματολογία διαφορετικά και δημιουργεί το δικό του προσωπικό στυλ».

Ανανέωση της γκαρνταρόμπας χωρίς έξοδα

Η Βιβιάνα Μηλιαρέση, προτού εγκαταλείψει την ημεδαπή για σπουδές στο εξωτερικό, μάζεψε τις φίλες τις Θάλεια Γελαδάκη και Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη (φωτογραφία) και διοργάνωσαν ένα μικρό πάρτι προκειμένου να ανταλλάξουν τα ρούχα που δεν φορούσαν πια. Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα λεγόμενα swishing πάρτι (από τις λέξεις swap και shopping)- ένας οικονομικός και διασκεδαστικός τρόπος για ανανέωση της γκαρνταρόμπας χωρίς έξοδα. «Η ιδέα των πάρτι υπήρχε ήδη στο εξωτερικό και σκεφτήκαμε ότι θα είχε πλάκα να το δοκιμάζαμε κι εμείς. Το πρώτο πάρτι έγινε στην ταράτσα του σπιτιού μου στα Πετράλωνα με 40 άτομα. Επειδή ο κόσμος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, μεταφέραμε τα επόμενα πάρτι στον πολυχώρο Six Dogs, όπου ήρθαν περίπου 400 άτομα και 700 στο τελευταίο τα Χριστούγεννα. Η καθεμία ασχολείται με διαφορετικό επάγγελμα που δεν έχει σχέση ούτε με τη μόδα ούτε με τη διοργάνωση event. Το κάνουμε γιατί έχουμε πάθος με αυτό και είναι το χόμπι μας» λέει η 24χρονη Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη.

Η ενημέρωση για τα επερχόμενα ρουχο-πάρτι γίνεται από τη σελίδα που έχουν δημιουργήσει οι τρεις φίλες στο Διαδίκτυο (www. swishing. gr), αλλά και από το γκρουπ τους στο Facebook. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετάσχει κανείς είναι να φέρει μαζί του μια σακούλα με ρούχα και αξεσουάρ σε καλή κατάσταση. Στη συνέχεια τα ρούχα τοποθετούνται στον χώρο και διατίθενται στους παρευρισκομένους χωρίς όρια και κανόνες. «Δεν έχει σημασία πόσα ρούχα έφερες ή ποια ήταν η αρχική τιμή τους. Μπορείς να διαλέξεις οτιδήποτε βρίσκεται στον χώρο σε αντίθεση με τα αντίστοιχα πάρτι του εξωτερικού που ακολουθούν πιο αυστηρούς κανόνες» μας λέει η συνδιοργανώτρια Θάλεια Γελαδάκη. «Είμαστε πολύ της νοοτροπίας ότι “τα σκουπίδια κάποιου είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου”. Το ελληνικό κοινό ήταν λίγο διστακτικό στην αρχή,αλλά τώρα έχουν αρχίσει να το αγκαλιάζουν» προσθέτει η Σάντρα.

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕΤΕ ΡΟΥΧΑ

Feeling Vintage
Σόλωνος 41, Κολωνάκι Τηλ. 2103607143 http://www.feelingvintage.gr/

Preloved
Ασκληπιού 20, Κολωνάκι, Τηλ. 2117052680

Le Streghe son tornate
Χάρητος 9, Κολωνάκι, Τηλ. 2107212581

Αμερικάνικη Αγορά
Αθηνάς 30, Αθήνα, Τηλ. 2103217876

Bubbles clothes club-shop
Αγίου Γεωργίου 4, Χαλάνδρι, Τηλ. 2106822755

Troc
Δημ. Σούτσου 39, πλ. Μαβίλη, Τηλ. 2106442520

Second Hand Studio Shop
Φρύνης 35, Παγκράτι, Τηλ. 2107569311

Το Δεύτερο Χέρι
Φειδίου 14-16, πάροδος Εμμ. Μπενάκη, Τηλ. 2103816886

Yesterday Bread
Καλλιδρομίου 87-89, Εξάρχεια, Τηλ. 2108811233

Πηγή Το Βήμα
28.5.2010


Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Από το χωράφι.....στον χρήστη του internet

Παραγωγοί με πιστοποίηση τύπου ISO αξιοποιούν το Διαδίκτυο δημιουργώντας ηλεκτρονικά παντοπωλεία!!!!

Το παραδοσιακό μπακάλικο, παραγκωνισμένο εδώ και δεκαετίες από τον ανταγωνισμό των τυποποιημένων προϊόντων και τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης, αναβιώνει... στο Διαδίκτυο, μαζί με όλες τις αγνές λιχουδιές του που αγάπησαν γενιές Ελλήνων.

Μικροπαραγωγοί και τοπικοί καλλιεργητές από όλες τις γωνιές της Ελλάδας αποφασίζουν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις αλυσίδες βιομηχανοποιημένης παραγωγής τροφίμων και να αξιοποιήσουν το τελευταίο μέσο που τους απομένει για να αντισταθούν στον μαρασμό: το Ιnternet. Δημιουργούν έτσι ηλεκτρονικά παντοπωλεία όπου μπορεί κανείς με ένα κλικ να αγοράσει κάθε είδους παραδοσιακά προϊόντα, από χειροποίητο τραχανά και γλυκό του κουταλιού χωρίς συντηρητικά ως βιολογικό παρθένο ελαιόλαδο και τοπικά αποστάγματα.

