Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Σπεύστε βραδέως (Το Διεθνές Κίνημα Επιβράδυνσης εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς)

Πριν από 100 χρόνια η αεργία ήταν δείγμα ανώτερης κοινωνικής τάξης, ενώ σήμερα ο πολυάσχολος είναι αυτός που χαίρει εκτιμήσεως. «Είναι αργός» λένε με νόημα για κάποιον υπονοώντας ότι είναι τεμπέλης ή ότι ο δείκτης ευφυΐας του δεν είναι αρκετά υψηλός. Κόντρα στην εγρήγορση της δυτικής κοινωνίας, το Διεθνές Κίνημα Επιβράδυνσης έρχεται να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η ενασχόληση με πράγματα που μας δίνουν πραγματική ευχαρίστηση. 

Δεν πρόκειται για ένα κίνημα ενάντια στην εργασία ή τον καπιταλισμό, αλλά για μια προσπάθεια να βρούμε την κατάλληλη ταχύτητα στη ζωή μας. Υπάρχουν φορές που πρέπει να τρέξουμε, άλλες που πρέπει να πάμε αργά και άλλες που πρέπει να κινηθούμε κάπου ανάμεσα. 

Σύμφωνα με το Αργό Κίνημα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας ταχύτητας με περιόδους ξεκούρασης και ανάκτησης δυνάμεων.

Slow and the city
Όταν το 1989 άνοιξε το πρώτο κατάστημα MacDonald’s στην Piazza di Spagna, στη Ρώμη, ο Ιταλός δημοσιογράφος και ακτιβιστής Κάρλο Πετρίνι, θέλοντας να αντισταθεί στις αρνητικές συνέπειες της ταχυφαγίας, δημιούργησε το κίνημα Αργό Φαγητό (Slow Food). Η οργάνωση πλέον απαριθμεί 100.000 μέλη σε 153 χώρες, έχει εξελιχθεί σε Κίνημα Βραδύτητας (Slow Movement), ενώ έχει εξαπλωθεί και σε άλλες δράσεις, όπως είναι οι «αργές πόλεις» (www.cittaslow.net), η «αργή ανάγνωση» (slow reading), τα «αργά ψώνια» (slow shopping) και ένα σωρό άλλες ενέργειες που όσο περνάει ο καιρός εκτελούμε όλο και πιο γρήγορα. 

Σήμερα υπάρχουν 135 πιστοποιημένες «αργές πόλεις» σε 20 χώρες, όπου γίνεται επαναπροσδιορισμός στην οργάνωση του αστικού τοπίου και οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να κόψουν ταχύτητα και να έρθουν σε ουσιαστική επαφή μεταξύ τους. Για να λάβει τη σχετική πιστοποίηση μια πόλη θα πρέπει να έχει πληθυσμό έως 50.000 κατοίκους, να προωθεί τα τοπικά προϊόντα, να μην έχει λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας, να προστατεύει το περιβάλλον και γενικώς οι κάτοικοι να κινούνται με πιο αργούς ρυθμούς και να επικοινωνούν ουσιαστικότερα μεταξύ τους. 

Άλλες πόλεις, πάλι, φιλοξενούν τα περίφημα slow festivals, όπως αυτό που γίνεται στο Σέτζφιλντ της Ν. Αφρικής (www.slowfestival.co.za), όπου σε έναν μεγάλο χώρο φυσικού κάλλους, εκτός από τις μουσικές εκδηλώσεις, το κοινό έχει τη δυνατότητα να λάβει μέρος σε αθλητικές (ιστιοπλοΐα, πεζοπορία, κολύμβηση, ποδηλασία) και άλλες (ψάρεμα, κουκλοθέατρο, ομαδικά παιχνίδια) δραστηριότητες, να δει εκθέσεις, να δοκιμάσει τοπικά εδέσματα, να παρευρεθεί σε βραδιές για πούρο και ουίσκι (Cigar & whisky evening) ή στον «Μεσαιωνικό Δείπνο» και να ζήσει επτά μέρες στη φύση με πολλές ασχολίες και καθόλου άγχος. Ανάλογες «αργές» δραστηριότητες διοργανώνονται και στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του Slowdown Festival (www.slowdownlondon.co.uk).

Less is more
Σύμφωνα με το μότο της minimal αισθητικής στο design, όπου το λιγότερο ισοδυναμεί με περισσότερο, έτσι και η τάση να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα οδηγεί τελικά σε λιγότερo ποιοτική ζωή. Η υπερβολική ταχύτητα, ισχυρίζονται πολλοί, μας απομακρύνει από τον εσώτερο εαυτό μας, καθώς δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για να κάνουμε βαθύτερες σκέψεις και να συνειδητοποιήσουμε αν ενεργούμε και ζούμε με τον τρόπο που πραγματικά θέλουμε.

Στον 21ο αιώνα η βραδύτητα έχει να παίξει –σε αντίθεση με τη συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα που απαιτείται σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία– έναν σοβαρό ρόλο, σύμφωνα με τον Καναδό δημοσιογράφο και συγγραφέα του μπεστ σέλερ «Το εγκώμιο του Αργού: Πώς ένα παγκόσμιο κίνημα αλλάζει τον πολιτισμό της ταχύτητας» (2004) Καρλ Ονορέ. «Δεν είναι τυχαίο», λέει σε μια ομιλία του ο Ονορέ, «που ιδιωτικό σχολείο υψηλών επιδόσεων στη Σκωτία απαγόρευσε την εργασία στο σπίτι σε όλα τα παιδιά κάτω των 13 ετών. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί κατά 20% η απόδοση των παιδιών στα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες». 

Ανάλογο είναι και το παράδειγμα των σκανδιναβικών χωρών, που, σύμφωνα με το βιβλίο του Ονορέ, απέδειξαν ότι μπορείς να δημιουργήσεις μια ισχυρή οικονομία χωρίς να είσαι εργασιομανής. Η Νορβηγία, η Σουηδία, η Δανία και η Φινλανδία κατατάσσονται ανάμεσα στις έξι πιο ανταγωνιστικές χώρες στον πλανήτη. Στο επίπεδο, μάλιστα, της επιχειρηματικής κουλτούρας, όλο και περισσότερες χώρες συνειδητοποιούν ότι πρέπει να επιτρέπουν στους υπαλλήλους τους είτε να δουλεύουν λιγότερες ώρες είτε απλώς να αποσυνδέονται από την εργασία κάνοντας διάλειμμα για φαγητό ή πηγαίνοντας σε έναν ήσυχο χώρο. Τα Σαββατοκύριακα δε, σύμφωνα με το μανιφέστο του Kινήματος της Eπιβράδυνσης, συμβάλλουν σε έναν πιο δημιουργικό τρόπο σκέψης, βοηθώντας στην ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών, αρκεί να κλείσουμε laptops και κινητά.

10 tips επιβράδυνσης
1. Κάντε ένα πράγμα κάθε φορά.
2. Χασμουρηθείτε άφοβα.
3. Περάστε περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι και στην μπανιέρα.
4. Εξασκηθείτε στο να μην κάνετε τίποτα.
5. Γελάτε περισσότερο.
6. Πηγαίνετε περίπατο.
8. Μη δουλεύετε το Σαββατοκύριακο.
9. Κάντε τριήμερα ταξίδια χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα.
10. Κάντε σεξ για περισσότερη ώρα.

5+1 slow links

Πηγή : Free Sunday
11.12.2010

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Ενίσχυση της τοπικής παραγωγής

Μια πρώτη απάντηση στο πρόβλημα, το οποίο, βεβαίως έχει και πολλές άλλες πτυχές, όπως η σχέση του μέσου Αμερικανού με το φαγητό, μια σχέση τελείως διαφορετική απ’ αυτή που έχει ο Ευρωπαίος, είναι η στροφή προς την τοπική παραγωγή.

Το κίνημα, το οποίο γνωρίζει μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια, στοχεύει στην ενίσχυση των τοπικών παραγωγών, προκειμένου ορισμένα προϊόντα να γίνουν πιο προσιτά σε χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, επιβραβεύεται εμπράκτως η επιλογή όσων προτιμούν τα μικρά τοπικά οπωροπωλεία από τις μεγάλες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ, με ειδικά εκπτωτικά κουπόνια. Το κίνημα της κατανάλωσης τοπικών προϊόντων δεν περιορίζεται μόνο στις ΗΠΑ. Αντιθέτως. 

Οι εντελώς διαφορετικές διατροφικές συνήθειες των Ευρωπαίων, οι οποίοι σε αντίθεση με τους Αμερικανούς βλέπουν το φαγητό ως τελετουργία, έχουν βοηθήσει στην εξάπλωση του κινήματος, το οποίο τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη άνθηση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία και η Ιταλία, όπου η ισχυρή Τοπική Αυτοδιοίκηση βοηθά στην ενίσχυση των τοπικών παραγωγών. 

Σε ολόκληρη τη Βρετανία έχουν ξεπηδήσει μικρές και μεσαίες μονάδες παραγωγής οπωροκηπευτικών και άλλων προϊόντων, τα οποία πωλούνται τοπικά, σε μικρές αγορές, τις οποίες οι καταναλωτές φαίνεται να προτιμούν ολοένα και περισσότερο. Και όπως τονίζουν οι ειδικοί, όταν κανείς προτιμά τα τοπικά προϊόντα, το κόστος μειώνεται αυτομάτως, καθώς εκλείπουν τα μεταφορικά και οι μεσάζοντες και το κέρδος για την τοπική οικονομία είναι τεράστιο.

11.12.2010

Σημ. δική μας :
Εμείς εδώ στην Ελλάδα τι κάνουμε? Τόσα μικρομάγαζα με εξαιρετικά προϊόντα υπάρχουν (με Κρητικά, με βιολογικά προϊόντα, με προϊόντα από Χίο, από Μυτιλήνη κλπ) Γιατί εξακολουθούμε και κάνουμε τις αγορές μας από τις μεγάλες αλυσσίδες σούπερ μάρκετ? Είναι θέμα εξοικονόμησης χρόνου ή θέμα βαριεστημάρας η εμμονή μας να ψωνίζουμε από τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ ?