«Συνεργαζόμαστε με μικροπαραγωγούς από όλη τη χώρα,με την προϋπόθεση να έχουν λάβει πιστοποίηση τύπου ΙSΟ και να χρησιμοποιούν παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής χωρίς χρήση χημικών ή συντηρητικών» εξηγεί στο «Βήμα» ο κ. Νικόλας Μαυρογιάννης, εκπρόσωπος του δικτύου «ΡroGreece», το οποίο μέσω της ιστοσελίδας http://www.progreece.gr/ παρέχει στους καταναλωτές πρόσβαση στα προϊόντα περισσότερων από 70 τοπικών παραγωγών από όλη τη χώρα. Το εν λόγω σάιτ, όπως και τα περισσότερα διαδικτυακά παντοπωλεία, επιτρέπει στους καταναλωτές να επιλέξουν τα προϊόντα που επιθυμούν και να υποβάλουν ηλεκτρονική παραγγελία, πληρώνοντας είτε μέσω πιστωτικής κάρτας είτε με αντικαταβολή. Στη συνέχεια τα προϊόντα πακετάρονται σε ειδικές συσκευασίες (που περιλαμβάνουν ακόμη και... μονωτικά υλικά για τη μεταφορά φρέσκων ψαριών ή κρεάτων) και αποστέλλονται με μεταφορικά μέσα της εταιρείας ή μέσω κοινής επιχείρησης κούριερ.

Μόνο με ένα κλικ
«Ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτω δεν θα μου άφηνε σε καμία περίπτωση το περιθώριο να πάω... ούτε ένα τετράγωνο πιο μακριά από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου. Το Ιnternet όμως κάνει “το βουνό να πηγαίνει στον Μωάμεθ” και έτσι, με ένα απλό κλικ, μπορώ να εξασφαλίζω στον εαυτό μου καλύτερη ποιότητα,όχι μόνο προϊόντων αλλά και ζωής» αναφέρει η κυρία Ελένη Μπέλλου, 25 χρόνων από την Αθήνα. Για την ίδια άλλωστε, τα διαδικτυακά παντοπωλεία έχουν και μια πολιτική διάσταση: «Στο πλαίσιο της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, η ενίσχυση των μικρών και μικρομεσαίων εγχώριων επιχειρήσεων έναντι των πολυεθνικών κολοσσών είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Η έξυπνη επιχειρηματικότητα και η προσαρμογή του παραδοσιακού στις σύγχρονες ανάγκες θα μπορούσε να μας δώσει μια εναλλακτική λύση στην κρίση» σχολιάζει στο «Βήμα». Για να επιτευχθεί αυτό ωστόσο, πρέπει το κίνημα της «διαδικτυακής επιστροφής στις ρίζες» να διαδοθεί σε αρκετά μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, καθώς προς στιγμήν τα εν λόγω δίκτυα κατορθώνουν απλώς να καλύπτουν τα έξοδά τους και να βγάζουν στην καλύτερη περίπτωση ένα οριακό κέρδος . «Στην Ελλάδα το κόστος μεταφοράς είναι αδικαιολόγητα υψηλό, γεγονός που επιδεινώνει την κατάσταση για τους μικροπαραγωγούς. Σκεφτείτε ότι η μεταφορά 10 κιλών από το Μόναχο στο Ντύσελντορφ κοστίζει περίπου 5 ευρώ, ενώ το ίδιο βάρος αν μεταφερθεί από την Ηλία στην Αττική κοστίζει... 22 ευρώ!» σχολιάζει ο κ. Μαυρογιάννης.

Ετσι οι διαχειριστές των online παντοπωλείων αναγκάζονται είτε να ενσωματώσουν το κόστος μεταφοράς στην τιμή (πράγμα που συχνά λειτουργεί ανασταλτικά για τους καταναλωτές) είτε να το βάλουν από την τσέπη τους!

ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Παραδοσιακά προϊόντα της Κρήτης για παραγγελίες λιανικής ή χονδρικής

Χειροποίητα ζυμαρικά και προϊόντα αλέυρου από την περιοχή του Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης

Πανελλαδικό δίκτυο μικροπαραγωγών από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Προϊόντα κάθε είδους, από ελαιόλαδο, μέλι και παξιμάδια έως γλυκά, κρασιά και αποστάγματα

"Το μπακάλικο της γιαγιάς" από τη Νάουσα προσφέρει online βιολογικά τρόφιμα, μπαχαρικά αλλά και βότανα και "φάρμακα της φύσης"

Προϊόντα του Αιγαίου προσφέρονται για ηλεκτρονικές παραγγελίες. Παρέχονται ακόμη και φρέσκα υλικά, όπως ντόπια κρέατα και ψάρια.

Ο Μελισσοκομικός Συνεταιρισμός Ικαρίας προσφέρει online τους διαφορετικούς τύπους μελιού που παράγει.

Πανελλαδικό δίκτυο που φέρνει σε επαφή καταναλωτές και μικροπαραγωγούς από ολόκληρη τη χώρα.

Το διαδικτυακό κατάστημα του περίφημου Mastihashop με προϊόντα που έχουν βάση τη μαστίχα Χίου

Πηγή : Το Βήμα
2.6.2010


ShareThis