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Επιχείρηση σωτηρίας του κυρ Μέντιου

Στην αρχή αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία. Σήμερα είναι οι άνθρωποι πίσω από ένα αναρρωτήριο και καταφύγιο των μέχρι πρότινος πλέον χαρακτηριστικών ζώων της ελληνικής υπαίθρου. Σε κάθε περίπτωση, έχουν κερδίσει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την εκτίμηση των ντόπιων, τη συνδρομή δεκάδων υποστηρικτών, την αναγνώριση και την ενθάρρυνση εκατοντάδων επισκεπτών. Ο κ. Αλιστερ Πάτον και η κυρία Σούζαν Μπάρμπορ, Σκωτσέζοι την καταγωγή, δεν είχαν κανενός είδους ιδέα του πώς θα διαμορφωνόταν πριν από έξι χρόνια η ζωή τους όταν έκαναν την επιλογή να ζήσουν μαζί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο μικρό χωριό Ανατολή, κοντά στην Ιεράπετρα. Σήμερα είναι οι ψυχές ενός μοναδικού ζωοφιλικού εγχειρήματος, της προσπάθειας διάσωσης και προστασίας των γαϊδάρων της επαρχίας Ιεράπετρας, που έχει παράλληλα εξελιχθεί σε ένα μικρό πάρκο περιπάτου, συντήρησης και επαφής κυρίως των μικρών παιδιών με αυτά τα άλλοτε πολύτιμα ζώα, μοχλούς της αγροτικής ζωής των Ελλήνων.

Οπως λέει ο Αλιστερ, «εμείς ξεκινήσαμε να ζήσουμε στην Κρήτη θέλοντας να αφήσουμε πίσω μας τις αγχώδεις ζωέςπου και οι δύο περνούσαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο». Σύμβουλος επιχειρήσεων ο ίδιος, με «μια ζωή μονίμως στοιβαγμένη σε μια βαλίτσα», θεώρησε, από κοινού με τη Σούζαν, ότι βρήκε «τον επίγειο παράδεισο στην Ανατολική Κρήτη. Ηταν ευτύχημα ότι ένα μικρό σπίτι με ένα αρκετά μεγάλο κτήμα,ικανό να συντηρήσει λαχανικά και οπωροφόρα δέντρα,πουλιόταν σε καλή τιμή και έτσι είχαμε κάπου να εγκατασταθούμε». Η Σούζαν είχε μαζί της ένα βιβλίο που αρχικώς ξένισε τον Αλιστερ. «Ηταν το σύγγραμμα “Πώς να φροντίσετε έναν γάιδαρο΄΄, που αναφερόταν γενικώς στη σημασία του πράου αυτού ζώου στην οικονομική και αγροτική ζωή κυρίως του Νότου της Ευρώπης, αλλά είχε επίσης διεξοδικές αναφορές στη σημασία του ως κατοικιδίου και στους τρόπους φροντίδας του» θυμάται η Σούζαν.

Σύντομα κλήθηκαν να εφαρμόσουν στην πράξη όσα το βιβλίο περιέγραφε. Σε έναν από τους μεγάλους περιπάτους τους στο χωριό και στα χωράφια συνάντησαν τον «Γιώργο». «Ηταν δεμένος σε ένα δέντρο.Φαινόταν καταπονημένος,πολύ αδύνατος και το τρίχωμα πρόδιδε γηρατειά.Στις απορίες μας προς τον ιδιοκτήτη που εμφανίστηκε ύστερα από λίγο “γιατί ο γάιδαρος ήταν σε αυτή την κατάσταση”εκείνος απάντησε ότι, αν θέλαμε,μπορούσαμε να τον αγοράσουμε». Πολύ γρήγορα το ζεύγος των Σκωτσέζων θα διαπίστωνε ότι η παραπάνω εικόνα συνιστούσε μια διαδεδομένη πρακτική εξόντωσης των γέρικων και πλέον «άχρηστων» ζώων. «Τα έδεναν από το κεφάλι και τα μπροστινά πόδια σε έναν κορμό και τα άφηναν να πεθάνουν από ασιτία και εξάντληση κάτω από τον καυτό ήλιο. Αλλοτε τα τραυμάτιζαν, ακόμη και με τσεκούρι, σπάζοντάς τους τα μπροστινά άκρα για να μην μπορούν να κινηθούν και να αφήσουν την τελευταία τους πνοή από τα τραύματα». Ο Αλιστερ βέβαια επιμένει ότι «οι παραπάνω πρακτικές σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζουν τους Κρητικούς ή τους Ελληνες στο σύνολό τους.Είναιόμως θλιβερές καταστάσεις που έχουμε δει με τα μάτια μας».

Οπότε ο Αλιστερ και η Σούζαν δεν το σκέφτηκαν περισσότερο. Σε ένα τμήμα του κτήματος χτίστηκε το πρώτο παχνί, αργότερα έγινε διαμόρφωση του χώρου ώστε τα γαϊδουράκια να κυκλοφορούν ελεύθερα σε ομαλό έδαφος, φυτεύτηκαν λαχανικά για την τροφή τους, αγοράστηκε σανός. Οι δυο τους ήρθαν σε επαφή με το Ελληνικό Ταμείο Μέριμνας Ζώων, που τους συνέδραμε με κτηνιάτρους και συμβουλές για την περίθαλψη εκείνων των ζώων που είχαν τραυματιστεί ή υποστεί κάποιου είδους κακομεταχείριση. «Είναι πολύτιμη η βοήθεια της Ελίζας Γκέσκου και του Μιχάλη Σπυριδάκη, κτηνιάτρων που αφιλοκερδώς μας συμπαρίστανται όποτε υπάρχει ανάγκη». Σύντομα άρχισαν να κάνουν εξορμήσεις στη γύρω περιοχή προκειμένου «να καταγράψουμε τους πληθυσμούς των συμπαθών αυτών ζώων, να δούμε τις πιθανές ανάγκες τους, να μιλήσουμε με τους ιδιοκτήτες τους για τον καλύτερο τρόπο μεταχείρισής τους». Το σοκ ήταν μεγάλο όταν πληροφορήθηκαν από διηγήσεις των γεροντότερων ότι «στην περιοχή της Ανατολής ως τα μέσα του 1980 υπήρχαν 1.000-1.200 γαϊδουράκια που ήταν το μεταφορικό μέσο και ο “εργάτης” στο χωράφι για τον κρητικό χωρικό. Τα ήθη άλλαξαν, η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκε, τα οχήματα και οι δρόμοι έφθασαν και στο τελευταίο σπίτι, οπότε ο γάιδαρος πια ήταν περιττός και ίσως για κάποιους
βάρος. Στην Ανατολή πια δεν υπάρχουν πάνω από δέκα-δώδεκα γαϊδουράκια».

Ο «Γιώργος», η «Καρύδα», που υποφέρει από αρθρίτιδα, ο «Σιντ» και η «Μυρτώ» είναι μερικά από τα 12 γαϊδουράκια και το ένα μουλάρι που σήμερα φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις της μικρής φάρμας του Αλιστερ και της Σούζαν. Κάθε πρωί οι δύο Σκωτσέζοι θα ανοίξουν τους στάβλους, θα βγάλουν τους γαϊδάρους στο φως του ήλιου, θα πλύνουν τα παχνιά, θα διαπιστώσουν πιθανά προβλήματα, θα χαϊδέψουν απαλά τους λαιμούς των 13 ζώων. Και έπειτα; «Διαδίκτυο.Ιστοσελίδα,Facebook, προσφορές σε είδος και εργασία και συνδρομές σε χρήμα από όλον τον κόσμο, προγραμματισμός επισκέψεων για το ερχόμενο διάστημα». Και όταν η κούραση καταβάλλει και τους δύο, «θα κάνουμε έναν μακρινό περίπατοστο χωριό, στους γύρω δρόμους, στα χωράφια. Το πόσο περπατάμε καθημερινά είναι το μόνο που ακόμη δεν έχουν συνηθίσει οι κρητικοί φίλοι μας».

ΙΝFΟ
Το Walk with donkeys (Περπατώντας με τους γαϊδάρους), όπως ονομάζεται η φάρμα του Αλιστερ Πάτον και της Σούζαν Μπάρμπορ, βρίσκεται στο χωριό Ανατολή, κοντά στην Ιεράπετρα Λασιθίου Κρήτης. Στη φάρμα ζουν 12 γαϊδουράκια και ένα μουλάρι, τα περισσότερα εκ των οποίων είτε περισώθηκαν τραυματισμένα είτε είχαν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους. Για περισσότερες πληροφορίες, οικονομική ή σε είδος βοήθεια και εθελοντική εργασία, www. walkwithdonkeys. com.

Ιδανική βόλτα για παιδιά αλλά και για μεγάλους
Οι γάιδαροι του Αλιστερ και της Σούζαν δεν ζουν απομονωμένοι. «Είναι αποδεδειγμένο ότι η επαφή των ανθρώπων, κυρίως των παιδιών, με αυτά τα καλοκάγαθα, πράα και συμπαθέστατα ζώα είναι μια ευχάριστη, βαθύτατα ζεστή απασχόληση,που βοηθάει τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν την αξία και των άλλων όντων του πλανήτη και του φυσικού περιβάλλοντος». Ετσι οι δύο Σκωτσέζοι δίνουν τη δυνατότητα στους επισκέπτες τους να κάνουν μια βόλτα, πεζή ή ιππαστί, με τα γαϊδουράκια, πάντοτε υπό την επίβλεψή τους. Από τις πιο ευχάριστες και συγκινητικές συνάμα στιγμές των τελευταίων μηνών ήταν «όταν μας επισκέφθηκαν οικογένειες Ολλανδών με παιδιά που πάσχουν από αυτισμό.Είδαμε τα αρχικώς διστακτικά και κλειστά παιδιάνα γελούν, να αγγίζουν, να αγκαλιάζουν τους λαιμούς των ζώων. Μια γυναίκα μάς πλησίασε και μας ευχαρίστησε λέγοντάς μας ότι πρώτη φορά είδε τον γιο της να γελάει.Αυτό ήταν μία από τις μεγαλύτερες ανταμοιβές μας».

Πηγή Το Βήμα
9.11.2010

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Το τσίπουρο μπαίνει στα σαλόνια

Για τους κατοίκους της πρωτεύουσας ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που συνειδητοποιούν οριστικά ότι το καλοκαίρι τελείωσε. Για τους κατοίκους κυρίως των ορεινών περιοχών της Ελλάδας, Οκτώβριος σημαίνει το πρώτο άναμμα του τζακιού, έναρξη της χειμερινής σεζόν και φυσικά άναμμα της φουφούς και του καζανιού για να ψήσουν κάστανα και να ετοιμάσουν το τσίπουρο όλης της χρονιάς.

Από πάλαι ποτέ ποτό της φτωχολογιάς, το τσίπουρο, χύμα ή εμφιαλωμένο, με γλυκάνισο ή χωρίς, τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθμιστεί στις προτιμήσεις των Ελλήνων. « O βασικός λόγος είναι ότι η εμφιάλωσή του επιτρέπεται από το 1988. Ετσι το ποτό πλέον μεταφέρεται ευκολότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα και μπαίνει στα ράφια των καλών καταστημάτων. Επιπλέον τα τσιπουράδικα, από εκεί όπου ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Θεσσαλίας, κατακτούν σιγά σιγά όλη την Ελλάδα» τονίζει ο κ. Αλέξανδρος Παπράς, ιδιοκτήτης αποστακτηρίου στον Τύρναβο. « Πλέον πουλάω τσίπουρο στην Αθήνα σε εστιατόρια που πριν το υποτιμούσαν» συμπληρώνει. « Ο κόσμος θέλει ποιοτικά προϊόντακαι το σπιτικό τσίπουρο είναι ίσως το πλέον φυσικό αλκοολούχο ποτό, αφού φτιάχνεται κατευθείαν από το σταφύλι » σχολιάζει ο κ. Χρήστος Διαμαντόπουλος, από την Ανω Ναυπακτία. Αύριο Σάββατο οι κάτοικοι της Ανω Χώρας, έδρας του Δήμου Αποδοτίας, θα γιορτάσουν την καθιερωμένη εδώ και 11 χρόνια γιορτή του κάστανου και του τσίπουρου. Το προϊόν για το οποίο είναι περήφανοι οι κάτοικοι της περιοχής είναι το παραδοσιακό τσίπουρο, χωρίς γλυκάνισο, που παράγουν για οικιακή χρήση οι περισσότεροι στα καζάνια που ο δήμος διαθέτει για αυτό τον σκοπό. « Το μυστικό για τη γεύση του είναι ότι ανάμεσα στα σταφύλια που χρησιμοποιούμε είναι και η ορεινή ποικιλία Μαλαγούζια που φυτρώνει στην περιοχή» λέει ο κ. Νίκος Σούζας, ιδιοκτήτης καφέ μπαρ και τσιπουροπαραγωγός ο ίδιος. Το τσίπουρο έχει ιστορία αιώνων στην περιοχή και παραμένει ακόμη και σήμερα με διαφορά το νούμερο ένα ποτό κατοίκων και επισκεπτών. « Κρασί ή ούζο πολύ δύσκολα θα ζητήσει κάποιο ς» λέει ο κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου, κάτοικος της Ανω Χώρας.

Η απάντηση στο... προαιώνιο αυτό ερώτημα όσων αγαπούν το τσίπουρο εξαρτάται συνήθως από την καταγωγή του ερωτώμενου. Στη Δυτική Ελλάδα το τσίπουρο είναι χωρίς γλυκάνισο, ενώ Θεσσαλοί και Μακεδόνες συνήθως επιμένουν αρωματικά. Πάντως κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματά της που τα υποστηρίζει με θέρμη. «Αν ήθελα να πιω κάτι που να έχει γεύση γλυκάνισο θα έπινα ούζο» λέει ο κ. Διαμαντόπουλος. «Το τσίπουρο με γλυκάνισο έχει πιο γλυκιά γεύση και σε ηρεμεί περισσότερο» έρχεται η πληρωμένη απάντηση από τον κ. Αλέξανδρο Παπρά, ο οποίος πάντως παράγει και από τα δύο είδη. «Εγώ μεγάλωσα στη Θεσσαλία πίνοντας τσίπουρο με γλυκάνισο, όμως πλέον προτιμώ το άλλο. Θεωρώ ότι έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τη γεύση και τα αρώματα του σταφυλιού. Αλλωστε και οι πωλήσεις σε πανελλήνιο επίπεδο δείχνουν ότι το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο προηγείται» σχολιάζει ο κ. Κωνσταντίνος Τσιλιλής από την ομώνυμη αποσταγματοποιία.

Τ ο κάστανο είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής, αφού σε υψόμετρο 1.050

μέτρων υπάρχουν συνολικά 2.000

στρέμματα στα οποία το συγκεκριμένο δέντρο κυριαρχεί μαζί με το έλατο. Πάνω από τα μισά από αυτά είναι δασικές εκτάσεις, στα οποία οι οικογένειες που ζουν από πολύ παλιά στην περιοχή έχουν δημιουργήσει δικαιώματα...

χρησικτησίας. «Εχουμε μοιράσει ανά οικογένειατα δέντρα τα οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να εκμεταλλεύεται μαζεύοντας τον καρπό κάθε Οκτώβρη. Δεν έχουν υπάρξει ποτέ προστριβές, άλλωστε ο καρπός είναι άφθονοςκαι δυστυχώς δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που υπήρχε παλαιότερα όταν το κάστανο ήταν το βασικό μέσο διατροφής των κατοίκων» λέει ο κ. Παπαδημητρίου.

Το κάστανο τρώγεται ψητό, βραστό ή ακόμη και γλυκό του κουταλιού. « Είναι ακριβότερο από τα άλλα γλυκά του κουταλιού, επειδή και η πρώτη ύλη είναι ακριβή. Ενα κιλό κάστανο κοστίζει περίπου 4 ευρώ το κιλό, ενώ η διαδικασία του ξεφλουδίσματος προκειμένου να φτιαχτεί το γλυκό είναι επίπονη και χρονοβόρα. Ετσι το ένα βαζάκι κοστίζει 10 ευρώ » λέει στο «Βήμα» η κυρία Αντωνία Διαμαντοπούλου-Δούρου που διατηρεί κατάστημα με γλυκά του κουταλιού. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣΤΣΙΛΙΛΗΣ
Παραγωγός και ταμίας του Συνδέσμου Ελληνικών Αποσταγμάτων και Οινοπνευματωδών Ποτών
«Ναι στην παράδοση, όχι στην παρανομία»
«Μέχρι πριν από έναν χρόνο οι πωλήσεις του τσίπουρου ανέβαιναν διαρκώς, με διψήφιο ρυθμό ετήσιας αύξησης» λέει ο κ. Κωνσταντίνος Τσιλιλής, ιδιοκτήτης της ομώνυμης φίρμας τσίπουρου. «Ομως οι διαδοχικές αυξήσεις της φορολογίας στο αλκοόλ, αλλά και η γενικότερη οικονομική κρίση που κρατάει τον κόσμο σπίτι, μας έχουν επηρεάσει. Το τσίπουρο είναι ποτό της παρέας, αν ο κόσμος δεν βγαίνει έξω, δεν υπάρχει κατανάλωση» σημειώνει.

Το σπιτικό τσίπουρο είναι ίσως το πλέον φυσικό αλκοολούχο ποτό, αφού φτιάχνεται κατευθείαν από το σταφύλι
Τονίζει επίσης ότι πρόβλημα δημιουργείται και με το... χύμα τσίπουρο. «Εχουμε να αντιμετωπίσουμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό από το χύμα,κάτι που δεν συμβαίνει με κανένα άλλο προϊόν. Δεν είμαστε κατά της παράδοσης ούτε εναντίον της δυνατότητας να παράγει ο αμπελουργός το τσίπουρό του για οικιακή χρήση. Ομως μέσα από τη δήθεν παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων λειτουργεί ένα ολόκληρο κύκλωμα» σημειώνει. «Το χύμα δεν ελέγχεται από κανέναν με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία του καταναλωτή. Το τσίπουρο δεν είναι όπως το κρασί, που στη χειρότερη περίπτωση θα πιεις ένα χαμηλής ποιότητας προϊόν. Ενα ακατάλληλο τσίπουρο μπορεί να περιέχει υψηλή ποσότητα μεθανόλης και μολύβδου, κάτι που το καθιστά επικίνδυνο για την υγεία. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του συνδέσμου μας, το κράτος χάνει περίπου 300 εκατ.

από φορολογικά έσοδαεξαιτίας του χύμα σε μια περίοδο που τα έχει απόλυτη ανάγκη» καταλήγει, τονίζοντας πάντως ότι διαχωρίζει την οικιακή παραγωγή.

Του Γ. Πουλιόπουλου
Πηγή Το Βήμα
8.10.2010

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Παλιατζής; Οχι, ανακύκλωση επίπλων

Παλιά αντικείμενα ανασκευάζονται δημιουργικά και ξαναζωντανεύουν για νέες χρήσεις

Μπορεί η Ελλάδα να βρέθηκε στην τελευταία θέση της λίστας των χωρών της ΕΕ στο θέμα της ανακύκλωσης, ωστόσο, αν και στα απόβλητα δεν τα πάμε καλά, φαίνεται ότι στα έπιπλα... σκίζουμε. Μόδα ή ανάγκη, όλο και περισσότεροι... ορκίζονται στο όνομα της αναμόρφωσης επίπλων και μικροαντικειμένων σε νέα χρηστικά αντικείμενα.

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου παλαιά έπιπλα, που περνούν από γενιά σε γενιά, χρειάζονται οπωσδήποτε μια ανανέωση για να ταιριάξουν στο μοντέρνο σπίτι. Αντί να καταλήξουν σε κάδους σκουπιδιών, παλιατζήδες και υπόγεια σπιτιών, οι επίμονοι επιπλοποιοί επιστρατεύουν όλες τις νέες τεχνικές για να τα μεταμορφώσουν σε καινούργια. Πέρα από οικολογικά, τα οφέλη είναι και οικονομικά, καθώς το κόστος είναι σαφώς χαμηλότερο από την αγορά νέων επίπλων. Αλλοι θιασώτες της μεθόδου τονίζουν και την αισθητική παράμετρο, καθώς τα μεταποιημένα έπιπλα κατά παραγγελία κουβαλούν την προσωπική σφραγίδα του πελάτη, εκφράζοντας το μοναδικό του γούστο.

Ετσι, η παλιά βιβλιοθήκη της γιαγιάς μετουσιώνεται σε μια στυλάτη βιτρίνα για κοσμήματα, τα φθαρμένα συρτάρια της ντουλάπας μεταμορφώνονται σε μια καλαίσθητη ζαρντινιέρα, ακόμη και το καπάκι μιας μηχανής αυτοκινήτου μπορεί να μεταμορφωθεί σε βάζο με λίγη φαντασία και πολύ μεράκι από τους επαγγελματίες... Τζεπέτο. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείτε να ξεφορτωθείτε την αντίκα της γιαγιάς, επισκεφτείτε ένα από τα εργαστήρια των ταλαντούχων δημιουργών, όπως για παράδειγμα του κ. Γιάννη Καθέρη στο Χαϊδάρι.

«Πιστεύω ότι όλα τα “σκουπίδια” είναι αξιοποιήσιμα» λέει ο κ. Καθέρης. «Είμαι ένας από τους υπεύθυνους για τις...μεταμοσχεύσεις τους. Για παράδειγμα,είχα πάρει κάποια ξύλινα συρτάρια με τα οποία έφτιαξα μια ζαρντινιέρα, φτιάχνω βιτρό κολλώντας μικρά γυαλάκια σε καθρέφτη, είχα ανανεώσει μια ρετρό πιατοθήκη.Θεωρώ ότι ειδικά στους καιρούς που ζούμε τίποτε δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο.Το να παίρνεις κάτι από τα σκουπίδια, να το αξιολογείς και να του δίνεις εκ νέου ζωή είναι πολύ όμορφο...Επιπλέον, επειδή ασχολούμαι εν γένει με την κατασκευή μικροαντικειμένων και διακοσμητικών, ο πελάτης δεν έχει παρά να μου περιγράψει τι τον ενδιαφέρει και θα το φτιάξω» επισημαίνει ο κ. Καθέρης.

Ωστόσο η μεταποίηση επίπλων μπορεί να έχει και ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η Αϊνόα από τη Βαρκελώνη και η Μίριαμ από τη Ναντ της Γαλλίας είναι δύο νέες κοινωνικές λειτουργοί με πολλή αγάπη για τη δουλειά τους αλλά και για την αναμόρφωση επίπλων. Αφού γνωρίστηκαν στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων Βούλας, θέλησαν να συνδυάσουν τις δύο ενασχολήσεις τους και αποφάσισαν να συνεργαστούν σε ένα κοινό πρότζεκτ: τη δημιουργία ενός εργαστηρίου αποκατάστασης επίπλων με τη συμμετοχή ατόμων με αναπηρία.

Το εργαστήριο ονομάζεται «Χylo Νuevo» («Καινούργιο Ξύλο»). «Ξεκινήσαμε πριν από έναν χρόνο με την ιδέα να ενημερώσουμε τους νέους για να έρθουν και να συμμετάσχουν στη διαδικασία μεταποίησης παλαιών επίπλων. Το μότο μας είναι “Μην πετάτε τα έπιπλα,καλέστε μας να τα μαζέψουμε και να τους δώσουμε και πάλι ζωή”.
Ετσι λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας, εμείς συλλέγουμε τα έπιπλα και τους τα παραδίδουμε ανανεωμένα» λέει η Γαλλίδα Μίριαμ. Τα παιδιά με αναπηρία συναντιούνται στο εργαστήριο στη Γλυφάδα και επιδίδονται σ΄ αυτή τη δημιουργική διαδικασία υπό την επίβλεψη των κοινωνικών λειτουργώνεπιπλοποιών. Το «Χylo Νuevo» μετεξελίχθηκε προσφάτως σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση και έτσι το κόστος της μεταποίησης ανέρχεται στην προσωπική συνεισφορά που επιθυμεί να κάνει ο εκάστοτε πελάτης στον οργανισμό.

Η κυρία Ιφιγένεια Ματαράγκα μεταποιεί έπιπλα τα τελευταία 15 χρόνια. Ξεκίνησε ως δημιουργική ενασχόληση με τις φίλες της και εξελίχθηκε σε κύρια εργασία τα τελευταία τρία χρόνια με το δικό της εργαστήριο. «Ο πελάτης μπορεί να φέρει μια παλιά πολυθρόνα,ένα σκαμπό,μια καρέκλα σαλονιού και με μια απλή αλλαγή στο ύφασμα μπορεί να πάρει ένα “φρέσκο” έπιπλο» μας λέει η κυρία Ματαράγκα. Η διαδικασία είναι απλή: η κυρία Ματαράγκα επισκέπτεται το σπίτι του πελάτη για να δει το έπιπλο και στη συνέχεια επιστρέφει με ιδέες και κοστολόγιο. «Ο πελάτης μπορεί να επισκέπτεται το ατελιέ και να προσθέτει ιδέες στην πορεία. Ή μπορεί απλώς να αφήσει τη δημιουργία επάνω μου». Οσο για το κόστος, η δημιουργός σημειώνει: «Για μια εντελώς κατεστραμμένη πολυθρόνα που πρέπει να μεταποιηθεί εξαρχής, ίσως απαιτηθούν ως και 1.300 ευρώ. Σκεφτείτε βέβαια ότι το τελικό προϊόν είναι κάτι μοναδικό που σ΄ ένα αντίστοιχης αισθητικής κατάστημα θα κόστιζε γύρω στις 4.000 ευρώ».

Είναι σημείο των καιρών η μεταποίηση; «Τώρα πια έχει γίνει και ένα είδος trend» λέει η κυρία Ματαράγκα. «Φανταστείτε ότι το 1993 που ξεκίνησαο κόσμος το θεωρούσε λίγο τσιγγουνιά ή ντροπή να παίρνεις ένα παλαιό έπιπλο και να το φτιάχνεις. Σήμερα η μεταποίηση επίπλων αλλά και ρούχων είναι στη μόδα και λόγω κρίσης» σημειώνει. «Είναι αλήθεια όμως ότι το να μετατρέπεις βίντατζ έπιπλα είναι κάτι πολύ δημιουργικό,διότι ξέρεις ότι φτιάχνεις κάτι που δεν το έχει κανείς άλλος» σημειώνει η κυρία Ματαράγκα.

Της Λίνας Ψαϊλα
Πηγή Το Βήμα
30.9.2010

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα πήλινα κερδίζουν πάλι τους καλοφαγάδες

Αν είστε από εκείνους για τους οποίους το φαΐ αποτελεί ανάγκη την οποία καλύπτουν γρήγορα και εύκολα, μην συνεχίζετε την ανάγνωση του κειμένου. Αν όμως θέλετε το κάθε γεύμα να είναι και μια μικρή απόλαυση, τόσο στην παρασκευή όσο και στην κατανάλωση, το κρητικό πυρομάχι και τα πήλινα μαγειρικά σκεύη είναι όσα σάς χρειάζονται. Ο κ. Παντελής Λιοδάκης από τα Χανιά είναι ίσως ο μοναδικός τεχνίτης πηλού στην Κρήτη που συνεχίζει να κατασκευάζει το παραδοσιακό πυρομάχι. «Με την κεραμική ασχολούμαι περίπου 30 χρόνια. Πριν από μια δεκαετία αποφάσισα να ασχοληθώ αποκλειστικά με την κατασκευή παραδοσιακών πήλινων μαγειρικών σκευών, δηλαδή πυρομάχι και τσικάλια» δηλώνει σήμερα στο «Βήμα». «Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα σπίτια επιλέγουν να μαγειρεύουν σε αυτό. Πρόκειται για οικονομική λύση αφού μαγειρεύεις σε φωτιά και όχι με ηλεκτρικό ρεύμα. Βέβαια, η κυριότερη αιτία είναι η γενικότερη στροφή του κόσμου στην παραδοσιακή διατροφή. Ακόμη και πολλοί ξένοι που έχουν αγοράσει σπίτι στο νησί επιλέγουν να μαγειρέψουν σε αυτό, ενώ δεν είναι λίγες οι ταβέρνες που έχουν επιστρέψει στην εποχή του... πηλού».

Τι είναι όμως το πυρομάχι; Πρόκειται για πήλινο σωλήνα, κούφιο και από τις δύο πλευρές, μέσα στον οποίο καίγονται ξύλα ενώ στο επάνω μέρος τοποθετείται το τσικάλι, δηλαδή η πήλινη κατσαρόλα με το φαγητό. Στην εποχή του θεωρούνταν η αντίστοιχη «χύτρα ταχύτητος», αλλά φυσικά δεν μπορεί να συναγωνιστεί τις σύγχρονες κουζίνες. «Για γεύματα τα οποία στην ηλεκτρική κουζίνα χρειάζονται μια ώρα να ετοιμαστούνεδώ θα χρειαστείς διπλάσιο χρόνο. Η γεύση τους όμως είναι πραγματικά ξεχωριστή» τονίζει.

Ο κ. Λιοδάκης έμαθε το πυρομάχι από την παιδική του ηλικία, τότε που οι γυναίκες στο χωριό του τον Στύλο Αποκορώνου μαγείρευαν με αυτόν τον τρόπο. Τα πυρομάχια που κατασκευάζει όμως φέρουν στοιχεία από πολύ παλαιότερες, όχι και τόσο... γκουρμέ εποχές. «Το σχέδιό του είναι δικής μου έμπνευσης. Μοιάζει με ένα αντίστοιχο μινωικό που είχα δει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κισσάμου, ενώ πήρα και κάποια στοιχεία από σκεύος που χρησιμοποιείται στο Μαρόκο».
Στο εστιατόριο «Ντουνιάς» του κ. Στέλιου Τριλυράκη, στο χωριό Δρακώνα Χανίων, λέξεις όπως ηλεκτρικό μάτι ή φούρνος μικροκυμάτων είναι απαγορευμένες. «Κρητική διατροφή σημαίνει ποιότητα. Οχι μόνο στις πρώτες ύλες αλλά και στον τρόπο μαγειρέματος . Μαγειρεύοντας στο πυρομάχι με τσικάλιτο φαγητό σιγοψήνεται και παίρνει πολύ καλύτερη γεύση» σημειώνει. «Ακόμη και ταπεινά φαγητά όπως η φασολάδα ή τα ρεβίθια μαγειρεμένα στο πυρομάχι έχουν τη γεύση του ακριβότερου μεζέ του κόσμου. Αλλωστεοι πελάτες δεν θα περίμεναν τόση ώρα για την παρασκευή φαγητού , αν δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό» . Εκτός από την ποιότητα των πρώτων υλών και τη μαστοριά του μάγειρα έχει σημασία και η ποιότητα του ξύλου που θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να δημιουργηθεί θερμότητα. «Το φαγητό παίρνει μυρωδιά από το ξύλο που καίγεται. Το καλύτερο άρωμα το δίνει το ξύλο της ελιάς» δηλώνει ο κ. Τριλυράκης.

Το νησί των τσικαλάδων

ΜΟΝΤΕΡΝΑ Η ΠΑΛΙΑ ΚΟΥΖΙΝΑ «Ως πριν από κάποια χρόνια κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη μαγειρική σε πυρομάχι, σήμερα όλο και περισσότεροι την ανακαλύπτουν ξανά» λέει ο χανιώτης κεραμοποιός κ. Παντελής Λιοδάκης (επάνω). «Τα πήλινα της Σίφνου ήταν ονομαστά ήδη από την αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν νέα εμπορική άνθηση» επισημαίνει ο κ. Γιάννης Λεμπέσης (κάτω)
Σε περίπτωση κατά την οποία βρεθείτε στη Μινεσότα των ΗΠΑ, πάντως, μην ξαφνιαστείτε αν ο οικοδεσπότης σάς κεράσει κάτι που έχει μαγειρευτεί σε πήλινο τσικάλι από τη... Σίφνο. «Πριν από μερικά χρόνια,μέσω μιας ελληνοαμερικανίδας καθηγήτριας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου, συμμετείχαμε σε κάποια σεμινάρια. Οι Αμερικανοί λάτρεψαν τα πήλινα σκεύη της Σίφνου. Από τότε, και ειδικά με την έναρξη λειτουργίας της ιστοσελίδας μας (keramics.gr), δεχόμαστε πολλές παραγγελίες από το εξωτερικό» εξηγεί ο κ. Νίκος Λεμπέσης , η οικογένεια του οποίου κατασκευάζει τσικάλια, κανάτες και μαστέλα εδώ και επτά γενιές.

Εως πριν από 15 χρόνια οι εναπομείναντες αγγειοπλάστες στο πηλοφόρο νησί της Σίφνου μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η τουριστική ανάπτυξη του νησιού, όμως, σε συνδυασμό με τη στροφή του κόσμου σε παραδοσιακά προϊόντα και την ανάδειξη της καλλιτεχνικής αξίας τους ώθησαν το επάγγελμα να γνωρίσει εκ νέου άνθηση. «Σήμερα είμαστε περίπου 25 αγγειοπλάστες στο νησί, νέοι άνθρωποι μπαίνουν στο επάγγελμα, ενώ στόχος μας είναι να δημιουργηθεί μια σχολή όπου να μπορούν οι επόμενοι να μάθουν την τέχνη» υποστηρίζει ο κ. Γιάννης Λεμπέσης, που δημιούργησε το πρώτο πήλινο σκεύασμά του σε ηλικία 7 ετών. «Ο άργιλος της Σίφνου είναι πυρίμαχος, ιδιαίτερα ανθεκτικός στη φωτιά. Καμία σχέση δεν έχει με τα εισαγόμενα προϊόνταπου μπορούν να σπάσουν με το παραμικρό. Τα δικά μας σκεύη με την κατάλληλη συντήρησηαντέχουν για πολλά χρόνια» συμπληρώνει. Οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται το νησί αγοράζουν τα πήλινα μαγειρικά σκεύη όπως και άλλα προϊόντα από πηλό για διακοσμητικούς λόγους. Οι σιφνιές νοικοκυρές όμως τα χρησιμοποιούν καθημερινά. Αλλωστε το σουβλιστό αρνί κάθε Πάσχα είναι άγνωστο έθιμο. «Το παραδοσιακό μας γεύμα ονομάζεται μαστέλο.Πρόκειται για αρνί ή κατσίκι με κόκκινο κρασί και πιπέρι, το οποίο σιγοψήνεται στο αντίστοιχο πήλινο σκεύασμα κλειστό με λαδόκολλα. Δεν το αλλάζω με όλα τα παϊδάκια του κόσμου» καταλήγει ο κ. Λεμπέσης.

Η γνώμη του ειδικού
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΑΡΜΟΥΤΣΟΣ
«Νοστιμότερο μεν, αλλά...»
«Ο,τι μαγειρεύεται σε γάστρα ή πήλινο μού φαίνεται πιο νόστιμο.

Η συγκεκριμένη μέθοδος έχει το πλεονέκτημα ότι το φαΐ σιγοψήνεται, επομένως γίνεται πιο γευστικό.

Φυσικά για τα μεγάλα εστιατόρια η μέθοδος είναι πολύ χρονοβόρα, απευθύνεται πιο πολύ σε μερακλήδες. Πάντως τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη μαγειρική έχει την τάση να απαγορεύει τη μαγειρική σε πηλό ή σε ξυλοκάρβουνο, αφού υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσον αυτές οι μέθοδοι είναι υγιεινές. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτε που να μας εμποδίζει να μαγειρέψουμε αργά και σωστά στην κουζίνα του σπιτιού μας».

Ο κ. Δημήτρης Σκαρμούτσος είναι σεφ του εστιατορίου «Αλάτσι»
Του Γ. Πουλιόπουλου
Πηγή Το Βήμα
28.9.2010 

*Κι ενώ οι άνθρωποι ξαναγυρνούν στην χρήση κεραμικών σκευών,  την 11.3.2007 έσβησε το τελευταίο παλιό καμίνι που έκαιγε στον Σωρό του Αμαρουσίου (το μοναδικό ξυλοκάμινο που είχε απομείνει στην κάποτε αποκαλούμενη "Κεραμούπολη") . 


Εγραφε τότε η εφμ το Εθνος :
"Σβήνει σήμερα το τελευταίο ξυλοκάμινο
Σήμερα, από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ., θα ανάψει για
τελευταία φορά το παλιό καμίνι (Bέροιας & Kαλλέργη)
στον Σωρό Aμαρουσίου. Tο μοναδικό ξυλοκάμινο που
έχει απομείνει στην «Kεραμούπολη», όπως κάποτε έ-
λεγαν την περιοχή. «Eίναι το τελευταίο εν ενεργεία κα-
μίνι που λειτουργούσε επί 50 χρόνια δίνοντας σκεύη
καθημερινής χρήσης» λέει ο κ. K. Γαλάνης, πρόεδρος
της Πανελλήνιας Eνωσης Kεραμιστών Aγγειοπλαστών
 
Τότε έλεγε ο δήμαρχος Αμαρουσίου Γ. Πατούλης πως...... 
"Το καμίνι αποτελεί κομμάτι της πολιτιοστικής μας κληρονομιάς. Σκοπός μας είναι να μετατρέψουμε το κτίσμα σε μουσείο κεραμικής"


Μέχρι στιγμής δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου να έχει δημιουργηθεί τέτοιο μουσείο πέρα από κάποια εκπαιδευτικά προγράμματα που εκτελούνται από τον Συνεταιρισμό Κεραμιστών....


Αναμένουμε....

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Η παραδοσιακή μας φέτα είναι πολύ...ΠΟΠ


Αρχίζει το Σάββατο στην Ελασσόνα η πανελλήνια γιορτή για το «εθνικό προϊόν» και την προστασία της ελληνικής ταυτότητάς του

Τριάντα χιλιάδες τόνοι, 30% της πανελλήνιας παραγωγής και... τριάντα τυροκομεία. Η 5η Πανελλήνια Γιορτή Φέτας, η οποία ξεκινά το Σάββατο και πραγματοποιείται στην Ελασσόνα, τείνει να εξελιχθεί σε... διαδήλωση για την προστασία της προστατευόμενης ελληνικής ταυτότητας του προϊόντος, που ακόμη απειλείται από τον ανταγωνισμό των διάφορων ψευδεπίγραφων «feta cheese» των ξένων, αλλά και από την «ελληνική μπαγαποντιά». Η παραγωγή σε όλη τη χώρα ξεπερνά τις 90.000 τόνους ετησίως, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς οι ποσότητες που φτιάχνουν στα σπίτια, για χρήση της οικογένειας, αρκετές νοικοκυρές στα χωριά όλης της χώρας, όπου η οικιακή οικονομία συνεχίζει να λειτουργεί.

Η κυρία Τασούλα Καρυπίδου, γιαγιά σήμερα στην Κοζάνη, έφτιαχνε φέτα στο σπίτι από την εποχή που ήταν νέα.

Από την τσαντίλα στο βαρέλι

Oταν δεν χρησιμοποιούσαν θερμόμετρα και μεζούρες, το γάλα στον κάδο δοκιμαζόταν με το δάχτυλο για τη σωστή θερμοκρασία και η δόση της μαγιάς με το μάτι. Τα χέρια συνεχίζουν πάντα να παίζουν σπουδαίο ρόλο στην οικιακή παραγωγή. Ολο εξαρτώνται από το πόσο καλά θα ζουλήξεις το τυρί μέσα στην τσαντίλα. Πώς θα την «σπάζεις» και θα την «πατήσεις» για να φύγουν τα νερά... Και μετά πώς την κόψεις και θα τη βάλεις στον τενεκέ (ή στο βαρέλι, αν η ποσότητα είναι μεγάλη) με την άλμη, λέει η κυρία Τασούλα, που θυμάται ότι στα νιάτα της «το καλό τυρί το τρώγαμε και μέσα από την τσαντίλα, όχι όπως σήμερα που το αφήνουν σφραγισμένο στα βαρέλια να ωριμάσει καλά πρώτα». Διόλου τυχαία, ύστερα από αυτά, η γιορτή της Ελασσόνας έχει δομηθεί εφέτος γύρω από την ημερίδα με γενικό τίτλο «Η φέτα ως εθνικό προϊόν», σε συνεργασία με την Εθνική Επιτροπή Γάλακτος και το Τμήμα Γαλακτοκομίας των ΤΕΙ Ηπείρου, ενώ οι τριήμερης διάρκειας εκδηλώσεις κλείνουν με δημόσια παρουσίαση και επίδειξη του τρόπου παρασκευής της φέτας. Και όλα αυτά γιατί, όπως επισημαίνει ο διευθυντής της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Ελασσόνας κ. Γιάννης Σαμώτας, που έχει αναλάβει το οργανωτικό σκέλος των εκδηλώσεων, «η φέτα μπορεί να προστατεύεται πλέον εδώ και τρία χρόνια με τη βούλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά οι απειλές, οι στρεβλώσεις και οι παρανοήσεις για το τι συνιστά φέτα και προϊόν προστατευόμενης ονομασίας και προέλευσης (ΠΟΠ) δεν έχουν εκλείψει».

Ο ανταγωνισμός προέρχεται από τις άλλες, μεγάλες παραγωγούς χώρες λευκού τυριού, κυρίως τη Δανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και την Ισπανία, αλλά τα μεγαλύτερα πλήγματα στην προβολή, στη διαφήμιση και στην κατανάλωση του προϊόντος προέρχονται εκ των έσω. «Παρά την προστασία και τις καθαρά διατυπωμένες προδιαγραφές για το ποιο λευκό τυρί συνιστά και πρέπει να έχει την ονομασία “φέτα”, αυτές καταργούνται εν τοις πράγμασι στο εσωτερικό από τους εμπόρους, τους εστιάτορες ή τους καταστηματάρχες που διακινούν, πωλούν ή προσφέρουν στον καταναλωτή λευκά τυριά, κυρίως εισαγωγής, ψευδώς ονομαζόμενα ή παρουσιαζόμενα ως φέτα» τονίζει ο Εμμανουήλ Ανυφαντάκης, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Γάλακτος. Στην ουσία το ζήτημα «ανήκει στην αρμοδιότητα των διωκτικών αρχών και του ελέγχου που θα έπρεπε να υπάρχει στα σημεία τόσο διάθεσης όσο πιθανώς και παραγωγής, αν αυτό δεν τηρείται και από εγχώριες επιχειρήσεις».

Στο τραπέζι του ανταγωνισμού
Αλλά δεν αρκούν οι διωκτικοί μηχανισμοί. «Παντού στον κόσμο, όπου υπάρχουν παραδοσιακά προϊόντα και αγαθά με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, το βάρος ανάδειξης, προβολής, προστασίας και εμπέδωσης των τρόπων παραγωγής και προώθησης έχει πέσει στους ώμους των ίδιων των εμπλεκόμενων φορέων από την αρχή της παραγωγής ως το τέλος της, το τραπέζι ή το ράφι του καταναλωτή» σημειώνει ο κ. Ανυφαντάκης. Και προσθέτει: «Εδώ στην Ελλάδα η αντίστοιχη διεπαγγελματική πρωτοβουλία και παρέμβαση αντιμετωπίζεται είτε με δυσπιστία είτε ως ένα ακόμη πεδίο εσωτερικών ανταγωνισμών και κυριαρχίας ανάμεσα στις διάφορες τοπικές ενώσεις παραγωγών ή τους εμπλεκόμενους φορείς».


Στη γιορτή της φέτας συμμετέχουν τουλάχιστον 30 τυροκομικές μονάδες και επιχειρήσεις κυρίως από τη Θεσσαλία, και ειδικότερα από την ευρύτερη περιοχή της Ελασσόνας. Τα ορεινά και ημιορεινά αυτού του γεωγραφικού διαμερίσματος είναι η περιοχή όπου παράγεται σχεδόν το 30% της ετήσιας πανελλαδικής παραγωγής, με άλλα λόγια κάτι λιγότερο από 30.000 τόνοι φέτας τον χρόνο. Παράλληλα θα υπάρχουν περίπτερα προβολής και άλλων προϊόντων της θεσσαλικής γης, όπως το μέλι, τα μυρωδικά και οι ποικιλίες τσαγιού.

Του Γιάννη Νικολόπουλου
Πηγή Το Βήμα
23.9.2010

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Εγκυκλοπαίδεια να...την πιεις στο ποτήρι! (Beer-pedia)

 

Στην ιστοσελίδα www.beer-pedia.com, δημιούργημα ενός έλληνα λάτρη του ζύθου, μπορείτε να βρείτε  τα πάντα για το δημοφιλές ποτό

Μια ιδιόμορφη εγκυκλοπαίδεια με 75.000 καταχωρίσεις, επιστημονικά κείμενα, ιστορικές πληροφορίες και συμβουλές των ειδικών έχει δημιουργηθεί στο Ιnternet. 

Αντικείμενό της; Η μπίρα! 

Το δημοφιλές ποτό που για τους περισσότερους Ελληνες είναι απλώς ένα δροσιστικό «αναψυκτικό», για το οποίο ελάχιστα γνωρίζουν, αποτελεί αντικείμενο 20ετούς ενδελεχούς μελέτης για τους δημιουργούς της ιστοσελίδας www. beer-pedia. com (παράφραση της αγγλικής λέξης «encyclopedia» που σημαίνει «εγκυκλοπαίδεια»). Ο πλούσιος όγκος πληροφοριών που δημοσιεύονται στην εν λόγω εγκυκλοπαίδεια προέρχεται κατά κύριο λόγο από την προσωπική έρευνα του κ. Γιώργου Ιορδανίδη , ο οποίος ήδη από την εφηβική του ηλικία εξοικειώθηκε με τις ελληνικές μπίρες Φιξ και Αλφα στο καφενείο του παππού του στην Εδεσσα. Μεγαλώνοντας συνέχισε να πειραματίζεται διαρκώς, δοκιμάζοντας διάφορους τύπους μπίρας στα ταξίδια του και συλλέγοντας πληροφορίες για τις χιλιάδες διαφορετικές μάρκες που παράγονται στα ζυθοποιεία ανά την υφήλιο. Ως αποτέλεσμα, οι σημειώσεις του κ. Ιορδανίδη περιέχουν σήμερα λεπτομέρειες για περισσότερες από 75.000 μπίρες, από τις οποίες ο ίδιος έχει δοκιμάσει τις 3.500!

«Μέσα από τη συγκέντρωση όλων αυτών των πληροφοριών φιλοδοξούμε να φέρουμε σε επαφή τους Ελληνες με την κουλτούρα της μπίρας, η οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτη στη χώρα μας. Αν και οι περισσότεροι γνωρίζουν πολλά για διάφορους τύπους κρασιών ή αποσταγμάτων (αντιμετωπίζοντάς τα ως ποτά εξαιρετικής ποιότητας), για την μπίρα δεν ξέρουν σχεδόν τίποτε και την αντιμετωπίζουν ως ένα... αναψυκτικό» λέει στο «Βήμα» ο κ. Ιορδανίδης. Παραδόξως, η εν λόγω αντιμετώπιση της μπίρας κρατάει από την εποχή των... αρχαίων ημών προγόνων, καθώς «για τους αρχαίους Ελληνες το κρασί ήταν το ποτό της γιορτής και της σπονδής, ενώ η μπίρα ήταν απλά το ποτό της καθημερινότητας και τη χαρακτήριζαν “ποτό των φτωχών”» εξηγεί ο κ. Ιορδανίδης.

Αλλωστε η έλλειψη καταναλωτικής παιδείας σχετικά με την μπίρα οδηγεί και σε αγοραστικές ιδιομορφίες που προβληματίζουν τα (ελάχιστα) ελληνικά ζυθοποιεία: «Σε αντίθεση με το εξωτερικό, στην Ελλάδαη κατανάλωση χαρακτηρίζεται από εποχικότητα, με έντονες πωλήσεις το καλοκαίρι και σχεδόν μηδαμινές τον χειμώνα» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Πολιτόπουλος , διευθύνων σύμβουλος της Ζυθοποιίας Μακεδονίας - Θράκης ΑΕ, η οποία παράγει μία από τις ελάχιστες ελληνικές μπίρες.

Οπως εξηγεί ο ίδιος, η έλλειψη εθνικών ζυθοποιείων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες απομάκρυνε ακόμη περισσότερο τους Ελληνες από την μπίρα και οδήγησε στην επικράτηση στη χώρα μας αποκλειστικά πολυεθνικών εταιρειών. «Ωστόσο την τελευταία δεκαετία τα πράγματα αλλάζουν στη χώρα μας, καθώς ήδη έχουν εισέλθει και έλληνες επιχειρηματίες στον χώρο» καταλήγει.

Ακόμη ένα ποτηράκι...

Ο κ. Γ. Ιορδανίδης καμαρώνει για την ποτηροθήκη του
«Αν και λίγοι το γνωρίζουν, κάθε μπίρα οφείλει να σερβίρεται στο δικό της ποτήρι, το οποίο είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να αναδεικνύει τη γεύση της» εξηγεί ο κ. Ιορδανίδης. Συνεπώς, μια και υπάρχουν χιλιάδες μάρκες μπίρας στον κόσμο υφίστανται και χιλιάδες διαφορετικά ποτήρια που αντιστοιχούν σε αυτές- και ο κ. Ιορδανίδης δεν θα ησυχάσει ώσπου να τα αποκτήσει! Ετσι εδώ και είκοσι χρόνια παράλληλα με τη συλλογή πληροφοριών και τη δοκιμή χιλιάδων γεύσεων έχει δημιουργήσει και μια συλλογή από διαφορετικά ποτήρια μπίρας. «Μέχρι τώρα έχω συγκεντρώσει 450 διαφορετικά ποτήρια, ωστόσο η αναζήτηση συνεχίζεται! Ποτέ δεν ξέρεις πού είναι κρυμμένο το επόμενο... διαμάντι» λέει γελώντας στο «Βήμα» και προσθέτει ότι εξακολουθεί να ψάχνει σε παζάρια και παλαιοπωλεία, ενώ κάθε φορά που δοκιμάζει μια νέα μπίρα στο εξωτερικό ζητά να του χαρίσουν και το ποτήρι που της αντιστοιχεί.

Ξέρατε ότι...
Το χρώμα της μπίρας εξαρτάται από το χρώμα του κριθαριού που χρησιμοποιείται για την παρασκευή της.

Αν αυτό είναι ξανθό, η μπίρα είναι ξανθιά, ενώ αν αυτό έχει καβουρδιστεί, η μπίρα παράγεται κόκκινη.

Αν τέλος το κριθάρι καίγεται πριν από την παρασκευή, η μπίρα βγαίνει μαύρη και συχνά έχει γεύση «καπνιστού». Η πρώτη ύλη της μπίρας είναι το κριθάρι ή το σιτάρι (στη δεύτερη περίπτωση, ανήκει στην κατηγορία «Weiss»). Οι δύο βασικές κατηγορίες μπίρας είναι τύπου «Αle» και τύπου «Lager». Οι διαφορές τους οφείλονται στον διαφορετικό τύπο μαγιάς που χρησιμοποιείται κατά την παρασκευή. Η «βυθοζύμη» (τύπος «Lager») κατακάθεται στον πυθμένα της δεξαμενής, ενώ η «αφροζύμη» (τύπος «Αle») παραμένει στην επιφάνεια.

Της Ελλης Ισμαηλίδου
Πηγή Το Βήμα
19.6.2010

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Χοχλιοί "μπουμπουριστοί" (Κρητικές συνταγές)

Σκίτσο από το http://trelogiannis.blogspot.com/
Μια από τις αρχαιότερες γνωστές τροφές του ανθρώπου (ήδη από την 11η χιλιετία π.Χ.) ήταν οι χοχλιοί. Σύμφωνα με τον φημισμένο γιατρό της ρωμαϊκής εποχής οι Ελληνες έτρωγαν καθημερινά σαλιγκάρια! (Περί τροφών δυνάμεως 3.2.1.)

Οι χοχλιοί όμως αποτελούν και θαυμάσιο κρασομεζέ ιδιαίτερα οι αποκαλούμενοι "μπουμπουριστοί" , δηλαδή αυτοί που μαγειρεύονται "αμπούμπουρα" (με τη μούρη προς τα κάτω).


Η παρακάτω είναι η κλασική συνταγή για τους "μπουμπουριστούς" χοχλιούς

Υλικά :
- 1/2 κιλό χοντρούς χοχλιούς
- 1/2 ποτήρι ελαιόλαδο για τηγάνισμα
- 4-5 κουταλιές ξύδι (κατά προτίμηση κρητικό δυνατό)
- 1 κουταλιά δενδρολίβανο (αρισμαρί)
- μία πρέζα αλάτι

Προετοιμασία
Καθαρίστε καλά τους χοχλιούς προκειμένου να αφαιρεθεί η "τσίπα" που σχηματίζεται στο στόμιό τους (στο σκληρό κέλυφος) Οσο μεγαλύτερη είναι η μεμβράνη τόσο πιο εύρωστος και παχύς είναι ο χοχλιός.

Βάλτε τους μέσα σε νερό και αφήστε τους για λίγο. Σε λίγα λεπτά θα δείτε πως θα αρχίσουν να "ζωντανεύουν". Ετσι θα ξεχωρίσουμε του ζωντανούς από τους ψόφιους (τους ψόφιους τους πετάμε, δεν κάνει να τους αναλώσουμε).
Βράζουμε για λίγο τους χοχλιούς σε νερό με λίγο αλάτι. μέχρι να δούμε να αφρίζουν. Τους αφρούς τους αφαιρούμε με μια κουτάλα (είναι τα σάλια των χοχλιών). Επειτα ξανακαθαρίζουμε σχολαστικά με ένα μαχαίρι τα υπολείμματα της μεμβράνης (τσίπας) που υπάρχουν είτε στο στόμιο είτε επάνω στο κέλυφος. Τώρα πια οι χοχλιοί είναι έτοιμοι για μαγείρεμα.

Εκτέλεση
1. Πασπαλίστε με  2-3 κουταλιές (χοντρό) αλάτι ένα τηγάνι, ανάψτε το μάτι σε μέτρια φωτιά και τοποθετείστε για 2 λεπτά τους χοχλιούς "αμπούμπουρα" (με τη μούρη προς τα κάτω) .
2. Μόλις οι χοχλιοί πάψουν να "τραγουδάνε" (να τσιστσιρίζουν δηλαδή) προσθέστε το λάδι και ανακατέψτε καλά για 3 λεπτά.
3. Αφήστε τους να τηγανιστούν για μερικά λεπτά κι έπειτα ρίξτε στο τηγάνι το ξύδι και το αρισμαρί (δενδρολίβανο). Τέλος μετά από περίπου 20-25 λεπτά βγάλτε το τηγάνι από τη φωτιά.
4. Οι χοχλιοί σερβίρονται σε βαθειά πιατέλα με όλη τη σάλτσα.

Καλές.... βούτες εύχομαι

"Μαζί με τσι χοντροχοχλιούς
μπούμπουρα στο τηγάνι, 
να μ' έχουν για να σ΄αρνηθώ, 
το ίδιο τωσεκάνει"

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ενας Γερμανός εραστής και πρεσβευτής του ελληνικού κρασιού

Μια μικρή διαδικτυακή επιχείρηση (http://www.elloinos.com/) εμπνευσμένη από έναν Γερμανό οινόφιλο και λάτρη των ελληνικών ποικιλιών κρασιών εδώ και λίγο καιρό προβάλλει, προωθεί και συστήνει ελληνικά κρασιά που ο ίδιος προτιμά.

Τη νύχτα της 24ης Μαΐου, ο Μάρκους Στολτς δεν κοιμήθηκε καθόλου. Τα μάτια του έκλειναν, αλλά αυτός εκεί, μπροστά στο λάπτοπ, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, έγραφε, έγραφε, έγραφε... Είναι απίστευτο πόσα emails και μηνύματα στο twitter και στο facebook είχαν μαζευτεί μέσα σε λίγες ώρες. «Πραγματικά απίστευτο», έλεγε από μέσα του κι έπαιρνε κουράγιο. Θα μπορούσε να απαντήσει και την επόμενη μέρα, αλλά όπως ο τρύγος δεν παίρνει καθυστέρηση, έτσι και ο κ. Στολτς έπρεπε να μαζέψει τους καρπούς της δουλειάς του.

Νωρίτερα, είχε εμφανιστεί στην υπ’ αριθμόν 1 εκπομπή για το κρασί παγκοσμίως, στη Winelibrary TV, του Ρωσοαμερικανού Gary Vaynerchuk (tv. winelibrary. com). Είχε παρουσιάσει μία Μαλαγουζιά βιολογικής καλλιέργειας, ένα χαρμάνι Syrah, Mourvedre και Grenache Rouge από την Κρήτη και ένα Ναουσσαίικο Ξινόμαυρο. Ο εκκεντρικός και γνωστός για την αυστηρή κριτική του παρουσιαστής έμοιαζε να έχει ενθουσιαστεί, ειδικά για δύο από τα τρία μπουκάλια. «Κοίτα να δεις...», έμοιαζε να σκεφτόταν. Πριν ακόμη κλείσουν την εκπομπή, οι πρώτες παραγγελίες ελληνικών κρασιών είχαν ήδη φτάσει στο inbox του κ. Στολτς.

Εάν του το έλεγες πριν από λίγα χρόνια, θα σε περνούσε για τρελό. Ποιος να το ’λεγε ότι ο αυστηρός Γερμανός οικονομολόγος θα άφηνε την καριέρα του στελέχους χρηματοοικονομικών εταιρειών (τελευταίος του σταθμός η Goldman Sachs Λονδίνου), θα μετακόμιζε στην Ελλάδα και θα ασχολιόταν με την προώθηση των ελληνικών κρασιών στις διεθνείς αγορές. Αυτά όμως κάνει ο έρωτας κι έτσι σήμερα ο Μάρκους Στολτς με τη γυναίκα του Αλεξάνδρα και τα τέσσερα παιδιά τους ζουν μόνιμα στην Αθήνα, με τον ίδιο να έχει αναλάβει άτυπος πρεσβευτής του οινικού πολιτισμού μας στο εξωτερικό, μέσω του «Ελλοινου», της μικρής online επιχείρησής του (www. elloinos. com), αλλά και της «χειρουργικής» εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων που παρέχουν τα νέα κοινωνικά δίκτυα.
Οπως οι περισσότερες success stories, έτσι και αυτή οφείλεται σε ένα χόμπι που έγινε επάγγελμα. «Υπήρξα οινόφιλος για περισσότερα από 20 χρόνια, μάλιστα παρακολούθησα και ολοκλήρωσα με διάκριση σχετική σχολή στη Γερμανία, αλλά ήμουν απορροφημένος στην καριέρα μου», λέει σήμερα στην «Κ» ο 44χρονος Μάρκους από ένα χωριό της Ηλείας, όπου περνάει τις διακοπές του με την οικογένειά του – χωρίς να παραμελεί την επαφή με τους «φίλους» του elloinos στο fb και στο twitter. «Ζώντας όμως στην Ελλάδα, τα ελληνικά κρασιά με συνεπήραν. Οσο δοκίμαζα, τόσο περισσότερο εκτιμούσα την απίστευτη πληθώρα των ντόπιων ποικιλιών που ξέφευγαν από τα τετριμμένα. Ταυτόχρονα διαπίστωσα πόσο βελτιωνόταν η ποιότητα των κρασιών χρόνο με τον χρόνο. Μου έκλεψαν την καρδιά». Πριν από ενάμιση χρόνο, λοιπόν, πήρε την απόφαση να συμβάλει στη βελτίωση του διεθνούς «προφίλ» των ελληνικών οίνων. «Η ποιότητα είναι καλή, οι τιμές είναι καλές, γιατί λοιπόν δεν εξάγονται; Λιγότερο από το 10% της ελληνικής παραγωγής βγαίνει έξω και το 70% των εξαγωγών αφορά πέντε μεγάλους παραγωγούς, όχι απαραίτητα κρασιά της καλύτερης ποιότητας, δηλαδή. Κι όμως. Εδώ υπάρχουν πάρα πολλοί μικροί παραγωγοί, οικογενειακά οινοποιεία που βγάζουν εξαιρετικά κρασιά. Είναι προφανές ότι γίνεται κάποιο λάθος στο μάρκετινγκ της οινικής Ελλάδας».

Δύσκολη προσπάθεια
Αρχικά έφτιαξε το σάιτ, με διεθνή προσανατολισμό και ενημερωτικό χαρακτήρα για όλες τις εγχώριες ποικιλίες οινοστάφυλων και τα γευστικά κρασιά που αποδίδουν. Στη συνέχεια, μέσω του facebook και του twitter, εντόπισε και ήρθε σε επαφή με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στον κόσμο του κρασιού. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Η παρεξήγηση γύρω από το ελληνικό κρασί ήταν ισχυρή. Χρειάστηκε να πιέσει αρκετά και να πείσει ότι δεν υπάρχει μόνο η ρετσίνα και η μαυροδάφνη. Τους πρώτους έξι μήνες, η ανταπόκριση ήταν μηδαμινή. «Ομως επέμεινα. Σε σημείο που άρχισα να γίνομαι ο... “τρελός Γερμανός” που γράφει συνεχώς για ελληνικά κρασιά στο twitter! Αλλά λειτούργησε. Σιγά σιγά άρχισε να εκδηλώνεται ενδιαφέρον. Διοργάνωσα δοκιμές σε Γερμανία, ΗΠΑ, Βρετανία και άρχισαν να γίνονται οι πρώτες επαφές μεταξύ παραγωγών και εμπόρων, εστιατορίων, μαγαζιών του εξωτερικού. Μετά και την εμφάνισή του στην εκπομπή του Vaynerchuk, το νερό –ή καλύτερα το κρασί– έχει πια μπει στο αυλάκι. «Ευτυχώς, έρχονται αποτελέσματα», λέει με σπασμένα, αλλά καλά Eλληνικά. «Oμως, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι αν θέλουμε να εκτιμήσουν το κρασί μας στο εξωτερικό, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε εδώ...».

«Η δύναμή σας είναι οι δικές σας ποικιλίες»
Πριν από λίγες μέρες, απλώς από περιέργεια, ο Μάρκους Στολτς, ο μπλόγκερ που βάλθηκε να μυήσει τους ξένους στον μαγικό κόσμο του ελληνικού κρασιού, ρώτησε τον ιδιοκτήτη μιας ταβέρνας στη Λακωνία τι ποσότητες εμφιαλωμένου κρασιού πουλάει κάθε σεζόν. «Ούτε εκατό μπουκάλια», απάντησε εκείνος. «Χύμα, όμως, πολύ. Πάνω από 1.200 κιλά».

«Οι Ελληνες έχουν συνηθίσει να πίνουν κρασί κατά βάση με το φαγητό τους», λέει ο κ. Στολτς στην «Κ». «Σπάνια θα δεις τραπέζι σε ταβέρνα χωρίς μισό κιλό χύμα σε μια καράφα. Αλλά μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν είχαν οινική παιδεία. Αυτό αλλάζει ραγδαία. Μια ιδέα, πάντως, θα ήταν οι παραγωγοί να παράγουν αξιοπρεπές “χύμα” ώστε τουλάχιστον αυτό που σερβίρεται στα μαγαζιά να αντιπροσωπεύει τον οινικό πλούτο της χώρας».

Οσο για τον ίδιο, μία από τα πιο αγαπημένες του ποικιλίες είναι το στιβαρό Ξινόμαυρο. «Αλλά και το Αγιωργίτικο είναι ικανό να βγάλει πολύ μεγάλα κρασιά. Αυτό, όμως, που θεωρώ πραγματικά διεθνούς επιπέδου κρασί είναι το Ασύρτικο της Σαντορίνης. Είναι πραγματικά καταπληκτικό. Αλλά και η Μαλαγουζιά, ο Ροδίτης, το Μοσχοφίλερο, σε ικανά χέρια, γίνονται σπουδαία κρασιά», λέει και το πάθος του δεν κρύβεται. «Η δύναμή σας είναι οι δικές σας ποικιλίες.»

Σημειώνεται ότι ο Μάρκους Στολτς επιλέγει να προωθήσει μόνο τα κρασιά που εκτιμά, ενώ δεν πληρώνεται από τους Eλληνες παραγωγούς.

Της Λίνας Γιανναρου
6.8.2010

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Οι παλαιοί σπόροι για νέες καλλιέργειες στην Ελλάδα σε μια κιβωτό

Οταν ακούμε τις λέξεις «σπόρος» και «καλλιέργεια», μας έρχονται δυστυχώς στο μυαλό εικόνες από μπλόκα στην εθνική οδό με εξαγριωμένους αγρότες. Λες και οτιδήποτε βγάζει η ελληνική γη είναι προϊόν συνδικαλισμού. Να όμως που η ελληνική πρόταση για τη φετινή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας- που θα διαρκέσει από 29 Αυγούστου έως 21 Νοεμβρίου -έρχεται να αλλάξει τους συνειρμούς μας, με ένα ανατρεπτικό πρότζεκτ.

Οι αρχιτέκτονες Ζήσης Κοτιώνης και Φοίβη Γιαννίση που είναι οι εθνικοί μας επίτροποι ετοιμάζονται να παρουσιάσουν το εγχείρημά με τίτλο «Κιβωτός, παλαιοί σπόροι για τις νέες καλλιέργειες». Η ιδέα τους πήρε την πρώτη θέση στην ανοιχτή πρόσκληση, όπου εξετάστηκαν 47 ατομικές και ομαδικές υποψηφιότητες. Μέσα στο ελληνικό περίπτερο θα τοποθετηθεί μια ξύλινη κιβωτός μήκους 12 μέτρων (η οποία βρίσκεται τώρα στην τελική φάση της κατασκευής) που θα κρύβει ένα «αρχείο» σπόρων και φυτών της ελληνικής υπαίθρου σε συνδυασμό με βιντεοπροβολές, αλλά και εικόνες από τη σύγχρονη αγροτική ζωή και τα τοπία της χώρας.

Ο Ζήσης Κοτιώνης αναλύει το σκεπτικό στην «Κ»: «Επηρεασμένοι από την οικονομική κρίση, που δεν αγγίζει μόνο τον μητροπολιτικό ιστό αλλά επεκτείνεται και στην ύπαιθρο, σκεφτήκαμε με τη Φοίβη Γιαννίση να καταθέσουμε μια πρόταση που θα είχε να κάνει με την αρχαία έννοια της λέξης “κτίζω” που σημαίνει καλλιεργώ τον αγρό. Ανοίγουμε λοιπόν τον διάλογο, εισάγοντας νέα θέματα όπως η αρχιτεκτονική του τοπίου και βιοποικιλότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι η ύφεση έχει πλήξει ιδιαίτερα την οικοδόμηση και έτσι η κοινότητα των αρχιτεκτόνων μπορεί πια να στρέψει περισσότερο το βλέμμα στη διαμόρφωση του ευρύτερου περιβάλλοντος, πέρα από τον αστικό ιστό».

Η έννοια του σπιτιού
Η εικόνα της κιβωτού είναι γοητευτικά οικεία μέσα από τα θρησκευτικά κείμενα και την τέχνη (ας μην ξεχνάμε την εμβληματική κατασκευή του Κώστα Τσόκλη που θεωρείται ένα από τα καλύτερά του έργα): «Παράλληλα αποτελεί μια διεσταλμένη έννοια το σπιτιού» προσθέτει ο αρχιτέκτονας, «καθώς είναι σύμβολο της κατοικίας. Η διαφορά είναι ότι στο εσωτερικό της δικής μας θα υπάρχει φυτογενετικό υλικό. Τούτο δεν σημαίνει ότι θα λειτουργεί ως αποθηκευτικό κέλυφος, αλλά ως πλατφόρμα ανταλλαγής ιδεών και δράσεων. Προσκαλούμε τους επισκέπτες του ελληνικού περιπτέρου να γνωρίσουν τους σπόρους, να τους μυρίσουν, να τους επεξεργαστούν, ακόμα και να τους γευτούν. Θα είναι μια διαδραστική και σωματική εμπειρία για τους θεατές».

Ο Ζήσης Κοτιώνης εξηγεί ότι η επιλογή των σπόρων έγινε ύστερα από έρευνα του συνεργάτη της ομάδας της Μπιενάλε, Ορέστη Δαβία που είναι βιολόγος και βοτανολόγος, με βάση το εξής ερώτημα: «Αν έπρεπε να ξεκινήσουμε μια πολιτισμένη ζωή από την αρχή, τότε ποιους σπόρους θα χρειαζόμασταν για την επιβίωση και την ευημερία μας; Ετσι καταλήξαμε περίπου σε 200 φυτικά είδη που θα μας εξυπηρετούσαν όχι μόνο ως προς τις διατροφικές μας ανάγκες, αλλά που έχουν και θεραπευτικές, καλλωπιστικές, ευφορικές και αφροδισιακές ιδιότητες.

Συμπεριλάβαμε ακόμα και ορισμένους σπόρους που είναι ανδροκτόνοι, όπως το κόνιο. Θα υπάρχει υπομνηματισμός στην παρουσίασή τους και πληροφορίες για το κάθε είδος χωριστά».
Η πρόταση για την Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας εντάσσεται στο πνεύμα της επιστροφής σε ορισμένες βασικές αξίες: «Δεν αισθανόμαστε νοσταλγία για το παρελθόν. Αντιθέτως, σκεπτόμαστε πρακτικά, δηλαδή να “διασώσουμε” ορισμένα είδη και να προαγάγουμε μια σύγχρονη ζωή μέσα από αυτά. Σώζοντας λ. χ. την ποικιλία των παλαιών σπόρων ανοίγεται μπροστά μας μια παλέτα διατροφικού πλούτου που εμπλουτίζει το διαιτολόγιό μας, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά ζητούμενα της εποχής μας».

Επιστροφή στα βασικά
«Η κρίση βάζει αναγκαστικά στην άκρη όλο το κλίμα της αμεριμνησίας που αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του ’90 και οδήγησε στην πεποίθηση ότι όλα είναι δυνατά άνευ κόστους, καθώς και ότι η πολυτέλεια είναι η φυσική μας συνθήκη. Ανατρέχοντας στο παράδειγμα της Αργεντινής που έζησε την ύφεση πριν από εμάς, οι καλλιτέχνες αλλά και οι αρχιτέκτονες επέστρεψαν στη διατύπωση ορισμένων βασικών ερωτημάτων για τη δράση τους. Από αυτήν την άποψη, η πρότασή μας αντανακλά μια καινούργια φιλοσοφία. Ας μην ξεχνάμε ότι, ως διδάσκοντες στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Βόλου, ζούμε το θέμα της αγροτικής παραγωγής και της βιοποικιλότητας από κοντά, μέσα από διάφορα πρότζεκτ που αναθέτουμε στους φοιτητές μας. Η συγκρότηση της πρότασης για την Μπιενάλε μάς βοήθησε να μάθουμε πολλά καινούργια πράγματα για τους σπόρους. Η αλήθεια είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος διακρίνεται από μια τεμπελιά σε ό, τι αφορά τη φύση και τις γνώσεις που κρύβει. Τόσο η πόλη όσο και η ύπαιθρος όμως έχουν ως κοινό παρονομαστή το έδαφος, και σε αυτό πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα».

Της Μαργαρίτας Πουρναρα

30.7.2010

ShareThis